Gebroken hart

#1

Na een lange dag werken en ik eindelijk mn kind weer zie (20mnd) om half 7, moet ik daarna nog weleens weg, voor werk, fysio, yoga, etc. Vandaag ook weer. heb net kans om te eten met het gezin, en dan moet ik weer weg. Maar mn zoon is het daar niet mee eens. Hij brulde de tent bij elkaar, en roept neee…boehoehoe. erg joh.
Als ik hem smorgens wegbreng naar oma, gaat het prima, we zwaaien elkaar uit, helemaal goed. Maar daarnet…alsof er een dolk in mn hart gestoken wordt.
Ik voel me dan zo’n naar wijf joh. Ontaarde moeder. Ben ik eindelijk uit mn werk, hebben we een uurtje samen, en dan maak ik me weer uit de voeten. Tja, ik begrijp m wel. Ik voelde me zo KL#*#te in de auto, wou eerst rechtsomkeer maken. om hem lekker in te stoppen. Maar afspraken zijn afspraken, die moet ik ook nakomen.
Het wordt gestimuleerd om naast het moederschap te werken, en hoewel ik gek ben op mn werk, staat mijn zoon echt op nr 1 met stip en ik voel me soms echt enoooorm schuldig en ik mis hem, jakkes. ook al werk ik parttime.
BAH ik voel me rot en moet het even kwijt.

x Floss

#2

Heel herkenbaar hoor.

Dat heb ik ook weleens dat gevoel. Dan heb je het gewoon even te druk en zit de kleine in een fase dat hij niet wil dat je weggaat. Is inderdaad een rot gevoel maar waarschijnlijk is hij het zo vergeten als je weg bent en blijf jij nog met dat gevoel zitten.

Aan de andere kant als ik niet zo werken en inderdaad niet zou sporten (dit is trouwens wel een noodzakelijk kwaad hahaha) dan zou ik het ook echt niet naar mijn zin hebben thuis. Tuurlijk werk ik voor het geld maar zeker ook om het feit dat ik niet alleen maar moeder wil zijn ook al staan de kids altijd op nummer 1

Misschien helpt dit een beetje

Groet
Bianca

#3

Inderdaad heel herkenbaar. Als ik soms bij het kvd wegloop en Nina alles bij elkaar gilt omdat ik weer werken moet dan loop ik nu nog soms met tranen in mijn ogen naar buiten. Soms heb ik dan echt het gevoel dat ik haar wegstop. Ik breng haar dan om 12.30 uur en dan moet ik zeggen:Tot morgen vroeg want ik ben vaak pas om 21.30 thuis dan ligt zij pas in bed.

Vandaag ook weer. Heb ik mijn vriend op zijn werk afgezet vanmorgen. Dave stapt uit de auto en ze gilde alles bij elkaar. Dave kon bijna niet weglopen en had haar zelf veel moeite mee. Vanavond is hij pas om 19.00 thuis dus nina ziet hem dan ook maar weer 1 uurtje.

Maar ja werken enzo zijn allemaal verplichtingen waar we niet allemaal onderuit kunnen komen. Maar ja als het weekend is dan maken we er met zijn drieen ook een echt feest van. Dan zijn we twee dagen compleet als gezin bij elkaar. Daar leef ik in ieder geval weer de hele week naar toe.

Misschien helpt het dat ik zeg dat je niet de enige bent die met een rotgevoel kind achterlaat als je weg moet.l
Groetjes chantal

Chantal

#4

Och vrouwtje toch, ik weet heel goed wat je bedoelt. Je kind achterlaten om te moeten werken, terwijl je hele hart erom schreeuwt dicht bij je kind te willen zijn, ik heb het zoooooooooo vaak gehad. Dus ik herken het heel goed.

Momenteel ben ik hele dagen thuis door een privesituatie. Ik vind het heeeeeeeeerlijk ik wil nooit meer werken maar alle dagen bij mijn kindjes blijven.

Al wordt droom wreed verstoord, ook ik zal daalijk helaas weer aan de bak moeten
Geniet inderdaad maar volop van je kindjes op het moment dat je samenbent.

Groetjes van Miranda

#5

ik snap hoe je je voelt hoor!
Ik werk ook partime somorgen’s en 1 avond in de week.
Smorgen’s ligt lieke nog in bed dus merkt ze er niks van dat ik werken ben.
Maar die ene avonddienst die ik heb. pffff wat is dat moeilijk zeg! Ik zelf kan dan ook moeilijk afscheid van haar nemen en als ik lieke dan in de kamer hoor als ik in de gang ben: Mama weg? vraagt ze dan ja mama is werken zget mijn man dan en dan begint ze te huilen! Nou dan ga ik ook niet fijn werken. Meetsal bel ik dan nog even en meestal is het dan over maar er zijn ook dagen bij dan ze blijft vragen en jengelen om mij en dat doet PIJN!
Dus kan het me allemaal heel goed voorstellen hoe je je voelt!

Sterkte ermee.

groetjes Gytha

#6

Ook hier alleen maar herkenning! Momenteel geniet ik nog van mijn zwangerschapsverlof maar er komt een tijd dat ik ook weer moet gaan werken. Altijd het gevoel te hebben in een spagaat te staat tussen werk en kind (eren) en altijd het gevoel te hebben op beide vlakken tekort te schieten…
Bij mij zijn het echt van die periodes, soms geniet ik enorm van het werken en de combi werk-kinderen en soms vind ik het vreselijk en wil ik alleen maar thuis zijn. Maar ik weet van mezelf dat ik het werken ook nodig heb, gewoon echt even iets van jezelf.

#7

Heel herkenbaar! Zie maar eerdere topics…
Blijkbaar hoort het bij het moedergevoel, wees blij dat je het hebt. Het zou niet goed zijn, denk ik, als het je siberisch liet om je kind(eren) weer achter te laten.

Waarschijnlijk moeten we met al ons emancipatisch denken toch concluderen dat wij iets anders in de genen hebben dan mannen, nl. moedergevoel! Daarom druist het tegen ons gevoel in om te werken en je kind(eren) aan een ander over te laten.

Toch is het soms voor jezelf wel goed om af en toe iets anders te doen dan thuis te zijn en voor je kinderen te zorgen. Zo ervaar ik het. Maar er zijn er ook onder ons die volop genieten van het thuis zijn en het zorgen, prima toch!

Groetjes,

jantje

#8

hey schatties,

bedankt voor de steunende woorden. ja ik had in het begin juist dat ik het heerlijk vond om weer te werken, even wat anders, even rust. Ik vond het behoorlijk pittig. Maar nu heb ik het moederschap wrs onder de knie ofzo en ik ben zo gek van die knul dat het me steeds zwaarder valt. het werken nog een eens, maar als ik na mn werk nog een verplichting heb. Dan ben ik eindelijk thuis (laat) en dan moet ik daarna als een speer weer door zonder dat ik m op bed kan leggen.
Binnenkort moet ik weer naar een congres. moet ik m een dag extra weg brengen. Wel naar het kdv, en dat valt me niet tegen, want dan rent hij gelijk weg naar het speelgoed, dus eigenlijk gaat dat juist heel goed! omdat hij nog geen zus/broer heeft vind ik het juist leuk dat hij daar lekker met andere kinderen kan spelen.
tja en die avond werken, dat is wel ^$$#@%^. Maar dan gaat mn man uitgebreid met hem mij uitzwaaien, en dan is het allemaal goed. Maar niet altijd, verschrikkelijk “mammie mammie”. Wat een oerinstinct is dat toch he dat moederschap.

inderdaad, ik ben niet de enigste. En mn Milo kan trots zijn op zijn moeder denk ik dan maar, dat ze zo "geemancipeerd"is. Door mn baan hebben we wel de middelen om weer leuke dingen te doen.

x

x Floss