Geboorte vs. overlijden


#1

Het is vandaag 28 februari 2011. Jordan is vandaag alweer 4 maanden en 3 dagen oud, maar dat houdt ook in dat mijn lieve oma (73) al 4 maanden en 4 dagen niet meer op deze wereld is! Ik kan er nog steeds niet met m'n hoofd bij. Waarom 'moest' ze nu precies een paar uur voordat Jordan werd geboren gaan? Niemand die mij daar een antwoord op kan geven. Ze heeft niet eens zijn naam mogen weten!! |s

Sommige mensen zeiden/zeggen soms heel nuchter tegen mij: 'Als er een baby ter wereld komt, dan moet er ook iemand gaan!'. Ik denk dan echt van: 'Ja leuk, maar waarom mijn oma? En waarom 6 uurtjes voor de geboorte van onze kleine?'. En ja, dat zeggen ze allemaal heel gemakkelijk, omdat ze niet weten hoe dubbel dit allemaal voor mij heeft gevoeld en ook is. Blijdschap door de geboorte van Jordan, maar ook het verdriet door het overlijden van mijn lieve oma. Ik weet nog steeds niet hoe ik de kracht heb gehad om Jordan op de wereld te zetten.

Overdag kreeg ik weeen rond een uur of 13:00 uur. Mijn opa, oma, moeder en stiefvader zouden langskomen als support. Iedereen was er zo rond een uur of 15:00 uur. Naarmate de uren verstreken werden mijn ween steeds heftiger en kwamen ook steeds meer om hetzelfde aantal minuten. Het duurde zolang dat Deep (mijn vriend) en mijn stiefvader maar wat te eten gingen halen bij de McDonald. Mijn oma had daar ook wat van gegeten, maar na een uurtje werd ze wat stiller. Ze zei dat ze zich niet lekker voelde en dat ze het gevoel had dat ze moest spugen. Ik heb haar toen boven in ons bed gelegd, zodat ze even kon slapen als ze dat zou willen/kunnen. Een half uurtje later ging ik als excuus de wasmachine uitzetten, want ik wilde eigenlijk alleen maar even kijken hoe het met haar ging. Ik zag haar al op de rand van het bed zitten, omdat ze niet kon slapen. Ik vroeg aan haar of het ging. Ze zei dat ze een benauwd gevoel had. Ik vroeg waar en ze wees in de richting van haar maag. Dus ik vroeg haar nog 'Niet aan de kant van je hart he? Want anders bellen we de dokter?'. Volgens haar was dat niet zo. Ze kon niet slapen, dus ik zei tegen haar dat ze ook gewoon met mijn opa naar huis mocht gaan om daar lekker uit te gaan rusten. Ze zou mij wel weer horen als de weeen erger zouden worden of als ik naar het ziekenhuis zou moeten. Hierop stemde ze in om naar huis te gaan. Dit was de laatste keer dat ik haar heb gezien!.. Ik heb haar niet eens een afscheidskus gegeven, omdat ik bang was dat ik ook ziek zou worden. En nu heb ik er zo spijt van! Ook voel ik mij schuldig, omdat ik denk dat als ik de dokter had gebeld ze er nu nog was geweest en ze nu hier met Jordan op schoot zou zitten!!

Rond 20:00 uur had ik de verloskundige gebeld, want de weeen werden nog heftiger. Ze zou even langskomen om te kijken hoeveel centimeter ontsluiting ik had. Ik heb na dit gesprek mijn opa en oma gebeld om te vertellen dat ze langs zou komen. Mijn opa nam op, want mijn oma lag in bed te slapen. Ik heb toen beloofd dat ik nog eens zou bellen als we wat meer wisten. De verloskundige kwam een half uur later op bezoek. Ik had pas 4 centimeter onsluiting. Ze maakte met mij de afspraak dat ze om 23:00 uur nog eens zou langskomen om te zien of dat mijn vliezen al waren gebroken.

Een paar uur later, in ieder geval voor 22:00 uur had ik mijn opa en oma nog eens gebeld om te kijken hoe dat het ging. Toen kreeg ik eindelijk mijn oma aan de telefoon. Ze lag nog boven in bed. Ik vond dat ze wat beter klonk dan eerst; minder ziek! Ik vertelde haar dat de verloskundige mijn vliezen zou komen breken. Dit zou allemaal wel goed komen volgens haar. Voordat ik had opgehangen hadden we nog tegen elkaar gezegd dat we van elkaar hielden..

Om 22:15 uur werd ik op mijn mobiel door een onbekend nummer gebeld. Op dat moment had ik geen behoefte om op te nemen, want wie zou mij nu nog bellen? Mijn vriend heeft mijn telefoon toen opgenomen, omdat hij het niet vertrouwde. Het was mijn opa en die vroeg naar mijn moeder. Ze was namelijk nog steeds als support bij mij! Hij vertelde haar dat m'n oma zich niet lekker voelde. Daarna vertelde hij erachter aan dat hij 112 had gebeld. Tijdens dit gesprek hoorde ik mijn moeder: 'O nee he!' zeggen en toen wist ik het intuïtief gewoon al!

Wat mij er daarna nog van bij staat is dat ik één iemand van het ambulancepersoneel aan de telefoon had gevraagd. Deze vertelde mij dat mijn oma een hartstilstand had gehad. Ik vroeg aan hem of ze er helemaal niets meer aan konden doen. Het was helemaal klaar volgens hem; ze hadden namelijk alles geprobeerd. Ze hadden ruim een kwartier hartmassage uitgeoefend, maar dit hielp niet meer. Mijn opa had aan de beteffende meneer verteld dat ik weeen had, dus de man zei iets tegen me in de trend van 'Je gaat zp bevallen he?'. Daarna is alles helemaal wazig in m'n gedachten. Ik weet wel dat ik op dat moment de 'pijn' van de weeen niet meer voelde, maar ook dat ik op dat moment niet kon ik huilen. Ik kon het gewoon niet geloven!

Ik heb 18 jaar lang bij mijn opa en oma gewoond wegens omstandigheden. Vandaar voelt het ook alsof ik mijn moeder ben verloren. Ze heeft mij namelijk zoveel geleerd en ze had ook zoveel voor mij over! Soms als Jordan iets nieuws heeft ontdekt, wil ik mijn telefoon pakken en haar opbellen om te vertellen wat hij nu weer voor leuks heeft. Maar helaas.. in de hemel hebben ze geen telefoon! Ik heb sinds twee weken geleden haar naam gewijzigd in mijn telefoon. Mijn opa gebruikt haar nummer nu tijdelijk, omdat er nog zoveel beltegoed op stond. Telkens als hij mij belde kreeg ik op mijn scherm 'Oma mobiel' te zien en dat gaf echt kippenvel en verdriet. Het is maar zoiets kleins het wijzigen van een naam, maar ik vond het zo moeilijk! Ik wil mijn oma niet vergeten. Ik bedoel.. het is niet eens zolang geleden, maar het is zo verdomd moeilijk om haar stem te onthouden of sommige zenuwtrekjes die ze had. Gelukkig heb ik nog een aantal filmpjes en veel foto's!

Ik mis haar. Elke dag! Nooit gedacht dat ze op zo'n vroege leeftijd zou gaan. Ik weet dat ze nog zoveel had willen ondernemen. Ze zat namelijk nooit stil! En ik weet dat ze zo trots op Jordan was, zelfs al voordat hij was geboren! Wat had ik zo graag willen zien hoe hun twee samen zaten te kroelen. Maar het is goed zo! Voor ons is het nog even wennen, maar mijn oma is bij haar moeder dus ik weet dat het goed zit..