hier wil ik graag mijn ervaring delen met het krijgen van een zowel prematuur als dysmatuur kindje.
ik hoop dat anderen er wat aan hebben en misschien zichzelf kunnen herkennen in mijn verhaal
ik ging voor de gebruikelijke controle naar de verloskundige.
vol goede moed gingen mijn man en ik er samen naartoe.
na wat gepraat te hebben met onze verloskundige begonnen de gebruikelijke onderzoeken weer.
eerst zou ze mn ijzergehalte even meten dmv een prik in de vinger.
die was 7.3, dus heel netjes.
vervolgens mn bloeddruk, die was wel wat aan de hoge kant 120/90.
de hele zwangerschap was mn bloeddruk zo’n beetje 110/70 geweest, dus die stijging beviel haar niet zo.
we hadden afgesproken dat ik later die week terug zou komen voor nog een controle van de bloeddruk.
op het moment dat ze aan mn buik begon te voelen om te kijken of de kleine goed was gegroeid, kon ik aan haar gezicht zien dat het mis was.
ze vond in tegenstellig tot de vorige keer dat er geen groei was geweest.
ze wilde voor de zekerheid een groeiecho laten maken in het ziekenhuis.
dus we kregen een afspraak voor drie dagen laten, daar zouden ze ook gelijk mn bloeddruk even controleren.
die drie dagen waren verschrikkelijk, om het zo even te zeggen.
ik was echt vreselijk bang dat er iets goed mis was, ik heb al die nachten geen oog dicht gedaan.
iedereen probeerde me gerust te stellen, dat ze het waarschijnlijk mis had gehad en dat onze kleine gewoon een gezonde 6 ponder zou worden.
de dag van de afspraak op 31 mei, was ik zo zenuwachtig!!
op het moment dat we de parkeerplaats op kwamen rijden bij het ziekenhuis, wist ik 100% zeker dat ik hier weer met een lege buik zou uitkomen.
we moesten wachten in de wachtkamer, en aangezien het heel druk was, had ik al het vermoeden dat het wel eens kon uitlopen.
drie kwartier na de geplande tijd waren we eindelijk aan de beurt.
op de echo was te zien dat het niet goed zat.
er was helemaal geen vruchtwater meer en onze kleine wurm was niet groter dan 1500 gram.
dat was ff flink schrikken geblazen.
vervolgens werd mn bloeddruk gecontroleerd en die was inmiddels 140/100.
te hoog dus…
na overleg hebben ze op dat moment besloten mij op te nemen ter observatie en te bekijken wat voor maatregelen er getroffen zouden worden.
ze hebben mij de hele avond aangesloten op een ctg apparaat om de hartslag van de kleine in de gaten te houden en te kijken of er bij mij enigzins weeenactiviteiten waren.
mn man moest op een gegeven moment naar huis, was vond ik dat vreselijk, ik heb liggen janken als een klein kind!!!
het ergste was dat hij de volgense dag gewoon moest komen werken van zn baas, terwijl hij op dat moment echt wel andere dingen aan zn hoofd had.
de volgende ochtend werd ik wakker gemaakt door een verpleegkundige.
zij legde me uit dat de gynaecoloog elk moment bij me kon komen om te bespreken wat te zouden gaan doen.
op het moment dat de gynaecoloog kwam is er echt een zee van informatie op me afgekomen.
ze konden aan de registratie van het ctg apparaat zien, dat elke keer als ik harde buiken had, de hartslag van de kleine omlaag ging.
ze vertelde mij ook dat ik die dag nog moeder ging worden.
ze gingen de kleine halen, hij was beter af buiten mijn buik.
ze hebben toen even snel getoucheerd om te kijken of ik eventueel ontsluiting had, maar dat was maar 1 cm.
het werd dus een keizersnede omdat een vaginale bevalling nog meer stress zou geven aan de kleine.
op dat moment heb ik snel mn man gebeld en die kwam er ook gelijk aan.
dit was allemaal in de ochtend rond 10 uur.
rond half 1 kwamen ze me vast voorbereiden op de keizersnede.
ik kreeg een boek met plaatjes waarop ik kon zien wat er ging gebeuren.
ook kreeg ik een katheter ingebracht in mn blaas omdat ik een ruggeprik zou krijgen.
vervolgens werd ik alvast in een mooie hemd gehezen en mn ondergoed kon ik alvast uitlaten.
om half twee werd ik de operatiekamer ingereden.
ik kreeg toen als eerste een ruggeprik.
gelukkig viel deze me 100% mee, aangezien je vaak van die horror verhalen erover hoort.
mn man was gelukkig bij me en ik weet nog dat ik al die tijd heb geroepen hoe bang ik was.
om 14.10 is onze kleine man geboren met de naam Wesley
met een gewicht van slechts 1235 gram en 39 cm.
ik heb hem even een paar seconden gezien en toen werd wesley afgevoerd naar een andere ruimte waar een heel team van kinderartsen klaar stonden om hem te verzorgen.
ik werd ondertussen gehecht en mn man ging met de artsen mee naar de couveuse afdeling waar wesley naartoe werd gebracht.
hij zou ook gelijk de familie op de hoogte brengen, die zaten allemaal gespannen in de wachtruimte te wachten.
ik ben nadat ik gehecht was naar de uitslaapkamer gebracht en daar heb ik ongeveer anderhalf uur even lekker kunnen bijkomen.
ondanks dat ik niet geheel onder narcose ben geweest was ik wel helemaal in een roes.
na anderhalf uur werd ik opgehaald door de verpleegkundige en werd ik weer naar mn eigen kamer gebracht.
ze had geprobeerd mn man te vinden, maar die was nergens te bekennen, dus ik weer helemaal in paniek.
maar ze zou me eerst even naar mn zoontje brengen en daarna zou ze mn man bellen om te vragen waar hij was.
dus ik werd met bed en al naar de couveuse afdeling gereden.
en daar stond het, een raar groot geval met allemaal toeters en bellen eraan, met erin een klein ienieminie mensje.
mijn zoontje.
ondertussen kwam mn man ook op de couveuse afdeling, die was mij weer kwijt, die dacht dat ik alweer op mn kamer was.
dat was het eerste moment met ons drietjes.
de fam mocht ook even snel komen kijken.
direct daarna kwam er een verpleegkundige van de couveuseafdeling naar ons toe om ons het een en ander uit te leggen.
wesley is dus met 35 weken zwangerschap geboren en was dus prematuur.
hij ook nog eens een groeiachterstand van 5 weken waardoor hij ook dysmatuur was.
ik heb nog 4 dagen in het ziekenhuis gelegen.
toen ik thuis was heb ik nooit echt de tijd gehad om goed te herstellen.
ik had geen recht op kraamzorg omdat je kleine niet mee was naar huis.
ze hadden me in het ziekenhuis er al op voorbereid dat wesley wel een tijdje in het ziekenhuis zou blijven.
ik ging in die periode zeker 2 en soms 3x op een dag naar hem toe.
het enige wat ik wilde was bij wesley zijn.
we hebben echt geluk gehad, wesley heeft gelukkig helemaal geen infecties gekregen en hij hoefde zelfs niet aan de beademing.
wesley heeft in het totaal 3 weken in de couveuse gelegen.
vanaf dat moment kon hij zichtzelf goed op temperatuur houden.
hij mocht toen ik een bedje en verhuisde van de couveusekamer naar de babykamer.
daar moest hij het zelf drinken onder de knie krijgen.
hij kreeg immers al zn voeding via een sonde in zn neus.
hij heeft daar een week over gedaan.
toen hij precies 4 weken in het ziekenhuis had gelegen mocht hij met ons mee naar huis.
en ik vind zelf dat dat nog vrij snel was gelukkig.
inmiddels hebben we net welsey’s 1e verjaardag achter de rug.
hij is geen grote baby, het zal voorlopig een klein mannetje blijven, hij is nu 8,5 kilo.
maar het is acceptabel, hij zit op de onderste curve van de groeicurve, een kleintje dus.
aan zn ontwikkeling kun je er weinig van merken dat wesley te vroeg is geboren, hij doet alles volgens schema.
het is een heerlijk ventje en we zijn dan ook supertrots op hem.
in oktober van dit jaar krijgt wesley er een broertje bij.
ik ben 8 oktober uitgerekend van de tweede.
angst heb ik zeker, ik ben erg bang voor herhaling.
een oorzaak hebben ze nooit kunnen vinden helaas.
ze hebben de placenta onderzocht en bij mij nog eens 11 buisjes bloed afgenomen, maar het komt er op neer dat dit een toevalstreffer was.
ik probeer met volle teugen te genieten van deze zwangerschap.
ik zal het rond de 35e week wel even moeilijk hebben.
ik ben nu 26 weekjes, dus het schiet al weer op.
ik hoop dat degene die dit hebben gelezen, wat aan mn verhaal hebben gehad.
het meest kwaad werd ik altijd van mensen die zeiden: ahh johh, het is toch goed afgelopen?
ja, dat weet ik, en ik prijs mij ook zeker gelukkig daarvoor.
maar mensen moeten absoluut niet vergeten wat voor een inpact het heeft als ouders zijnde om een prematuur kindje te krijgen.