Geboorte van Glenn Parker


#1

Hoe mijn geplande bevalling in duigen liep.

Woensdag 18 augustus om 2.00 uur s’nachts werd ik wakker met vruchtwater verlies. Daar ben ik de rest van de nacht behoorlijk wakker van geweest omdat ik zenuwachtig werd van het idee om nu echt te gaan bevallen. De hele nacht heb ik mijn weeen op zitten vangen en zitten denken hoeveel tijd er tussen zou zitten. Toen het uiteindelijk een uur of 6 was heb ik toch maar naar de verloskundige gebeld, die vervolgens rond een uur of 10 eens polshoogte kwam nemen, na een onderzoekje bleken mijn vliezen toch nog niet gebroken en vloog mijn licht blauwe wolkje weer weg. Net op datzelfde moment kwamen mijn schoonouders binnen en Conny, de aankomende peet tante. De verloskundige zag al aan mij dat dit te veel van het goeie was en zag mijn weeen wegtrekken. Ik was echt ontzettend afgeleid door verschillende dingen die er allemaal gebeurde. Zelf ben ik na het bezoek maar weer terug op bed gaan liggen omdat ik een beetje teleurgesteld was dat ik niet veel meer voelde. Julien heeft de hele dag bij mij op bed spelletjes op zijn Nintendo gespeeld en we hebben ons prima vermaakt. Na een lekkere maaltijd van de Mac Donald’s weer terug mijn bedje in en een paar boekjes gelezen. rond 23.30 ging manlief ook eens een oogje dichtknijpen en rond 24 uur waren de luikjes bij mij ook gesloten… Om 02.00 uur (19 augustus, uitgerekende datum) s’nachts werd ik wakker met hevige weeen, maar kon ze nog goed opvangen in mijn eentje. Om half 4 heb ik Erwin wakker gemaakt, omdat ik het niet meer uit kon houden en heb gevraagd of dat hij de verloskundige wilde bellen. Aangezien hij sneller sliep, dan wakker was, werd dit een kwartiertje later… Toen ik nog eens riep dat hij nu echt even moest bellen. Om 04.00 uur kwam de verloskundige binnen om eens te controleren en had na 2 uur 1cm ontsluiting. Dat was dus erg tegengevallen. Nadat ze een kopje koffie had gedronken en haar spullen had klaargezet, uitgekookt en Erwin het een en ander uitgelegd ging ze nog een kijken en zat ik op 3 cm ontsluiting. Ze heeft meteen de vliezen gebroken en toen ging het in sneltrein vaart, 5 tellen later hing ik boven een emmer mijn Mac Donalds er weer uit te kitsen, wat er op neer kwam dat ik ongeveer 5 cm ontsluiting zou moeten hebben. na ongeveer een half uur kwam helaas de milkshake er ook nog uit en dat verklaarde de 8cm ontsluiting. De eerste kraamhulp kwam binnen en kon meteen aan de slag. Toen ik eenmaal bij 9 cm zat begonnen ook de pers weeen, dit zal rond half 7, 7uur geweest zijn, Toen kwam ook de 2e kraamhulp binnen, en die heeft zich ook bezig gehouden met mij. Intussen heb ik Erwin zijn hand bont en blauw geknepen, en zou onze kleine toch wel elk moment moeten komen… Afwachten dus…Na dat de verloskundige al een paar gekeken had naar mijn ontsluiting bleef ik hangen op 9 cm, en heeft ze regelmatig geprobeerd om het iets verder te krijgen, maar dit ging maar niet lukken. Na verschillende houdingen op alle mogelijke manieren geprobeerd te hebben mijn kleine er uit geperst te krijgen werd ik wel erg moe en kreeg het bijna niet meer voor elkaar. Toch nog even blijven proberen. Toen de kleine er om half 10 nog niet ook maar een beetje was besloot de verloskundige te gaan bellen naar het ziekenhuis of ik daar naar toe kon zodat, moest het nodig zijn, ik met behulp van andere middelen daar kon bevallen. Met veel pijn en moeite mocht dit dan wel. Met nog meer pijn en moeite ben ik aangekleed door mijn kraamhulpen, heeft Erwin alle spullen bij elkaar moeten pakken, Conny en Julien moeten informeren en zorgen dat we vertrek klaar waren, en de verloskundige heeft ook een hoop moeten doen voordat we konden vertrekken. Na een lange en pijnlijke trap en weg naar buiten de auto in, gingen we op weg naar Veldhoven. Die rit duurde een half uur, waarin ik wel een tiental pers weeen heb gehad, dit was best heel lastig op te vangen maar het ging vrij goed. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis ging ik met een rolstoel de gangen door, en kon me maar met moeite inhouden. Erwin mocht mee de verloskamers in en Conny en Julien moesten buiten blijven wachten. Ik wist totaal niet wat ik er van moest verwachten maar de weeen werden alleen maar heviger. Er liep een zuster rond die alleen maar kon zeggen dat ze wist hoeveel pijn ik had, en dat ik zo zielig was, ik wist echt niet wat ik aan haar had, zo iets moet je niet doen als iemand zo veel pijn heeft. 8 zusters en broeders liepen om me heen testen te doen en bloed te prikken, door elkaar heen te praten en een infuus in te brengen, een hart meter voor de kleine op het hoofd en een echo werd meteen gemaakt om te constateren wat er gaande was waardoor ons mannetje niet naar buiten kwam. Nu bleek dat ons mannetje evengoed niet niet via de gewone weg geboren kon worden omdat hij veel te groot was voor zijn uitgang. Nu kwam er een chirurg naar binnen die mij even ging uitleggen wat er precies ging gebeuren, ik was helemaal van mijn stuk!! Ik wist niet wat me overkwam, heb aan alle kraamvrouwen gevraagd wat ze nou gingen doen en omdat ik het nog niet snapte hebben ze het allemaal nog eens uitgelegd. Ook de chirurg heeft het nog eens uitgelegd. ineens werd ik uitgekleed met hoge spoed en kreeg een blauw hemd aan, intussen had ik de meest heftige pers weeen en schreeuwde het uit van de pijn. Ik werd op een ander bed gelegd en Erwin moest met een assistent mee lopen. Die moest zich intussen omkleden in een dokters schort en wachten totdat hij erbij geroepen werd. In de tussen tijd werd ik weer op een ander bed gelegd in de OK. Dit bed was niet voor dikke vrouwen gemaakt, en mijn voeten vielen er steeds vanaf. Er kwam een aardige man naar binnen die sprak over een ruggeprik, Ik ben als de dood voor prikken maar ik moest het toch doen. Ik moest me ontspannen maar als je met extreme pijn op een super smal bedje zit, is dat geen pretje. Ontzettend boos keek ik iedereen aan en liet ik ontdaan mijn schouders zakken en probeerde me te ontspannen. Na enkele minuten voelde ik niks meer van mijn borsten naar beneden.Dit was natuurlijk ook de bedoeling. Ik moet zeggen dat ik nu blij was dat ik mijn weeen niet meer voelde, maar was ook wel erg bang van wat er te gebeuren stond. Ik had het namelijk alsnog niet echt mee gekregen.Ik zei tegen de aardige dokter dat ik wel een watje ben, dat hadden ze immers bij de tandarts gezegd, omdat ik moest huilen met een controle, tegen julien zeiden ze dat mama wel een watje was omdat ze moest huilen.De dokter keek even naar mijn gebit, moest lachen en zei, ik weet niet of jij wel zo een watje bent. We zullen straks nog eens kijken als je klaar bent. Na 8 keer vragen om Erwin kwam hij eindelijk bij mij zitten, hij moest wachten tot de prik gezet was. De chirurg zei: Nou mevrouw Verhoeven, we gaan ermee beginnen hoor! De snee werd gezet en ik voelde niks?! Dat vond ik wel erg vreemd. Opeens begon mijn lichaam te bewegen en werd ik vreselijk bang, ik begon te schreeuwen dat ik het voelde en dat het echt pijn deed. Meteen kwam de broeder met een extra infuus, die werd aangesloten en meteen voelde ik me heel suf… Ik kijk Erwin aan met een wazige blik, en meteen hoor ik onze kleine huilen, hij is er uit. Ik lag naar Erwin en hij lacht terug. En weg is hij. Een tel later zie ik onze Glenn op mij af komen, in Erwin zijn armen. 11.42 uur is het dan. Ik voel me wazig en aai hem een paar keer op zijn hoofd, intussen word mijn wond gehecht, en voelt het aan als tanden flossen op mijn buik. Erwin vertrekt met onze Glenn,en ik voel me langzaam weg zakken. Ik hoor ver weg vanalles, opeens voel ik een hand op mijn schouder, doe mijn ogen open en een man met een bril zegt: gefeliciteerd mevrouw verhoeven… Ik brabbel iets van dank u wel terug en zak weer weg… Weer even later word ik wakker gemaakt met de mededeling dat ik klaar ben en dat ik eerst naar een uitslaapzaal ga, waar ik dan morfine toegedient krijg met een pompje, die ik ook zelf kan bedienen, maar eerst moet ik weer op een ander bed! Ik geef aan dat dit niet gaat lukken, want ik voel niks in mijn benen.Maar ik hoefde niks te doen, want ze schuiven mij wel van het bed af. Ze deden dit met een of andere plank, ik ging helemaal scheef en gleed zo op het andere bed. De aardige dokter kwam over me heen hangen en zei: nou Mevrouw Verhoeven, u bent echt geen watje hoor! U heeft het fantastisch gedaan!En daar ging ik, weer door een wirwar van gangen en zo een grote zaal in waar 2 mensen rondliepen en 3 mensen lagen te slapen. Nu was ik wakker. Ik begon ineens te trillen als een gek, wel raar want ik had het helemaal niet koud, de zuster die er rond liep, kwam vragen of ik het koud had en ik brabbelde nee, ze kwam een paar tellen later aan met een warme deken, ze legde die over me heen en dat voelde echt heerlijk, die mensen weten dus duidelijk wel wat ze doen.Ik begon me af te vragen wanneer ik nou die pomp met morfine kreeg, en werd er een beetje ongeduldig van, ik miste Erwin en wilde graag ons kindje zien.Ik wist helemaal niet waar hun nou waren en hoe Erwin zich voelde, ik moest weten hoe Erwin zich voelde. Ik vroeg aan de broeder die er ook rond liep wanneer die pomp nou kwam, Die komt er zo aan mervrouw Verhoeven, we moeten dat even voorbereiden.Ongeduldig wachtte ik het maar weer af. Vond het wel heel spannend, wist totaal weer niet wat ik er van moest verwachten. De klok tikte de tijd weg, het was inmiddels al 13.00 uur en kon nog steeds niet stoppen met trillen, dacht al wel te weten waar het vandaan kwam, ik was gewoon ontzettend zenuwachtig om Erwin weer te zien, en natuurlijk onze kleine Glenn. Ook dacht ik ineens aan Julien en Conny, Die hebben toch ook heel lang moeten wachten. Ik wist ook helemaal niet hoe het voor hun moest zijn, met name voor Julien, Zo had het niet moeten gaan, ik zou op mijn eigen bed moeten zijn bevallen en in alle rust julien moeten kunnen laten zien wat een mooi broertje hij had gekregen, ineens flitste alle beelden door me heen en raakte ik in paniek, ik zag blikken van Erwin door me heen gaan, van liefde van angst, van verdriet en weer van liefde, maar ook van onwetendheid, van wat hij moest verwachten. Ik werd er verdrietig van, waardoor ik nog harder begon te beven… Ik wist het niet meer. Ik moest Erwin zien, Daar kwam de zuster weer aan, ze had een groen kastje bij en een hele grote spuit, ze koppelde een draadje aan mijn infuus en die ging met een spuit eraan de groene kast in. Deze kast werd bij de zakken van mijn infuus gehangen. Ze haalde mijn bed van de rem, en daar ging ik, 2 deuren door, waar iemand op mij stond te wachten, ze praatte even over mij, en daar gingen we weer, weer door een wirwar van gangen, nu keek ik naar het plavond van het ziekenhuis, zoals je in films wel eens ziet! Heel apart als je daar aan denkt… Daar kwam ik aan op een kamer met 2 vrouwen! Ineens zag ik Erwin daar zitten en een klein doorschijnend bedje zag ik ook staan, daar lag ons kleine mannetje in! Toen hoorde ik ook van Erwin dat hij 4810 kg weegt, bijna 10 pond!! Ik geloofde het bijna niet, hoewel het wel een hoop verklaarde natuurlijk. Ik kreeg een dikke kus van Erwin en de bibbers zakte wat af. Ik voelde me meteen een stukje beter. Daar kwamen Julien en Conny aan, en de verloskundige liep er ook achter. Ik was blij hun weer te zien, voelde me ook meteen meer op mijn gemak. We hebben even gelachen om het gewicht van Glenn en wat grapjes gemaakt over het niks meer voelen in mijn benen. Ik verlangde ontzettend naar een dikke knuffel van Erwin en van Julien. Ik voelde me nog steeds suf en mijn oren begonnen langzaam te suisen. Snapte het niet helemaal, want ik wist niet waar het vandaan kwam, elk geluid begon ineens heel pijn te doen! Om 15 uur was het bezoek uur en werd het heel druk op de kamer, inmiddels lag er een vrouw naast me die vertelde dat ze had moeten wachten op een spoed operatie, van een vrouw die moest gaan bevallen van een 10 ponder, ik zei al eens zachtjes dat ik dat wel eens geweest had kunnen zijn… Dat bleek ook zo te zijn achteraf.

#2

ik zelf woon in belgië dus thuis bevalling zijn daar veel minder , dus ik lag in het ziekenhuis te bevallen en het vorderde ook niet zoals bij u op 9 cm zei mijn gynaecoloog dat we toch gingen starten en zien hoe ver we kwamen het 45 min effectief geperst , en uiteindelijk ook met spoed een keizersnede en zoals jij schreef ben ik ook bevallen van een zoontje 4kg700 en 55 cm , dus begrijp perfect wat je bedoelt
heb het volledig voor mij maar denk dat het nog harder schrikken is als je normaal thuis wil bevallen !