Bij deze doe ik mijn verhaal over de geboorte van mijn kleine engeltje Dylan*
OP 8 februari om 16.45 begonnen me weeen om de 4 minuten te komen…heb het even aangekeken aangezien het al vaker vals alarm was geweest de 2 weken daarvoor,toen ik er om 19.30 nog steeds last van had heb ik me verloskundige gebeld,die is toen komen kijken…ik had toen 2 cm ontsluiting en me baarmoedermond was half verstreken…we spraken af dat als ze heftiger werden ik weer zou bellen…heb toen de halve nacht met me moeder op gezeten en om 6 uur sóchtends op9 februari weer de verloskundige gebeld want hield het niet meer vol.
ze kwam weer kijken en me baarmoedermond was toen helemaal verstreken en ik had 3 cm…schoot niet erg op dus.ze besloot me vliezen te breken…dus sóchtends half 8 waren me vliezen gebroken.
Om 12 uur kwam ze terug om te kijken,ik had toen pas 4 cm…ging dus echt erg langzaam…
om 15.00 kwam ze weer terug,toen had ik 5 cm…het wou dus ECHT niet opschieten…
de afspraak was dat ze om 17.00 weer langs zou komen…vlak voor ze kwam kreeg ik in eens persdrang,dus me moeder belde haar snel op en met 5 minuten was ze er!
ze ging even kijken en ja hoor ik had volledige ontsluiting…laatste 2 uur waren dus heel snel gegaan!
Om 17.20 begon ik toen met persen,dat wou ook al niet opschieten dus om 18.15 heeft ze me toen ingeknipt en om 18.50 kwam Dylan Johan ter wereld,helaas was ij bij geboorte overleden.
zijn navelstreng zat 3 keer om zijn nekje en 1 keer om zijn armpje heen…verloskundige heeft van alles geprobeerd maar het mocht helaas niet zo zijn.
Op 14 februari was de begravenis........
Op zondagnacht begon het voor mij al,de halve nacht heb ik wakker gelegen en bij het bedje gestaan waar me kleine mannetje voor de laatste nacht in zou liggen.Sóchtends om half 7 uit bed gegaan en huilend onder de douche gestaan.Na het douchen weer bij be mannetje gaan kijken.....steeds afvragend waarom hij nou niet bij me mocht blijven,de engeltjes hebben hem ingepikt,maar waarom weet ik nog steeds niet.
Om kwart over 8 kwamen de eerste mensen,we hielden het in besloten kring.....om kwart voor 9 was het dan zo ver,we gingen ons ventje van bovenhalen,trotse opa heeft hem naar beneden gedragen en daar in mijn armen gelegd....
tot dat gedeelte was het nog allemaal uit te houden,maar toen kwam het moeilijkste gedeelte....ik moest hem in zijn kistje leggen.....om hem daarna nooit meer in mijn armen te kunnen sluiten....10 minuten heb ik bij het kistje estaan met me kleine mannetje in mijn armen.....ik wou weg lopen met hem en niet meer terug komen,maar dat heb ik niet gedaan....met de gedachten in mijn hoofd dat het alleen zijn lichaampje is die ik ging begraven en datzijn zieltje voor altijd in mijn hart zou zitten heb ik hem in zijn kistje gelegd met veel pijn en verdriet.
Nog steeds vol tranen,me verdriet weg huilen bij me moeder en danny....de echte klap was gevallen en dat deed bij ons allemaal verschrikkelijk veel pijn....want daarlag hij dan...zo definitief....nooit meer in ons armen kunnen vasthouden.....
het kistje dichtmaken was nog moeilijker...samen met opa,oma en papa danny hebben we met zijn 4en alle 4 een kantje dicht gedraaid.....
daarna was het dan zover,we moesten gaan...naar zijn laatste rust plaats...danny en ik hebben samen zijn kistje naar de auto gedragen en toen vertrok de stoet naar de begraafplaats.....daar aangekomen samen met zijn trotse oma en opa en zijn papa danny het kistje naar zijn plekje gebracht,waarnaar de begravenisondernemer hem in zijn grafje zetten.....
nog een paar mooie woorden en gedichten en toen de bloemen en knuffels er bij zetten,wat een prachtig gezicht was dat om te zien dat hij zoveel bloemen en knuffels kreeg.....oma en opa lazen allebei nog een prachtig gedicht voor,waar ik met tranen in me ogen naar heb geluisterd.....Allemaal een roos opzijn kistje gegooid en het afscheid was compleet....Als ik me lichamelijk weer goed voel zal ik elke dag bij hem gaan kijken...en vergeten doen we hem nooit.