Faalangstig

#1

Hallo allemaal,

Ik ben een moeder van een zoontje van vijf en half jaar. De vader van mijn kind is niet in beeld.  

Dit omdat de vader de verantwoording niet aan kon voor een kind en wegging toen ik zes maanden zwanger was, na een relatie van 8 jaar. Dit leverde natuurlijk veel spanning op, mede omdat de vader alleen maar geld eiste en dat ook telkens duidelijk maakte via de telefoon. Mijn kind is toen geboren met 33,3 weken. Hij heeft tien dagen in de couveuse gelegen en toen nog drie dagen in een bedje en toen mocht hij mee naar huis. De ontwikkeling ging voorspoedig. Liep wel een beetje achter maar was niet schrikbarend. Wel was hij vaak verkouden/grieperig. Hierdoor zijn zijn amandelen verwijderd toen hij ong drie was. Dit was voor hem een zeer traumatische ervaring. Hij moest na de operatie weer onder het mes omdat ze het niet goed geheeld hadden. Sindsdien wilde hij eigenlijk nergens meer heen en was hij bang voor de dokter/tandarts/kapper. Gelukkig gaat dit sinds een half jaar veel beter. Ook heeft hij moeite met dingen waar hij tegenop ziet. Hij zit nu in groep twee en roept al sinds de kerst ik wil niet naar groep drie want daar moet je moeilijke dingen doen. Is dan heel verdrietig en moeilijk te troosten. In groep twee moet hij ook werkjes doen en hij ziet daar als een berg tegenop, terwijl de juf aangeeft dat hij het wel kan en als hij eenmaal werkt het goed gaat. Hij kan hier wel weken mee zitten. Tuurlijk probeer je dan als moeder hem positief te stimuleren maar dat is lastig voor hem. Hij blijft er tegenop zien. Hij zit nu ook op zwemmen en dat gaat eigenlijk heel goed. Hij mag van badje twee naar drie maar dan komen de drama's weer. Ik wil niet meer naar zwemmen, in het diepe moet ik dingen doen die ik niet kan etc.

Graag zou ik ervaringen willen delen met anderen. Wie herkent dit en heeft misschien wat tips voor me. Op school geven ze aan om eventueel speltherapie te doen, wie heeft hier ervaringen mee.

Met vriendelijke groeten Karin

#2

Hallo Karin,

Even een reactie op jou verhaal.Erg en vooral heel laag dat je vriend je verliet toen je zwanger was, echt een lafaard is ie.Ik bewonder je dat het je zo goed lukt !

Ik heb zelf ook een zoontje van nu bijna 5, en sinds 2,5 jaar weg van zn biologische vader.Zo noem ik hem nu even.Ik heb nog 2 kids, 12, en 8.Ik ben 12 jaar bij hun biologische vader geweest, waarvan 10 jaar getrouwd.Ik heb niet veel leuke dingen meegemaakt.Hij was iemand die me psychisch mishandelde, en hij was ziekelijk jaloers.Zn kinderen...daar gaf hij helemaal niks om.En het slechtste was dat niemand het in de gaten had.Aan iedereen toonde hij dat we 'happy familie'waren, en hij dwingde me op een linkse manier dat ook te tonen, doen alsof.Toen ik zwanger was vond hij dat wel leuk, maar vooral leuk omdat ik zo dik werd, want immers, zo dacht hij...dan kijken er geen mannen meer naar je, je bent te dik.Hij was echt ziek, en ik heb eigenlijk de kids zo goed als alleen opgevoed, wat geen simpele taak was.Toen ik eind 2004 besloot te scheiden, heb ik de beste keuze ooit in mn leven gemaakt.En vooral in de eerste plaats voor mn 3 engeltjes.Ze waren vaak de toeschouwers van hoe mn ex me behandelde, en me dreigde.Ik ga nu niet in detail treden, maar je mag best het ergste denken.

Toen ik beviel van de jongste, zat hij op me te roepen dat ik niet zo moet gaan gillen, en hij dwong me het zwijgen toe, wat je niet lukt natuurlijk als je ligt te bevallen.

Maar, dit alles is achter de rug.Ik ben nu een gelukkige vrouw, want ik leerde al snel John kennen, we zijn reeds ruim 2 maanden getrouwd, een schat van een man.

De kinderen hebben er zeker nog last van, en ze zijn ook in therapie gegaan...

Dus, aleenstaande moeder zijn, is niet makkelijk, nu ik het ouderwchap kan delen met John kan ik er echt van genieten.Ik wens jou ook alle geluk toe meis, ook voor je zoontje.

Wat hij vertoond is dus angst, hij is nu nog jong natuurlijk, maar als jij hem steeds goed toejuigd dat hij het kan, dat je toont dat je in hem gelooft komt dat wel goed denk ik.Hoe ouder hij word, hoe beter hij het ook zal snappen.

Beste |Karin, veel geluk, XXX Veerle

#3

Hoi Karin,

Kreeg "kippevel" bij het lezen van je verhaal. Ben zelf moeder van een zoon van 9 (van mijn eerste huwelijk) en een dochter van 22 maanden (van m'n huidige relatie).

Toen mijn zoontje 4 was zijn wij gaan scheiden, hij zat toen in de kleuterklas. Je merkte meteen dat het met hem mis ging . Samen met de school hebben we toen ook besloten om hem nog een extra jaar langer te laten kleuteren. Ben blij dat we dit gedaan hebben, want het gaat uistekend met hem en hij zit na de zomervakantie in groepje 6. Maar goed, je zult wel denken, waar wil je heen. Nou sinds vorig jaar wil zijn vader geen enkel contact met hem. En dit heeft een hele grote impact op mijn zoon. Je ziet dat hij erg verdrietig is maar hij wil hier niet over praten, bang dat ik boos naar zijn vader bel. Zijn vader heeft zelfs andere telefoonnummers zodat zijn zoon, hem niet kan bereiken. Dit vind ik zo vreselijk, gelukkig krijgt hij van mij en mijn vriend de liefde die hij nodig heeft. Hij is zelfs zover dat hij mijn vriend "papa"wil noemen. Wat ik eigenlijk wil benadrukken is dat je met veel liefde en geduld je kindje van deze faalangst kan helpen. Mijn zoontje heeft dit ook allemaal gehad en dacht dat hij niks kon etc... Gelukkig is dit heel erg veranderd in positieve zin. En er zijn talloze instanties die jullie kunnen helpen. Mijn zoon krijgt nog wel begeleiding met een maatschappelijkwerkster van school, die hem helpt met gesprekjes, die hij kwijt wil over zijn vader. Hij vindt dit zelf ook erg fijn om te doen. Ben hier ook blij mee, dacht dat hij dit niet wilde.

Karin, kop op het komt uiteindelijk altijd goed.

 

Groetjes Jennifer