het verhaal van mijn bevalling:
ik was 1 dag over tijd toen ik snachts wakker werd en naar de wc toe moest... rond een uurtje of 2. ik merkte op de wc dat ik iets bloed verloor.. spannnend.... dacht ik toen nog ;)
de weeen begonnen toen langzaam, beetje krampjes enz.. om 4 uur toch maar even de verloskundige uit bed gebeld, want je weet maar nooit he. zij kwam even langs en vond dat ik nog redelijk kon praten als ik een wee had dus ze ging weer naar huis toe, en ik moest haar bellen als het erger werd, en anders kwam zij wel rond een uurtje of 10 sochtends weer langs kijken hoe het ging.
ik heb toen tot 7 uur sochtends nog weeen gehad, maar toen stopten ze ineens !!!! tot 10 uur !!!! de verloskundige kwam langs, zag mij in tranen, en kwam met het idee om me te gaan strippen, maar ze had er een hard hoofd in dat het die dag nog zou gebeuren. het strippen viel mij heel erg mee, deed me geen pijn, ze kon veel oprekken zoals ze dat dan zo mooi zeggen ;) .
gelijk daarna kwamen de weeen in alle heftigheid opzetten, mijn vriend toen die tijd heeft mij alleen gelaten op de slaapkamer, zodat ik even in mezelf kon keren, en kwam elk uur even om het hoekje kijken hoe het ging, en even beetje kletsen.... tot smiddags 4 uur ging dit allemaal prima, ik had echt zoiets van : als dit het is wil ik het wel 10 x doen.
tot het moment dat ik ineens persweeen kreeg maar nog niet genoeg ontsluiting had, ik zat onder de douche, op een stoel, en wist niet meer waar ik met mezelf naartoe moest, wat een pijn !!!! . mijn vriend belde gelijk de verloskundige dat ze langs moest komen, maar die nam er mooi de tijd voor... ik heb zeker 2 uur persweeen moeten wegpuffen.... gillen... schreeuwen... brullen.... tot ik echt niet meer kon, dacht letterlijk dat ik doodging.... ( ik lag toen ondertussen alweer op bed, naakt, nog nat van de douche ) de verloskundige constateerde dat ik 9 cm ontsluiting had, maar omdat ik het echt niet meer volhield ( mijn lichaam nam de bevalling gewoon over, kon niets tegen die oerkracht van het persen doen ) heeft ze de laatste cm weggemasseerd.. ( ze moest me gewoon volgen met haar hand, want ik rolde alle kanten van het bed op ) . eindelijk het verlossende woord dat ik mocht persen !!!! dat heb ik 1,5 uur gedaan ( voor mijn gevoel 5 min ) . Tara's hartslag daalde met elke wee, maar dit kreeg ik allemaal niet mee, was meer bezig met de pijn wegdrukken. ik werd halverwege het persen ingeknipt... om het wat voorspoediger te laten gaan, maar Tara bleef maar met haar hoofdje vast zitten voor mijn schaambeen. net toen ze op het punt stond om een ambulance te bellen, bedacht ze dat het misschien wel kon helpen om een spiegel voor te houden zodat ik zag dat ik met een bevalling bezig was, want daar was ik echt niet meer mee bezig, had geen flauw benul dat ik echt een kindje aan het krijgen was. nou, zo gezegt.... spiegel de tussen.... ik schok me een **** .... zag een heel klein bolletje met haar daar ergens tussen me benen.. maar het hielp wel... de kraamhulp was in middels ook al gebeld en aangekomen, en die hielp mee met Tara onder mijn schaambeen vandaan krijgen door op mijn buik ( letterlijk ) te hangen en duwen... en toen om 19.42 werd Tara Amber geboren !!! :D ze woog 2840 Gram en was 48 cm