Eenzaam

#1

Hallo ik ben enja, en ben erg eenzaam , ik ben nu bijna 5 mnden zwanger en mijn vriend is sinds mijn zwangerschap erg cool en ongeiteresseerd tegen me. Ik heb met hem uitvoerig over gehad of we een kindje zouden nemen. Hij wou het graag en ik ook. Nu ik zwanger ben valt het enorm tegen en denk ik erover om het uit temaken want ik ben zo doodongelukkig. Hij zegt dat ik niet dezelfde vrouw meer ben, ik verwijt hem dat hij zich op zijn minst kan doen alsof het hem interesseerd. Hij zegt dat ie geen gevoel heeft bij deze zwangerschap omdat hij het kind niet kent. ik ben wanopig en hoop dat er meer vrouwen zijn die zich kunnen inleven in dit verhaal en hoop op advies of begrip. Alvast bedankt

#2

Als je zwanger bent, ben je echt een ander persoon! Neem dat maar van mij aan. Probeer (als je zoveel last hebt van hormonen) het een beetje luchtiger te zien. Geef je vriend gewoon gelijk en geef wel toe dat het je hormonen zijn. Ookal denk je op dat moment dat het niet zo is. Zwangerschap doet meer met je dan je denkt.

O,ja Ik ben Jerta getrouwd met André en moeder van twee kindjes Nika en Tymon.
Ik heb wel het zelfde probleem gehad zelfs twee keer. Gelukkig bij de laatste zwangerschap kon ik een héél klein beetje toe geven dat het de hormonen waren.

Succes!

Gewijzigd door - Jerta op 27 Sep 2005 09:17:08

#3

Klopt wat er gezegt word hoor dat je een ander mens kan zijn door de hormonen
Ik heb er zelf niet heel erg veel last van gehad
JA soms ben ik een beetje opstandig en kan ik kattig uit de hoek komen
En het hoort er gewoon bij
Hoop dat je dat je vriend kunt vertellen
Trouwens ik ben Heleen getrouwd met Ed en mama van Robin En zwanger van onze tweede die hopelijk snel geboren gaat worden
Succes meid

Groetjes van Heleen mama van Robin en het broertje van Robin die in okt geboren word


#4

hier was het zo bij mijn tweede zwangerschap,ik had ook het gevoel dat ik er heel alleen voor stond soms,ma achter af besefte ik dat het ook voor een groot stuk aan mezelf lag.ik ben van de eerste tot de laatste dag erg ziek geweest,en werkte dit zonder het echt te beseffen volledig uit op mijne man,dat was dus ook een heel groot stuk door de hormonen! soms besef je niet dat het echt niet aan jezelf ligt omdzat je momenteel in een andere wereld zit dan je vriend! voor hun is dit ook heel moeilijk en het is vrij logisch dat ze dan niet veel interesse gaan tonen in de baby want al bij al is de baby de oorzaak (volgens hun!!) probeer misschien eens wat exta aandacht aan je man te schenken,ik zou het zomaar niet uit maken,want tenslottre is hij de vader van je kind en geloof me vanaf de dag dat jullie beebje zijn/haar eerste kreetje laat is hij net zo verliefd op jullie baby dan jij nu al bent.sterkte ermee en kop op hoor!alles komt echt wel goed!

liefs jessica, &

#5

bedankt voor alle reacties. Maar ik heb vandag te horen gekregen dat hij met andere vrouwen rommelt. Ik weet niet zo goed wat ik er mee aan moet. Ikheb de relatie beindigd ookal onkent hij het. Ik ben het met jullie eens dat de hormonen je heel erg kwetsbaar maken. Maar als je man de telefoon niet meer opneemt en helemaal niet meeer belt en alles moet van 1 kant komen dan is er dus iets mis. ik heb hem al heel vaak veel aandacht gegeven maar hij reageert er niet eens op!!!
Alsof ik niet besta. Ik wil echt veel aan mijn hormonene wijten maar dit gaat toch te ver? Of mag hij ook vreemdgaan…ik weet het niet meer. Groetjes doodongelukkige aanstaande moeder

#6

Hoi Enja, wat zit jij een een rotsituatie, zeg! Weet je zeker dat ie vreemd is gegaan? Hij ontkent het immers. Zoals jezelf en de meiden voor me als schreven, kun je door de hormoontjes misschien anders reageren dan je had gedaan zonder zwangerschap. Woonden jullie nog niet samen? Ik denk dat jullie maar eens goed en open met elkaar moeten praten. En accepteer het als hij op dit moment nog niets voelt voor het kind, hij heeft immers nog geen enkele band met de baby, het enige dat ie ziet is jouw dikker wordende buik. Wil niet zeggen dat ie zich niet mentaal moet voorbereiden om het vaderschap. En hij moet proberen te begrijpen dat je je nu erg onzeker voelt. Kan je eigenlijk niet echt advies geven, omdat ik maar een leek ben. Wat dacht je van relatietherapie?

Succes.

Van CCM, moeder van 2 jongens van 2 en 4 jaar en een meisje van 10 weken

#7

Lieve Enja en andere vrouwen in soortgelijke situaties:
Ik ben Stefanie en voor het eerst zwanger: Hoera!
Na een moeilijke start t/m mnd. 4 met extreme misselijkheidsklachten & uitdroging ben ik inmiddels 7 maanden zwanger, en ik geniet nu enorm. Voor mijn lieve vriend is het ook leuk, maar niet altijd genieten i.v.m. met mijn hormonale stemmingswisselingen. Maar ja, daar heb ik niet op gevraagd en hij ook niet, het hoort blijkbaar bij zwanger zijn. Hoewel mijn vriend met mijn stemmingen niet altijd blij is, accepteert hij het wel en geniet van mij, de future baby en mijn buikje. Ik heb erg last van de hitte (woon op Curacao), daarvoor dus van misselijkheid, maagzuur en vermoeidheid. Dus ach: mag ik een beetje humeurig zijn af en toe? Enja, natuurlijk is het voor iedereen aanpassen en hoeven niet alleen de vaders-to-be dat te doen maarrrrr…Jouw kereltje gaat m.i. echt te ver: totale desinteresse en vreemdgaan in deze periode is w.m.b. onacceptabel en respectloos. Natuurlijk veranderd een vrouw door zwangerschap! Het is ook niet niks, en wel jouw lijf waarin van alles veranderd. Girl, goed dat je nu voor jezelf en baby kiest: als dit tzt nl. niet goed komt is het ook voor jullie kindje een ongezonde situatie. Veel geluk en voor alle zwangeren: Succes en sterkte!

ssmiet

#8

Deze topic is gestart op 26 sept 2005

Elke minuut die je je druk maakt om je verleden gaat af van je toekomst!

#10

Ik denk dat Enja niks meer met de goedbedoelde adviezen doet. Zoals Asje al schreef, het is een topic van 2 jaar oud.

Groetekes, Sje

#11

Hallo zwangeren (en voormalig zwangeren!),

Ik zag inderdaad later dat het bericht van Enja al zeer gedateerd is, maar schreef mijn reactie ook voor alle huidige zwangeren, en om degenen die het zwaar hebben en zelfs eenzaam zijn, een hart onder de riem te steken.
Want hoewel positief denken zeer belangrijk is, is het op de momenten dat je het diepst zit niet altijd meteen op te brengen.
En dan besef ik al te goed dat ik een geluksvogel ben met mijn lieve vriend, familie en vrienden die me steunen.

groetjes Stefanie

ssmiet

#12

Hey Stefanie, Je bent inderdaad een geluksvogel ja!! Geniet en profiteer ervan!!
Ik ben sinds 18 januari 2007 van mijn man weg…
Tijdens de zwangerschap ging het al niet helemaal vlekkeloos, bv vragen (toen ik hoogzwanger was) of dat al die kilo’s er wel af gaan na de bevalling…
Nou, als je iets NIET kan gebruiken, is het dat wel!!

En toen mijn dochtertje geboren was, legde hij haar in bed, zodat meneer kon blowen, ik mocht niet met de bus of trein, want dat vond ie gevaarlijk en ik had nog geen rijbewijs… Dus ik zat echt aan het huis verbonden…

Na 5 maanden zo te leven, heb ik dan toch de knoop doorgehakt en een einde aan me relatie gemaakt…
Ik was in 5 maanden tijd 25 kilo aangekomen (gewoon door de stress) ik zat elke nacht op de bank te hyperventileren en paniekaanvallen…
Maar ben 5 maanden nog bij hem gebleven, omdat ik (toendertijd) het beste wou voor mijn dochtertje… Ze was nog zo jong en ik wou niet dat ze op zou groeien met gescheiden ouders…

Nu heb ik sinds 4,5 maanden een nieuwe vriend en ik ben gelukkiger dan ooit en ben echt blij met de keuze die ik heb gemaakt!!
Het is beter voor het kind om met gescheiden ouders te leven, dan bij ouders te leven die constant ruzie hebben en een ongelukkige depresieve moeder…
Ik geniet nu met volle teugen van me kleine meid en van me nieuwe vriend en van het leven zelf…

Dus voor de dames die in een soortgelijke situatie zitten: kies altijd voor jezelf en je kind(eren)… Laat je niet gek maken door een vent!!

Nicole & Noa