Je hoort vaak alleen de leuke verhalen van een kindje krijgen, maar het gaat niet altijd zoals je zou verwachten..........Wij kregen een aantal helse nachten en zaten er helemaal doorheen.
Toen het eenmaal tot me doordrong dat ik echt zwanger was, ben ik zeker een hele tijd zo bang geweest dat het mis zou gaan, dat eigenlijk de zwangerschap zomaar voorbij was.
Maar al met al heb ik een mooie zwangerschap gehad zonder klachten, het enige waar ik vaak last van had was brandend maagzuur, maar ach...dat was op zich geen probleem even een rennie het het was weer over.
Tijdens de zwangerschap leven we echt al op een roze wolk, en hadden het nergens anders meer over dan de geboorte van ons kindje en de toekomst.
We hebben het er eigenlijk nooit overgehad hoe we zo'n kleintje moesten verzorgen en opvoeden, daar kwamen we pas achter toen onze zoon geboren wert en de kraamzorg s'avonds weg ging.
Daar sta je dan met zijn tweeén trots om de wandelwagen, met een lief klein mensje erin.
Maar toen kwam de vraag wat moeten we nu doen? er was even een lichte panniek van beide kanten, de eerste nacht ging gelukkig erg goed en hij kwam 1 keertje om de fles vragen dat hebben we samen gedaan.
De volgende dag was ik zo blij dat de kraamzorg er weer was en heb een heel leger vragen op haar afgestuurd.
De dagen daarna ging het allemaal goed, en we hadden niks te klagen.
todat het weekend aanbrak, om 22:00 s'avonds begon hij te huilen en kreeg gewoon de fles maar daarna bleef hij maar huilen en huilen nou dan nog maar een flesje.
rond half 3 s'nachts kwam mijn man boven en zat er helemaal doorheen en onze zoon huilde nog steeds, uiteindelijk hebben we de verloskundige maar gebelt en gevraagd wat moeten we doen? is hij ziek of zo?
Ze zei dat het waarschijnlijk darmkrampjes waren, en dat we hem anders even in bad moesten doen (maar dit hadden we ook al gedaan en hielp niks)
Uit eindelijk ben ik de hele nacht beneden geweest met die kleine op de arm om hem maar rustig te houden.
De volgende dag sliep hij als een roosje de heledag door, en ja hoor s'avonds begon de ellende weer van voor af aan, mijn man was zo moe dat ik hem naar bed heb gestuurd en ik zou de eerste wacht s'nachts houden.
Maar ik wou graag dat hij even een nachtje kon uitrusten dus uiteindelijk ben ik de hele nacht weer door gegaan.
om uiteindelijk half 7 s'morgens ben in dan tegen de valkte gegaan, en ik kon er niet meer tegen al dat gehuil, ik ben zeker een half tot een uur weg geweest want ik wert wakker op de koude vloer en hoorde onze zoon nog steeds huilen, helemaal gebroken ben in naar boven toe gedaan.
En heb mijn man wakker gemaakt die schrok zo dat het al morgen was en zag hoe ik er aan toen was, hij heeft me in bed gelegt en ik ben meteen in slaap gevallen.
De verloskundige was extra vroeg die morgen voor controlle omdat ze zich een beetje ongerust maakte, en die gaf het advies om de flesvoeding met venkelthee aan te maken, en siennababy druppels te gaan gebruiken.
Ik heb haar helemaal niet meer gezien, ik was zo moe en heb van 8:00 s'morgen tot 8:00 s'morgens de volgende dag doorgeslapen.
Daarna heb ik echt nog wel 3 dagen moeten aan sterken want ik had de hele week ook al bijna niks gegeten omdat ik er geen tijd voor had, en kon gewoon niet meer op mijn benen staan.
Na dat rot weekend zaggen we het allemaal echt niet meer zitten, maar gelukkig werkte de venkelthee en de druppels en de rust keerde weer terug in huis, en s'nacht sliep hij tot onze verbazing in een keer door.
Maar de stress bleef ons nog even tussen de oren zitten, maar dat zakte in de loop van de tijd weer weg.
als ik dit zo opschrijf dan weet ik nog precies hoe ik me toen voelde, en mocht er een tweede kindje komen dan weten we nu tenminste wat we moeten gaan doen.
Goed blijven eten rusten en het advies van de verloskundige luide, mocht je weer een kleintje op de wereld zetten mag je best meteen met venkelthee beginnen want voorkomen is beter dan genezen.
Had ik dan allemaal maar van tevoren geweten, dan was ik niet zo snel van mijn roze wolk afgestapt.
* Nu gaat echt alles super goed en ben erg trots op mijn zoon, maar die nachten zal ik niet snel meer vergeten.
Groetjes Marianne