Zo wil ik er nog wel 3!
Quincy, Xander, TroyZondag 31 maart 2002 was mijn uitgerekende datum van ons eerste kindje. Negen maanden leef je naar dat moment toe. Ik moet zeggen in het begin van mijn zwangerschap viel de misselijkheid en vermoeidheid wel erg mee. Heb er wel last van gehad maar was er niet echt beroerd van.
De baby begon ik ook echt pas te voelen met 18 weken. Het begon met kleine plopjes in mijn buik wat naderhand wel echte schoppen werden. Was wel leuk want hij was erg bewegelijk ook altijd in mijn buik. Soms zag je mijn buik van links naar rechts gaan. Heb dat ook mijn hele zwangerschap wel goed gevoeld.
Toen ik 13 weken zwanger was ging ik voor het eerst naar de Verloskundige daar werd ook meteen een eerste echo gemaakt. Helaas kon mijn vriend hier toen niet bij zijn want hij is beroepsmilitair dus veel van huis. Op dat moment zat hij ook in Duitsland voor een oefening. Ik had gehoord van een vriendin dat als je een echo liet maken dat je dan een videoband mee kon nemen dan werd het voor je op band gezet. Dat leek me wel een uitkomst want ook al was mijn vriend er dan op dat moment niet bij dan kon hij in iedergeval het levende wezentje in mijn buik bewonderen op de band. Maar helaas deze praktijk had niet de juiste apparatuur ervoor, maar normaal gesproken zou dat wel kunnen. Omdat ze een beetje met me te doen had. Had ze extra echo fotootjes voor me uitgeprint. Normaal krijg je er altijd 1 of 2 maar ik kreeg er in dit geval 4. Dat was wel heel erg leuk en uiteraard ook voor mijn vriend. Gelukkig hebben we toen ik 29 weken zwanger was een pretecho gemaakt waarop mijn vriend dan ook eindelijk zijn kleintje kon bewonderen. Bij deze praktijk konden ze het wel opnemen op videoband. Dus altijd weer leuk om na terug te kijken.
De maanden gingen best redelijk snel voorbij. 31 maart was ik uitgerekend en 6 weken voor mijn uitgerekende datum stopte ik ook met werken. Het werd me te zwaar. Het lopen ging niet meer lekker en kreeg toch best wel redelijk veel last van mijn rug. Mijn bevalling zag ik voor me: Een thuisbevalling heerlijk alleen met mijn vriend. Geen vrienden of familie erbij maar heerlijk met zijn tweetjes genieten van het moment dat ons kindje geboren zou worden. Alleen ging dat niet voor ons op. Ik was 11 dagen overtijd dat ik naar het ziekenhuis moest om een ctg-scan te laten maken van de kleine zijn hartje. Een half uur lang krijg je dan zijn hartslagje te horen. Alles ging goed, het had nog best wel veel vruchtwachter en zolang ik hem heerlijk goed bleef voelen hoefde ik me ook geen zorgen te maken. Ik kreeg wel in het ziekenhuis nog een inwendig onderzoek en er werd nog een echo gemaakt. Daar kwamen ze er achter dat mijn bekken te smal waren voor het hoofdje en daarom was de baby dus nog niet helemaal ingedaald. De gynaecoloog vertelde ons dat als ik het wou ingeleid kon worden maar het hoogstwaarschijnlijk toch zou uitdraaien op een keizersnede. Dit was voor mij best een grote omslag want had juist de hele zwangerschap niet nagedacht over een keizersnede. Als ik een boek aan het lezen was over de zwangerschap bladerde ik altijd door als het over een keizersnede ging. In iedergeval mocht ik hier rustig over nadenken maar ze wou me het liefst over 2 dagen terug zien om dan te bespreken wat ik zou willen.
Zaterdag 13 april 2002
Naar het ziekenhuis voor de tweede ctg-scan. Weer mochten we een half uur naar het hartje van ons kindje luisteren. Wel een heel apart iets hoor om je kindje te horen wat in je buik zit maar, niets werd ons te dol als het om ons kind ging. De gynaecoloog vroeg wat ik wou of ik ingeleid wou worden, om het in iedergeval te proberen of meteen maar een keizersnede. We besloten het laatste. Waarom zoveel moeite en pijn ondergaan als het toch zou uitdraaien op een keizersnede. Ook had ik nog helemaal geen weeën gehad en ook mijn vliezen waren nog niet gebroken en hoe dan ook die kleine moest eruit. Was nou wel eens benieuwd wie er zo in mijn buik zat te schoppen. En hoe sneller hoe beter! Ze vond dat een moedig besluit en ik mocht dan terugkomen op maandag 15 april
Maandag 15 april 2002.
Om 8 uur moest ik in het ziekenhuis zijn en er ging niks anders door mijn hoofd die ochtend dat ik nu eindelijk die kleine te zien zou krijgen en uiteraard wat het was want dat wisten we niet. Toen we daar aan kwamen stond een verpleegkundige ons al op te wachten. Ze was heel aardig en legde alles heel goed uit wat er ging gebeuren. Ik was best zenuwachtig en ondanks dat mijn vriend heel cool leek ging er toch ook wel een stukje spanning door zijn lijf heen. Eindelijk werden we hoe dan ook vandaag papa en mama. We kregen te horen dat ik pas om 14.00 uur de O.K. binnen gereden kon worden dus om 13.00 uur werd ik helemaal klaar voor vertrek gemaakt. Er werd ‘s ochtends nog eerst een ctg-scan gemaakt, kreeg nog een inwendig onderzoek en daarna werd er bloed van me afgenomen en werd ik aan het infuus gelegd. Om 13.55 uur was het dan zover en werd ik weggereden naar de O.K. nu kwamen mijn zenuwen echt goed op gang. Ik was niet echt bang voor de operatie ja, ook wel een beetje maar het meest bange was ik voor die ruggenprik en bang voor de pijn die ik zou gaan voelen met de operatie maar achteraf gezien viel dat reuze mee. Het was wel raar want ik weet dat ik wel gerommel voelde aan mijn buik en een beetje geduw aan mijn buik maar wist niet dat ze al bezig waren. Het was dat mijn vriend zei van voel je iets want ze zijn al bezig hoor. En op dat moment vielen al mijn zenuwen weg.
En om 14.14 uur was ons prachtzoon Quincy, Xander, Troy geboren.
Hij was maar liefst 57 cm en woog 4450 gram (ruim 9 pond). Xander (is zijn roepnaam) werd meegenomen naar achteren. Zijn papa mocht mee en heeft voor de sier nog een klein stukje navelstreng afgeknipt omdat hij de navelstreng mocht knippen als het op een gewone manier geboren zou worden. Heerlijk kwam Xander in papa’s armen contact maken met zijn mama. Die meteen haar ogen nergens anders meer op kon richten en het neusje zat te bewonderen want die had hij mooi van zijn vader meegekregen. Een kopje met haar had het en met die grote bruine ogen zat hij zijn moeder aan te kijken. Een mooier moment kan ik me niet meer bedenken dan het eerste contact met je eigen kindje.
Xander is niet bij me weggehaald gelukkig toen ze met me bezig waren om weer alles dicht te maken. Toen dat gebeurd was mochten we naar zaal waar ik dan mijn kleine mannetje eens even van top tot teen kon bewonderen. Uiteraard moest papa even iedereen gauw bellen want bijna iedereen wist dat wij ons kindje vandaag zouden krijgen. En zaten ook met ongeduld op dat verlossende telefoontje te wachten. Ik vond het wel jammer dat ik nog niet uit bed mocht om de kleine heerlijk te verschonen of om hem in badje te doen maar dat ging nog niet want mocht niet uit bed. 2 dagen lang mocht ik niks eten (behalve soep dan) en ook niet uit bed. Was een zware straf voor mij maar als ik dan naar mijn mannetje keek dan maakte alles het weer goed. Om 19.00 uur was er dan bezoekuur maar daar had mijn familie een beetje laconiek aan want ze waren er allemaal al voor 7 uur. Allemaal benieuwd naar Xander. En iedereen die hem eventjes wou vasthouden. Toen gelukkig het bezoekuur om was en mijn vriend en ik nog heerlijk van de kleine zaten te genieten lag de kleine man al heerlijk te slapen. Het was ook een zwaar dagje voor hem en niet alleen voor hem maar ook voor ons.
Ik weet nog wel dat ik die avond geen oog heb dicht gedaan en alleen maar naar dat kleine wondertje heb gekeken. Wat was hij mooi en is die nu echt van mij? Je hoort heel vaak dat de baby’s ‘s avonds wel eens weggehaald worden zodat de moeders rustig kunnen slapen maar gelukkig was dat in dit ziekenhuis niet het geval. Hij mocht rustig bij mij blijven en dat vond ik toch wel prettiger. Xander is nu bijna 4 maandjes oud en hij is heerlijk vrolijk. Ja, je kan merken dat hij het naar zijn zin heeft bij ons. Maar wij natuurlijk ook met hem. Afgelopen weekend zijn we al begonnen met rijstebloem te geven maar dan niet uit zijn fles maar heerlijk van een bordje. Het is nog een beetje wennen en zijn toetje zat ook flink onder maar toen hij het eenmaal door had ging alles van zelf. Het is een heerlijk ventje en we genieten ook weer elke dag met hem. Elke dag is weer een mooie nieuwe leerzame dag.
Van een trotse moeder, Diana