Mijn bevalling was echt een complete nachtmerrie, dit had ik nooit verwacht!!
Altijd had ik gedacht, ach die weeën zullen bij mij best wel meevallen. Ik ben namelijk absoluut niet kleinzerig en iedereen zei dat weeën net zo voelde als hevige menstruatiepijn. En aangezien ik die menstruatiepijn elke maand had dacht ik dat weeën ook wel mee zouden vallen.Niets was minder waar. Ik heb nog nooit in mijn hele leven zo’n pijn gehad en ik hield het dan op een gegeven moment ook echt niet meer vol.
Woensdag 31 Maart 2010 om half 8 's ochtends begonnen de eerste weeën. Hehe eindelijk dachten we en we waren superblij! Ik was namelijk 20 Maart uitgerekend en we waren er zelfs al vanuit gegaan dat ik de 42 week wel zou halen. En toen begonnen de weeën toch nog met 41 week en 4 dagen. We waren ontzettend blij. Toch nog in Maart en in ieder geval geen 1 April dachten we!
Ik vond de weeën ontzettend meevallen en dacht als dit het is kan ik het allemaal makkelijk aan!
Toen de weeën elkaar snel opvolgden, 2 minuten na elkaar, hebben we de verloskundige gebeld. Ze kwam 13.17 bij ons. Ze was zelf ook enthousiast omdat ze de dag ervoor nog bij me thuis was geweest om me voor de 2e keer te strippen. Ik had echter nog maar 3 cm ontsluiting toen ze kwam dus ging ze weer weg.
De weeën werden al snel heftiger en kwamen nog korter op elkaar. Er zat nu nog maar een minuut tussen. We hebben een poosje gewacht met bellen om er zeker van te zijn dat ik al wat meer ontsluiting zou hebben. De verloskundige was er rond 16.00 weer. 3 uur later dan de eerste keer dat ze had gekeken. Dan zou ik toch minstens 2 cm meer ontsluiting moeten hebben als toen dachten we. Maar niets was minder waar. Ze keek en ik had nog maar 4 cm ontsluiting. Ondanks de heftige weeën die elkaar al heel snel opvolgden.
De moed zakte me toen al in de schoenen…
Mijn vliezen stonden wel op springen. We spraken af dat als het te lang zou gaan duren, de verloskundige mijn vliezen zou breken.
Ze ging weer weg en we spraken af dat ze tussen 18.00 en 19.00 uur weer zou komen.
Omdat ik toch ontzettend heftige weeën had ging de tijd ontzettend langzaam voorbij en ik had echt heel veel pijn.
Om 18.39 kwam de verloskundige eindelijk weer. Ook weer bijna 3 uur later, dus ik hoopte in ieder geval op 6 cm ontsluiting. Ze ging kijken en ik had nog steeds 4 cm ontsluiting! Ik schrok er gewoon van. Ik was nu al kapot en ik was nog niet eens op de helft!
De verloskundige heeft toen mijn vliezen maar gebroken en daardoor had ik 5 cm ontsluiting.
Toen begon voor mij een nachtmerrie, want ik kreeg een ongelooflijke weeënstorm. Ze deden heel erg veel pijn en er zat geen pauze tussen! Ik kon misschien net tot 10 tellen en daar kwam de volgende wee al aan!
Nog geen half uur nadat de verloskundige de deur uit was, hebben we haar weer opgebeld. Ik had zoveel pijn, ik trok het niet meer… En stiekem had ik toch de hoop dat doordat ze mijn vliezen had gebroken ik toch ietsje meer ontsluiting zou hebben.
Helaas, dit was niet het geval. Het was nog steeds maar 5 cm en het wou gewoon niet doorzetten.
Hoe pijnlijk en heftig mijn weeën ook waren en hoe snel ze ook achter elkaar kwamen, het waren gewoon geen goede weeën.
Ik trok het echt niet meer. Ik was doodop en verlangde naar een beetje rust, maar die kreeg ik niet. Hoe erg ik er eerst ook tegen was, ik wou nu niets liever dan een ruggenprik. Ik had het gevoel dat ik zou gaan flauwvallen als ik geen pijnstilling zou krijgen.
Mijn droom viel in duigen… Mijn droom om een mooie fijne thuisbevalling te hebben…
De verloskundige belde meteen het ziekenhuis nadat ik zei dat ik echt een ruggenprik wou. We zijn er meteen heen gereden. Ik bij de verloskundige in de auto en mijn vriend kwam er later achter aan toen hij alle spullen bij elkaar had gepakt.
Ik was inmiddels al 12 uur bezig met de bevalling en had nog maar 5 cm ontsluiting!! Dit had ik nooit verwacht, het was nu al een nachtmerrie voor mij en wie had gedacht dat het nog erger kon worden…
In het ziekenhuis aangekomen moest ik eerst een half uur aan de CTG om het hartje van de baby te controleren en mijn weeënactiviteit in de gaten te houden. Daarna kreeg ik een prik in mijn bovenbeen en moest ik nog een uur wachten op een ruggenprik… De kamer waar de ruggenprik word gegeven was namelijk net op dat moment bezet. Ik had zo ontzettend veel pijn van mijn weeën dat ik de prik in mijn been niet eens voelde.
Die 1,5 uur aan de CTG en wachten op de ruggenprik waren de langste, moeilijkste en pijnlijkste in mijn leven. Wat was ik blij dat mijn vriend bij me was. Hij is er elk moment voor mij geweest.
Toen ik eindelijk de ruggenprik kon krijgen, werd er eerst een infuus in mijn arm ingebracht en daarna werd mijn rug verdoofd. Vervolgens werd er een hele lange naald in mijn rug gestoken. Ik heb nergens wat van gevoeld of gemerkt. De pijn van de weeën was het enige wat ik voelde.
Ik heb ook niet alles meegekregen, maar gelukkig was mijn vriend erbij. Hij is overal bijgebleven en heeft echt alles gezien. Ik vind hem ontzettend dapper en ik ben megatrots op hem.
Dankzij hem weet ik hoe sommige dingen zijn gegaan. Voor mij is alles een waas. Zo heftig waren de weeën, dat ik me nergens anders op kon concentreren.
Toen de ruggenprik eindelijk werd gegeven, werkte het ook meteen! Ik was zo ontzettend blij en kon eindelijk even uitrusten en op kracht komen. Ik heb toen zelfs even geslapen, wat was dat heerlijk zeg.
Rond 23.00 uur gingen ze weer kijken en had ik 7 cm ontsluiting. In die bijna 4 uur tijd dat ik al in het ziekenhuis was, had ik maar 2 cm meer ontsluiting!! Ik baalde als een stekker en daarbij kreeg ik ook nog te horen dat ik geen weeën meer had!
Dit kwam doordat ik een ruggenprik had gekregen…
Omdat ik geen weeën meer had kreeg ik hormonen toegediend zodat ze weer in alle hevigheid kwamen opzetten. Niet veel later had ik weer evenveel pijn als ervoor. De verdoving was ook alweer bijna uitgewerkt.
Het duurde niet lang of ik kon echt niet meer en we riepen de verloskundige.
Ze ging kijken en ik had inmiddels 8 cm ontsluiting en kreeg nog wat nieuwe verdoving. Het was inmiddels 1.00 ’s nachts dus het werd toch nog een 1 april baby.
De nieuwe verdoving hielp dit keer helaas weinig, maar ik kon nog een beetje bijkomen.
Even later was de verdoving helemaal uitgewerkt maar weer zakten ook de weeën af.
Ik kreeg nog meer hormonen en de verdoving werd uitgezet. Ik had bijna volledige ontsluiting en met de verdoving kan je niet goed mee persen.
Weer belandde ik in die nachtmerrie van ongelooflijk heftige weeën en ontzettend veel pijn. De weeën volgend elkaar ook steeds in minder dan een halve minuut op!
Rond een uur of 4 kreeg ik eindelijk het verlossende woord dat ik mee mocht persen omdat ik volledige ontsluiting had!
Maar hoe zou het ook anders, ook dit wilde niet lukken… Ik had geen goede pers weeën en ik kreeg NOG meer hormonen…
Hoe verlichtend het ook is als je mee mag persen… De weeën volgden elkaar nog steeds met minder dan een halve minuut op en als je dan bij elke wee gaat persen, dan houd je het niet lang vol.
Ik moest dus ook af en toe een perswee weg puffen en dat was vreselijk moeilijk. Ze deden echt veel pijn en persen verlicht de pijn. Maar als ik constant bleef persen dan zou ik te moe worden en dan lukt het ook niet. Ik had een ontzettend droge mond. Gelukkig gaf mijn vriend me na bijna elke keer persen wat water. Hij dacht heel goed om mij.
Maar ook hier wou het weer niet lukken…
Na een uur pers weeën te hebben gehad met erg weinig resultaat, belden ze de Gynaecoloog op voor een andere oplossing.
Onze kleine meid wou niet om de bocht komen, hoe hard ik ook mijn best deed…
Uiteindelijk bleek dat haar handje naast haar hoofd zat en die hield haar tegen.
De gynaecoloog werd gebeld, maar het duurde nog een half uur voordat hij er was.
Ondertussen mocht ik door blijven persen, waardoor Sylvie iets dichter bij de uitgang is gekomen…
Toen de gynaecoloog er eindelijk was kreeg ik eerst een dikke knip, waar ik zelf niks van heb gemerkt omdat de weeën nog steeds erg pijnlijk waren. Ook werd het natuurlijk eerst verdoofd maar dat heb ik ook niet gemerkt of gevoeld.
De Gynaecoloog duwde 2 lepels naar binnen om Sylvie haar hoofdje. Ik hoefde nog maar 1 keer te persen en daar was ze eindelijk!
Wat een opluchting, wat een verademing!
Ik was zo blij dat die nachtmerrie voorbij was!
Ik was kapot, versuft en kreeg maar half mee wat er allemaal gebeurde. Gelukkig heeft mijn vriend genoeg foto’s gemaakt.
Ik zei meteen nooit weer!! Maar nadat heel veel mensen me vertelden dat de tweede niet erger meer kan zijn dan de eerste en dat de tweede juist meestal veel beter gaat… Willen we toch nog wel een tweede, alleen voorlopig nog niet.
Ook al zeggen veel mensen zodra je de kleine in je armen hebt vergeet je alles meteen…
Het is nu inmiddels bijna 3 maanden geleden maar ik ben het absoluut nog niet vergeten!
Het was een complete nachtmerrie, maar kijk wat voor een groot, mooi, lief wondertje we er voor terug hebben. De pijn duurde misschien 22 uur, maar ons mooie wondertje hebben we de rest van ons leven.
