Een aanzoek


#1

Onze trouwerij en dito aanzoek…of eh…hoe ik besloot dat we maar moesten trouwen!

Een aanzoek.

Het is nu 6 ½ jaar geleden, dat Marcel en ik in het huwelijksbootje stapten. 3 oktober, ik geloof om 14.00 uur. Op een vrijdag, in het stadhuis van Amersfoort. Gelukkig in de gerenoveerde trouwzaal, met veel goud en franjes er aan, want de oude zaal was helemaal niet romantisch.

Ik wilde dolgraag trouwen, als een bruid uit de North and South serie. Uren kon ik daar bij zwijmelen. Ik zag mij al helemaal met een wapperende jurk, schalks kijkend, naar mijn prachtige prins en maar glimlachen. Iedereen zou natuurlijk een staande ovatie geven.

Ja, ik trouwde in een soort North and South jurk. De echte, die ik eerst aan had, die werkelijk een pláátje was, was helaas ook erg prijzig. Dus werd het een klasse lager. Maar nog steeds heel mooi. Met een amazone hoed (Nee, mevrouw, ik wil ECHT GEEN hoed, maar een sluier…zucht…), met een sluier daar weer aan vast. Alles gebroken wit, wijd, met roosjes op mijn korte mouwtjes. Och wat lief en romantisch toch.

We (lees bij alles:ik) hadden een witte trouwkoets met 2 witte paarden besteld. Femke, oudste dochter van mijn zus, was ons bruidsmeisje, in een jurkje wat bijna replica was aan de mijne. Maar dan in het mini en ietsje korter. Met lief hoedje, mét sluier! Wat trouwens, niet zomaar ging, want madam was nogal eigenwijs ermee. Afijn, we hadden het over het vervoer. De familie en vrienden, die er de hele dag bij waren, mochten met zijn allen in de oude paardentram, met uiteraard ook paarden ervoor. Ik voelde me echt een prinses, ik heb zelfs naar mensen gezwaaid!

Gelukkig weet ik ook nog heel goed, wat een zenuwen ik had. Blegh blegh. Dat is voor mij een reden, om nooit meer een bruiloft voor mezelf mee te maken. Hoe leuk het feest ook was ’s avonds en hoeveel complimenten ik ook kreeg (zou je bijna nog een minderwaardigheids complex aan over houden, mensen die helemaal verbaasd waren, over het feit, dat ik er zo mooi uit zag….), nog een keer een bruiloft voor mij zelf, nee dank u!

Ons aanzoek was beslist niet romantisch. We hadden besloten te gaan samen wonen, we waren al zo’n 4 jaar samen geloof ik en we gingen in de stad, wat spullen voor ons huisje uitzoeken. Borden enzo, je kent het wel. We stonden bij onze fietsen, we zaten er zelfs al op, achter de oude V en D, ik zat wat aan mijn bel te pulken en Marcel zat ook al gapend op zijn fiets. Te wachten, tot we naar huis gingen. Hij weer naar zijn ouders dus en ik naar de mijne. Toen zei ik dus…:"Nou, als we dan toch gaan samenwonen, kunnen we net zo goed gaan trouwen. Ja toch?", "Ja dat kan eigenlijk wel ja, ja laten we dat maar doen", was het romantische antwoord, op mijn romantische aanzoek. Dus we fietste na dit heerlijk samenzijn (we kusten zelfs niet), rustig ieder naar huis, waar ik dus tegen mijn moeder zei, dat we gingen trouwen. Helemaal blij deed ze. Ik vond het doodnormaal. Hoe Marcel zijn ouders het vonden? Eh…leuk denk ik. Ik vroeg dr niets naar.

Dezelfde week belde ik naar het stadhuis, 3 oktober, jaar daarop, zouden we dan trouwen. Het is dus toch nog goed gekomen, met de romantiek op die dag. Hoe is het toch mogelijk he?

En hoe ik hier toch op kom, om het te vertellen?? Nou, omdat net mijn lieve vriendinnetje belde, om te zeggen, hoe gelukkig ze is, want ze is ten huwelijk gevraagd, heel hoog in de lucht. Haar vriend had een vliegtuig gehuurd, met ring en alles. Heel plechtig. Ik ben zo blij voor dr! Samen moesten nog wel lachen om mijn a-romantische aanzoek, maar stiekem had ik het nu ook wel zo mooi gewild hoor hahahaa.

Ach ja, nu ben ik al bijna 7 jaar getrouwd en mag ik lekker genieten van haar bruiloft. De avond er voor slaap ik gezellig bij dr (haha staat al vast), zodat ik kan helpen met het aantrekken van dr jurk.

Caro, meid, hartstikke fijn!!!! Enne…we gaan lekker samen bruidsjurken bekijken hoor, in de boeken. Dat moet lukken, voor volgend jaar 6 mei!

Monique


#2

Leuk dat je mijn verhaal als aanleiding hebt genomen...

Gelukkig weet ik dan ook hoe gelukkig ik me met Lammie mag wanen hoor..

En ik ben ook heeeel blij dat jij er bij wilt zijn hoor de avond ervoor... Heeerlijk samen bruidsjurken kijken.. Dat gaat Helemaaaal goedkomen.. Morgen het eerst boek maar kopen he hahaha..

dikke kus... en tot Morgen.. :)


#3

Beste Monique,

Met veel belangstelling las ik je verhaal.

Nu heb ik een kleine vraag voor je, niet voor mezelf maar voor een goede vriendin die volgend jaar gaat trouwen. Zij wilt ook in een mooie koets trouwen met witte paarden. Het probleem is alleen, ze kan geen witte paarden vinden... Nu is mijn vraag aan jou, heb je nog enig idee waar je de witte paarden vandaan heb gehaald. Ze zou er echt heel blij mee zijn.

Alvast bedankt, en ik hoop spoedig iets van je te horen.

Groetjes, Ana Hogervorst


#4

waar komt ze vandaan?

waarschijnlijk ken ik wel iemand die kan helpen

Tries


#5

Ze woont in heemskerk hoop dat je er wat mee kunt.

 

gr ana