Dylan ,ik ben 8 weken te vroeg geboren (21-07-2003),mama werd opgenomen in nijmegen omdat mijn hartje onregelmatig klopten en veel te snel en ik had veel lymfen vocht in mijn lichaam.Ik ben met een keizer snede geboren op 21 juli 2003,ik mocht heel even mama gedag zeggen, toen hebben ze mij ondezocht en mocht ik in een warmte bed op de H care, het ging niet zo goed ,ik kreeg een cardio versie daarna klopte mijn hartje als een zonnetje ( wel met medicijnen als onder steuning),de neatologen waren nog niet tevreden,want mijn buikje zat nog vol lymfen vocht.over mijn hele lichaam zat vocht maar in mijn buikje zat het meest en daar had ik wel veel last van.daarom kreeg ik een blaas cartheter, om beter te kunnen plassen en dat ging wel goed ik plaste er regelmatig langs, ik lag in een warmte bed met veel draadjes en slangetjes,ook werd ik beademd,dat kon ik nog niet zelfstandig maar ik deedt mijn best.Op 30 sept 2003, mocht ik met papa ,mama en mijn grote broer mee naar huis …
Ons wonder wordt alweer 1 jaar en dat word feest , met 30 weken zwangerschap begon mijn lichaam te protesteren (begon de baby af te stoten),ik had langer het gevoel dat ik mijn baby ging verliezen, maar kreeg geen begrip voor mijn ongemakkelijke zwangerschap,volgen de verloskundigen waren het klachten die bij een 2e zwangerschap hoorde, en dat het hartje onregelmatig klopte dat kwam wel vaker voor.
Ik begon aan mij zelf te twijfelen, ik last had van een snel kloppend hard, ik kon niet veel een trap oplopen was te vermoeiend, en was erg benauwd, ik voelde mij oud,dit was niet mijn eerste zwangerschap ik wist duidelijk het verschil,de laatste controle bleek ook nog dat mijn gegevens niet verwerkt waren, en ik lekker rond was en gewoon een zwembadje in mijn buik had, mijn man en ik wisten het niet meer ,er klopte iets niet in het zieken huis werdt ons verteld dat als het hartje boven de 200 hartslagen kwam wij ons echt zorgen moesten maken. zijn hartje klopte onregel matig en veel te snel, moest de volgen de dag terug komen.nee je maakt je veel te druk en ik kon weer naar huis.
Op 2 Juli, maakte ik eten klaar ,normaal deedt mijn man dit, dus ik dacht dat het door de inspanning kwam, kreeg ik echt pijn in mijn buik,en pijn in mijn rug (onregelmatig), mijn man maakte zich erg veel zorgen en belde de verloskundige, was waarschijnlijk een blaas ontsteking, ik moest voor onderzoek naar de huisarts,geen blaasontstekng, bracht mij naar de verloskundige en stond erop dat wij goed geholpen werden.
De verloskundige deedt haar controle ,ik was blij dat (r) er was dit is een lieve verloskundige met veel zorg en begrip, zij vond mijn toestand zorg wekkend en stuurde ons door naar het ziekenhuis, mijn buik was een buik van 40 weken, en de baby was te groot ,hartje klopte niet goed.(r) belde naar het ziekenhuis en stond erop dat ik onderzocht werdt,het ziekenhuis vondt dat ik op het spreek uur moest komen maar (r) zei dat dit niet kon wachten.
Ziekenhuis ,daar vewachten ze ons, de gyn constateerde dat het hartje te snel en onregelmatig klopte en de baby te veel vocht bij zich had, ik te veel vrucht water had (een Buik van 40 weken).De gyn belde naar nijmegen en wij moesten direct naar het ziekenhuis in nijmegen.
Daar werden wij opgenomen en het zag er niet goed uit voor de baby.Ik werd naar een bevallings kamer gebracht met mijn man en daar werd ik verder onderzocht,laater mocht ik naar de kraam afdeling daar moest ik op een kamer alleen liggen, mocht geen bezoek alleen mijn man en onze oudste zoon mocht ik zien ,kreeg medicijnen om de hart actie onder controle te krijgen van de baby, iedere dag werd er een hart filpje gemaakt van de baby, de artsen waren niet te vreden en besloten om over te gaan op andere medicijnen.
Ik moest op 10 juli naar afdeling cardiologie, moest de nacht op een kamer liggen met 24 uurs bewaking inverband mijn hart aktie, het was erg spannend als mijn hart, de medicijnen niet aan kon dan hield het op, (med, houden de hart actie laag)erg griezelig ik had al een drie dagen last van pijn in mijn boven benen en mijn stuitje, die nacht kreeg ik weeen, ik had al wel twee spuiten voor long rijping gehad, maar de laatste was nog niet vorledig ingewerkt, ik mocht nog niet bevallen, de baby mocht niet komen, de artsen wisten zich geen raad met de baby,Als debaby nu kwam was veel te vroegen en hij had complicatie waar zij niets over konden vinden, er werd overlegd met een ander ziekenhuis, er was een weeen remmer die ik mocht, maar niet langer dan 24 uur, dit had te maken met de hart medicijen,die ik nam om door tegeven aan de baby, een baby krijgt niet de voledige dosis, maar heel weinig.De dosis was max wat ik aan kon.Toen maurice was gekomen werden de weeen erger het hield niet op ik had 2,5 cm ontsluiting. Daar kwam de gyn , hij legde mij uit dat er een weeen remmer onder weg was, per helikopter vanuit een ander ziekenhuis,toen de gyn uitgepraad was stopte de weeen plots, ik was angstig en wilde nog niet bevallen.
Ik bel voor het weekend mijn vriendin,zij is er met een half uur en bleef de nacht bij mij, ik ben bang en voel dat het niet meer gaat, mijn lichaam wil niet meer.ik krijg geen lucht, ben erg benauwd.Volgens de artsen doe ik het goed en praaten mij moet in, de cardioloog zegt dat mijn hart het ook nog steeds aan kan, maar zo voelt het niet.Ik voel mij heel oud kan niet zelfstandig naar de w.c heb al drie dagen niet gegeten, drink te weinig mijn lichaam wil niet meer, krijg het niet binnen.Er wordt overlegd,mijn man en ik besluiten om te stoppen met de medicijnen,wij zien het niet meer zitten mijn man is bang om mij teverliezen,..Hij zegt het is afgelopen.., ik wil niet mijn vrouw verliezen de medicijen slaan niet aan.Ik besluit toch door te zetten en haal nog twee dagen, maar nu kan ik echt niet meer ,mijn lichaam is zich aan het vergiftigen. De volgende dag zal Dylan geboren worden met een keizer snede,de overlevings kans voor de baby is heel klein, zijn hartje klopt onregelmatig en het vocht is toe genomen.De neatologen weten niet wat zij aan moeten met dylan, dit beeld is nergens bekend, het is een vraagteken.
De dag breekt aan, ik voel mij al iets op knappen, gebruik sinds gisteravond op een medicijn na, geen medicijnen voor de hart actie van de baby.Er word uitgelegd hoe het gaat bij een keizersnede ,en dat ik een rugeprik krijg.
Ik wordt naar de opperatie zaal gereden,daar staan de neatologen klaar om Dylan op te vangen, het gaat allemaal prima ,ben er rustig onder, heb het gevoel dat alles goed komt ,het is net, of het mij ingefluisterd wordt, dat ik mijn geen zorgen hoef te maken.De baby wordt huilend geboren.Ik mag hem zien nadat hij onderzocht is, hij pakt mijn vinger vast en ik verwelkom hem,''halo mooie vent'', zijn lichaam reageert op mijn stem en ik zeg daarop, zeg ik breng hem nu maar vlug naar de afdeling.( mooiste moment van de geboorte van Dylan)
Ik moest op de uitslaap kamer langer blijven inverband de medicijnen die ik heb gehad.De gyn kwam trots vertellen dat de baby buiten levens gevaar was, en mijn man hem niet alleen wilde laten, ik kreeg drie mooie foto's die aan mijn bed werden vastgeplakt , het duurde erg lang voordat ik naar de afdelijng werd gebracht ,mijn nicht was er en mijn vriendinnen, savonds 'werd ik met het bed naar beneden gebracht en daar hebben mijn man en ik, onze zoon uren bewonderd, hij was buiten levens gevaar en zijn hartje klopte naar een cardio versie ritmies.Hij lag in een warmte bed met veel slangetjes .er ging regelmatig en alarm af en dylan stopte soms met ademen, adem stilstand komt wel meer voor bij vroeg geboren baby's.maandag is dylan geboren en die vrijdag mocht ik naar huis het was moeilijk om dan 1 keer op de dag naar dylan te mogen nijmegen ligt niet naast de deur, Zaterdag ik voel dat ik koorts heb en ben niet inorde ,zondag nacht word ik opgenomen ,ik word onderzocht ze kunnen niets meer vinden,er is iets gaande geweest in mijn lichaam maar ze kunnen het niet meer achterhalen, ik moet nog blijven ,ben wel heel dicht bij dylan ik moet een mond kapje voor als ik naar dylan ga,dylan word overgpaatst naar een andere afdeling,daar doet hij het zo goed ,hij begind ook zelf te drinken,hij heeft alleen nog een infuus.
Hij mag naar arnhem ziekenhuis rijnstate, dichter bij huis.Hij sterkt goed aan en naar 10 weeken en 1 dag mag hij op 30 september 2003 naar huis.Thuis is het nog heel spannend ,hij heeft een kastje mee naar huis om zijn hart actie in de gaten te houden, dat wij naar ons gevoel mogen afbouwen om het vertrouwen er in te krijgen, daarnaast krijgt hij nog een hart medicijn, zijn hartje is gezond er zijn verder geen bijzonderheden aan Dylan, De onderzoeken die ze in het ziekenhuis gedaan hebben zijn allemaal goed er is niets te vinden.
Op 2 Maart wordt Dylan opgenomen ,om te kijken of hij zonder medicijnen kan ,het gaat goed hij mag naar huis zonder hart medicijnen.Nu over twee dagen wordt hij 1 jaar. hij maakt het heel goed hij is het wonderbaarlijke zonnetje in huis.
Bedankt dat ik mijn verhaal mocht plaatsen, Moeder van een ''Wonder''