Dwangmatig?

#1

Hoi allemaal,

Mijn zoontje, nu 2 jaar en 9 maanden, zit extreem vast aan bepaalde gewoonten, rituelen.
Bijvoorbeeld: 's avonds met het naar bed gaan blijft hij zeuren om kusjes, terwijl hij al overladen is met kusjes, we hebben hem al 5 avonden laten gillen, er niet op ingegaan, maar hij houdt vol en raakt erg overstuur. Terwijl hij goed weet dat hij met ons niet de vloer kan aanvegen.
Een ander voorbeeld: ik had Janniek (6 mnd) de dop van haar fles gegeven om mee te spelen. Martin vindt dat de dop op de fles hoort, pakt het af. Ik pak het weer terug en zeg nadrukkelijk dat Janniek hier mee mag spelen. Martin blijft afpakken en de dop op de fles doen. Het onschuldige voorval ontaardt in een straf voor Martin (in de stoel zitten) en een overstuur mannetje. Hij maakt het zichzelf zo moeilijk…
Zijn vriendje (4 jaar) kwam spelen, normaal kunnen ze heel goed met elkaar overweg, maar nu moest er percé van Martin iets op een bepaalde manier gebeuren. Zijn vriendje pikte dit niet, het werd een ruzie, Martin heeft 3 kwartier zichzelf gigantisch overstuur gegild. Ik baalde ervan, zo sneu voor zijn vriendje… Bovendien was hij zelf totaal uitgeput.

Is dit normaal op deze leeftijd? Is het koppigheid of is het dwangmatig?
Terwijl hij met andere dingen heel flexibel is (vakanties en dagjes uit, eetgewoonten het maakt hem niet uit als het dan even anders gaat).

Groetjes

jantje

#2

Nee hoor, niks dwangmatigs aan, gewoon peuterpuberteit!
Toverwoord in heel veel gevallen: negeren!
Oplossing in alle gevallen: consequent zijn.

Groetekes, Sje

#3

Wat ik heel erg aan je verhaal herken is om kusjes vragen zodra hij op bedje ligt.
hier is het dan altijd papa nog 1 kusje en zo niet gillen en hij blijft volhouden tot papa hem een kusje gebracht heeft, zoms word hij s’nachts huilend wakker en dan is het weer op een huilerig toontje papa kusje.

dit ging elke avond zo, soms hield hij wel een paar uur vol.
zodra papa moest over werken en ik hem alleen op bed lag geen probleem meneertje gaat dan meteen slapen, geen gezeur en s’nachts ook niet.

dus wij hebben de rollen omgedraait normaal ging eest ik een liedje zingen en dan weg en dan kwam papa en zodra die weg ging was het dus zeuren om nog 1 kusje.
nu komt papa eerst en ik als laatse en nu gaat het al een week goed.

moet het wel afkloppen want met die kleintjes weet je het nooit.

Groetjes Marianne mama van Ruben

#4

Dit had Dewi ook erg op deze leeftijd en eigenlijk ook al toen ze jonger was.

Het ene kind heeft dit erger als de ander. Ik denk dat het ook het karakter is.
Consequent blijven is het beste en inderdaad zijn driftbui negeren en positief gedrag belonen.

Ik vond het toen ook een moeilijke periode hoor. Nu is Dewi bijna 9 en ze weet nog steeds heel goed wat ze wilt en laat dat dan ook duidelijk merken en ik vind dat een hele goede eigenschap. Zolang je goed de grenzen aan blijft geven zal het best goed komen.

Succes
Bianca

#5

Hoi,

Gewoon de leeftijd. Ze ontdekken dat dingen ergens bij horen. En je mag niet altijd met de dop van de fles of een fles spelen. En dat ondekt hij nu. Dus vind hij dat het niet mag en dat het ergens op hoort. Hij wil jou helpen en vind het knap van zichzelf dat hij weet dat de dop op de fles hoort.
Dat kusjes vragen is gewoon kijken hoe ver kan/moet ik gaan om toch nog een kusje van jou of je man te krijgen. Ook het uitstellen van een op deze leeftijd verschrikkelijk moment slapen. Niet dat ze niet weten dat ze die slaap niet nodig hebben maar gewoon het feit dat ze aan iets moeten toegeven aan iets wat jullie hebben besloten. Dus jij vind dat hij naar bed moet. Maar ondanks hij wel moe is wil hij het zelf beslissen. Het dat is een geval van de ontdekking ik ben een individu en ik kan ook zelf beslissingen nemen. Alleen moet hij nog leren dat hij niet in alles zelf kan beslissen. En daarom gaat hij die grenzen opzoeken in het extreme. Hij denk als ik ga huilen komen ze wel want dan denken ze dat er wat is. Als dat niet helpt dan ga ik gewoon nog wat harder en dramatischer huilen komen ze vast wel. Maar zolang jij het volhoud niet te komen merk hij dat het niet werkt. Hij zal op den duur minder lang gaan huilen.
En zo gaat dat ook met andere dingen. Het spelen ook. Hij ziet waarschijnelijk van anderen dat die soms beslissen wat anderen moeten doen. Doe jij ook bij hem alllen niet op speel nivo. Maar hij heeft vind dat dat vriendje is een keer naar hem moet luisteren. Alleen weet hij niet dat veel dingen in overleg gaan dat snappen ze nog niet dus draait het vaak op een drama uit.

Onze dochter is drie en heeft dit gedrag nog heel vaak. Ook het uitstellen met naar bed gaan en het huilen als ze toch niet die extra knuffel krijgt na een kwartier stil zijn.
En ze ontdekken elke dag iets nieuws dat ze willen uitproberen. Daarom is voor vaste dingen die elke dag terugkomen een vast ritme erg prettig voor ze. Ze weten wat er komen gaat en dat geeft hun rust en een bepaalt soort grens/ houvast.

Ik hoop dat wat aan mijn relaas hebt.

Toverwoorden; zoals al eerder gezegd

Negeren en conseqent zijn.

groetjes

lon106

#6

Hoi allemaal,

Bedankt voor jullie reacties! Fijn dat het herkenbaar is. Dat van die dop had ik nog niet zo bekeken, goed om het eens van een andere kant te bekijken. Inderdaad erg logisch voor hem, de dop hoort op de fles en daar speel je niet mee!
Het grappige is dat hij voor zijn zusje heel streng is, ze krijgt vaak van hem te horen: Janniek, niet doen, mag niet! Terwijl hijzelf graag een handje ligt met de regels…
We blijven consequent en negeren (dat laatste werkt bij Martin het beste) of afleiden, dus over wat anders beginnen.
Het lastige is wel dat Martin veel met oudere kinderen speelt, op de een of andere manier vindt hij dit erg leuk. Maar oudere kinderen geven vaak weinig tegengas, omdat ze er rekening mee houden dat Martin jonger is. Het zou tijd worden dat hij naar de peuterspeelzaal gaat, dan kan hij met leeftijdgenootjes om leren gaan.

Groetjes van

jantje