Na 24 uur weeën toch een keizersnee. Een opluchting, maar ook erg zwaar.
Ik ben 24 dagen geleden, 27 februari 2006, bevallen via een keizersnee. Het begon allemaal de 26ste februari. Om 17.00 uur werd ik gestripped en moest toen een stuk gaan wandelen om de weeën op te wekken, wat al snel gebeurde. De eerste weeën waren prima te doen, in de loop van de nacht werden ze heftiger en gingen ze over in ontsluitingsweeën. Deze waren behoorlijk pijnlijk. Tegen 8 uur 's ochtend kwam de verloskundige en toen bleek ik 4 cm ontsluiting te hebben. Vervolgens heeft ze mijn vliezen gebroken, om de rest van de ontsluiting te bevoorderen. Rond 12.00 uur kwam ze weer terug en toen bleek ik nog steeds op 4 cm te zitten, met hele heftige ontsluitingsweeën. Toen had ik de keus om zo nog 2 uur door te gaan of meteen naar het ziekenhuis om daar morfine te krijgen tegen de ergste pijn in de hoop zo door wat meer ontspanning de rest van de ontsluiting op gang te brengen. Die keus was snel gemaakt. Wij naar het ziekenhuis, waar ik aan de ctg werd gelegd en na een half uur morfine kreeg. In de 2 uur die volgende kreeg ik niet meer dan 1 cm ontsluiting en gingen de ontsluitingsweeën over in persweeën. Na die 2 uur hebben ze me nog aan een infuus gelegd, maar dat mocht allemaal niet baten. Inmiddels vol in de persweeën en 5 cm ontsluiting hebben ze nog geprobeerd op tijdens het persen de baarmoederwand voorbij het hoofdje te duwen. Wat niet lukte. Om 17.00 uur (na 24 uur van weeën) heeft men uiteindelijk besloten tot een keizersnee over te gaan, waar ik op dat moment erg blij mee was. Want persweeën hebben en er niets mee kunnen, is niet leuk. Je moet ze dan wegpuffen en dat is ontzettend moeilijk. Ik voelde ook echt het hoofdje drukken om eruit te willen en dat ging niet. Toen ik de ruggenprik kreeg, was het ook zo’n opluchting dat die pijn van die weeën weg ging!Om 17.31 uur was Janneke geboren. 3784 gram. Een mooi meisje!
De periode erna vond/vind ik alleen erg zwaar. Na 4 dagen ziekenhuis mocht ik naar huis. Daar kwamen alle emoties los van de dubbele bevalling. Ik wilde ook graag borstvoeding geven, maar door een grote zuigkracht van Janneke en minimale begeleiding in het ziekenhuis, had ze mijn tepels helemaal kapot gezogen. Na ruim een week toch doorgezet te hebben, storte ik helemaal in. Ik kon niet meer en raakte er zo gestressd van, en Janneke natuurlijk ook. Ik zag zo op tegen elke voeding dat ik verder niet meer kon genieten van mijn meisje. Daarnaast was ik lichamelijk natuurlijk ook niet ok, ik kon nog helemaal niets. Na eerst te hebben gekolfd en dan te voeden (maar dat kolfen nam dan 's nachts een uur per keer in beslag), heb ik voor mijn eigen en Janneke’s emotionele rust besloten tot flesvoeding over te gaan.
Sindsdien is het weer leuk en kan ik weer genieten van mijn meisje! Af en toe krijg ik nog wel een schuldgevoel, maar dat probeer ik dan zo snel mogelijk weer van me af te schudden.