Drifkikkertje

#1

Ik wijtte het eerst aan de naweeen van de BMR en meningokokken-prik dat Mats van die driftbuien had, maar nu zijn zaakje er weer redelijk goed uit ziet en hij geen verhoging meer heeft, blijven de huilbuien. Als iets maar tegenzit, niet lukt, wordt afgepakt, hij zich verveelt, iets niet mag, werpt hij zich op de grond en gaat op zijn rug liggen en slaat met zijn armen om zich heen en zwaait met zijn benen heen-en-weer. Ook zien we vaak dat ie heel nauwkeurig naar onze gezichten zit te kijken hoe wij op een bepaalde situatie reageren en zien we zijn mondje soms al flink betrekken om vervolgens of het op een brullen te zetten of een lieve glimlach te geven.

Is dit een typische fase voor zijn leeftijd (ruim 16 maanden)? Ik kan me niet herinneren dat Jens dit heeft gehad? Die was wel heel eigenzinnig toen Mats net geboren was, maar niet van die om-zich-heen-slaan-en-schoppen-buien.

Hoe ga je hier mee om? Gewoon negeren zoals we al proberen (hoewel je soms op visite gewoon je kind zo snel mogelijk stil wil hebben en hem toch oppak om te troosten en af te leiden)?

Groetjes Carola, moeder van Jens 20.03.2001 en Mats 08.02.2003

#2

Hoi Elly,

bedankt voor je sneller reaktie. Hoe oud was Kitty toen dat speelde? Mats is nog maar 16 maanden en ook al denkt ie dat ie net zoals zijn broer 3 jaar is, in woorden uitleggen dat zulk gedrag niet uithaalt, snapt ie nog niet. We doen het wel in daden, zoals hem in de box stoppen (dat is dus echt het strafkamp bij ons, hij hoeft er ook niet in als ie zoet is) en dan merk ik wel dat het gehuil uiteindelijk stopt als er niet op gereageerd wordt en dat ie beteuterd naar ons zit te kijken.

In de gang of op zijn kamer zetten haalt helaas niets uit, want hij kan trappen lopen en deuren openen. We hebben dan wel een traphekje, maar uit ervaring weet ik dat ie dan wel eens de hele inhoud van zijn kasten over het traphekje kan gooien. Dan liever de box. Maar het blijft vervelend als je ergens anders bent. Als er andere kinderen met hem bemoeien en hem betuttelen is er niets aan de hand, maar als ie het niet naar zijn zin heeft… berg je dan maar!

Groetjes Carola, moeder van Jens 20.03.2001 en Mats 08.02.2003

#3

Tsja, lastig.
Ik zit toevallig NU in zo’n fase met Stephan…pffffffff!!! Die wil absoluut niet naar bed, krijst de hele boel bij elkaar, kan heel drammerig en hard praten (ik wil NIET naar bed!!!).
Maar goed, verder een lief manneke hoor, haha!
Bij Stephan heb ik er alleen een verklaring voor.
Hij heeft het namelijk vanaf de dag dat hij geopereerd is aan zijn amandelen en je hoort wel vaker dat kinderen na een narcose bang zijn e.d. En boos.

Maar goed, jij zit ook met een probleem.
Het is en blijft moeilijk hoor, vind ik.
Het is vaak makkelijker gezegd dan gedaan.
Maar één regel blijft mij altijd bij:
“negatief gedrag negeren en positief gedrag belonen”.
Het helpt wel, heb ik ondervonden.
Tenzij ze ECHT een enorme bui hebben, dan helpt er volgens mij NIKS

Heel veel succes in ieder geval!

Groetjes, mamma van Stephan

#4

hoi allemaal
nou bieb dat gedrag wat stephan heeft doet tanja ook, ze wil niet naar bed. ze heeft gisteren een uur lopen krijsen, der eigen helemaal over de toeren werken .nou ze kan me wat ,ze is daar na lekker ga slapen .ik ben nog wel later gaan kijken hoor ihihihihih
en wat ze ook heeft af en toe de zin door dramen ,gisteren had ze net een ijsje op ,moest madam al weer snoep dacht dus niet
boos janken .daarom moest ze ook naar bed
maar verder is ze een lieve schat .

groetjes marielle mama van tanja

#5

fabiano had het ook rond die leeftijd. ik probeerde hem af te leiden… als hij dat niet wilde en toch boos enzo wilde zijn liet ik hem gewoon gaan. nu hij wat ouder is… ruim twee doe ik hem ook wel eens in de gang. als hij dan weer binnenkomt heb ik het er niet meer over. als ik trouwens visite had legde ik het uit. “ik laat hem even huilen hoor dan is het zo over” mensen hebben vaak de neiging( teminste in mijn omgeving) om hem op te pakken maar dat werkt bij fabiano averechts. soms moet hij gewoon even boos zijn en als je hem dan wilt troosten enzo dan is hij het niet kwijt. ik heb ook weleens ergens gelezen dat kinderen best boos mogen zijn, als je ze altijd wilt troosten leer je ze eigenlijk dat boos zijn niet mag. tja dat lees je dan weer maar het moet ook in de praktijk haalbaar zijn. nou een heel verhaal maargoed… sucses ermee… kuss van mij

maureen~~~~~~~~maureen

#6

Soms moet je gewoon op simpele dingen gewezen worden, maar ik kan idd op visite ff zeggen dat ie gewoon ff moet uithuilen en dat het zo weer over is.

Het wordt gelukkig al minder, maar ik vind hem evengoed nog een klein driftkikkertje, maar wel een hele lieve!

Groetjes Carola, moeder van Jens 20.03.2001 en Mats 08.02.2003

#7

Xander was ook een verschrikkelijke driftkikker …vooral in winkels als ie zijn zin niet kreeg …Ik liep dan gewoon door en nergeerde hem …dat hielp wel en thuis zette ik hem op de gang om af te koelen ( en dat doe ik nu nog) …Het is wel vermoeiend als ze zo zijn althans dat heb ik ervaren …Gelukkig is het nu hij op school zit een stuk minder en bij Maeike merk ik nog niks ervan en die is nu 21 maanden, maar goed kan nog komen

Succes meid

heb ze alle 7 op een rij .ze werken alleen in ploegendienst