Doodgegaan?

#1

Stephan lag vanmorgen eventjes bij mij in bed voordat we eruit gingen.
Hij lag gezellig te knuffelen en zei op een gegeven moment:
“Mamma, gisteren was ik eventjes doodgegaan” (!!!)

Nou betekent gisteren bij hem ook rustig een jaar geleden hoor, heeft natuurlijk nog erg weinig tijdsbesef.

Maar goed, daarna ging hij verder en vertelde over dat hij in het ziekenhuis was geweest en dat mamma er toen niet was en jaaaa, toen was mamma er weer! (over dit deel praat hij wel vaker. Dat gaat namelijk over de operatie aan zijn neus- en keelamandelen, een half jaar geleden).

Maar jee joh…doodgegaan…waar haalt zo’n joch dat nou weer vandaan? (het is ook helemaal niet ter sprake gekomen de laatste tijd ofzo)

Hihi, ik was wel meteen wakker

Groetjes, mamma van Stephan

Gewijzigd door - Bieb op 14 Dec 2004 21:31:44

#2

jeetje iddd waar haalt tie het vandaan he,ik zou schrikken als me kids dat zouden zeggen


#3

Tsja, ik weet het niet.
Zelf ben ik als klein kind ook een keer of 7 onder narcose geweest (vanaf dat ik 2,5 jaar was) maar ik heb het gelukkig nooit als zo “traumatisch” ervaren.
Tuurlijk vond ik het verschrikkelijk, maar ja, wie niet?

Maar bij Stephan ben ik er al heel lang achter dat het een ENORME impact heeft gehad.
Vooral het deel dat hij na de narcose bijkwam, opeens heeeeel veel pijn had, allemaal vreemde mensen boven hem (dokters) en dan gaan ze ook nog je keel uitzuigen en DAN PAS mag je je mamma en/of pappa zien.

Het is hooguit maar 2 minuten geweest hoor, maar voor een kind, en zeker voor zo’n gevoelige als Stephan, erg indrukwekkend en vooral erg angstig.

Hij heeft vlak daarna dus die enorme, extreme verlatingsangst gehad, wat echt maanden heeft geduurd.
Hij vertrouwde me gewoon helemaal niet meer.
Vertrouwde niet dat ik terug kwam als ik hem naar school had gebracht en zelfs bij zijn oma en opa verloor hij mij niet uit het zicht. Zo erg was zijn vertrouwen geschaadt door die “routine-ingreep”.
Puur omdat hij me na de ingreep dus even niet gezien heeft.
Nou, ik kan het me op zich voorstellen!!!

Maar goed, ik hoop maar dat hij de eerste TIG jaar niet naar het ziekenhuis hoeft (ook niet voor buisjes ofzo).

Groetjes, mamma van Stephan

#4

Ja, dat kapje was verschrikkelijk!!!
En goooooor, pffffff…

Ik heb zo’n 5 à 6 keer buisjes gehad maar ik kan me niet herinneren dat we mochten kiezen tussen een kapje en een prik.
Ow ja, later wel inderdaad!
Toen was ik een jaar of 8 (?) en hadden we eindelijk ook hier een ziekenhuis (voor die tijd moest ik naar een andere plaats).
Ik moest hier toen voor mijn neusamandelen en toen koos ik voor een prik in mijn hand.
Ik weet nog heel goed dat ik het zo vanuit mijn hand naar boven voelde “stromen” (heel raar gevoel).

Maarre…ik weet dat ze hier bij ons in het ziekenhuis nu mogen kiezen.
Alleen met Stephan zijn we naar Harderwijk gegaan omdat de wachttijd daar veel korter was en het daar allemaal wat “leuker” gaat.
Alleen mochten ze daar dus NIET kiezen.
Is denk ik per ziekenhuis verschillend ofzo.

Groetjes, mamma van Stephan

#5

Ja zo`n narcose kunnen ze zich lang herinneren. Ik weet de mijn enog ( amandelen ), toen was ik toch ook een jaar of 3. Maar wat ik ook weet is dat ze eens bloed geprikt hebben en het in de ene arm niet lukte en toen in de andere hebben geprobeerd. Ik dacht dat dat was met die amandelen maar dat was volgens mijn moeder niet zo. Die zei dat het vlak na mijn geboorte moest zijn. Ik was toen 7 weken te vroeg en daarom konden ze bij mij niet goed prikken en dat was toen nodig omdat ik leukemie in mijn bloed had of zoiets. Ik vind het wel een beetje raar dat ik me dat dan zou kunnen herinneren.

Groetjes Astrid,mamma van Evianne 03-04-2003

#6

zulke dingen kunnen een vreemde indruk maken. ik weet nog precies hoe het ging toen ik aan mijn ogen geopereerd ben, was toen 2. weet nog hoe dat met die narcose ging, en de uitslaapkamer.
ik mocht mijn lievelingsboek meenemen naar de operatie kamer, maar toe ik wakker werd was het weg, daar ben ik toen erg van in paniek geraakt. en heb daar nog jaren “last” van gehad. ik was altijd bang dat als je ging slapen er dingen waar je veel van hield weggehaald werden. en keek dus trouw ieder morgen al mijn spulletjes na, of alles er nog was.
ik weet dat ik daar dus best heel bang van geweest ben, en eigenlijk om iets heel onzinnigs. maar als je klein bent is het niet onzinnig.
dus ik denk dat Stephan het zich nog wel een tijd zal herinneren, en bij vlagen dat angstige gevoel nog eens zal beleven.