beste mede topicgebruikers,
op dit forum wil ik mijn verhaal doen, maar vooral mijn hart luchten.
het begon allemaal na de geboorte van mijn dochter tweede kind, heb dan al zoon van 3. ik was heel blij met haar komst. supergelukkig mijn geluk was compleet. zoon plus dochter wat wil je nog meer. toen mijn dochter 4 maanden werd begom het allemaal. ik voelde me niet lekker in me vel. had een laag zelfbeeld. en ik kwam niet meer aan mezelf toe. alles draaide om de kinderen werk en manlief. een draaiende cirkel waar maar geen einde aan kwam. mijn dochter had veel moeite met slapen. eigenlijk sliep ze telkens maar een kwartier en alleen aan de borst. ik had absoluut geen hulp aan mijn man. Op een dag werd het me allemaal teveel ik brak. ik had net een werkdag van 12 uur opzitten, mijn zoon opgehaald gekookt en ging de kinderen op bed doen. mijn dochter van 4 maanden wilde maar niet slapen, ze bleef maar huilen en huilen. ik werd er helemaal gestoord van ik kon het niet meer verdragen. toen heb ik haar blind van woede letterlijk op bed gegooid en geschreeud tegen haar ik kan het niet meer aan ga slapen nu ga slapen en weggelopen. het kind was alleen maar aan het huilen van de schrik. nu 2 jaar later heb ik nog steeds spijt van het gedrag van toen. ik heb ontzettende schuldgevoel tegenover haar, het gevoel wil niet meer overgaan. ik huil er vaak om. ik voel me een hele hele hele slechte moeder. terwijl we nu superdol op elkaar zijn. ze noemt me zelfs mijn popje. hoe kan ik van het grote schuldgevoel afkomen. haar zeggen dat het me spijt is geen optie want ze is te klein om dat te begrijpen. dus aub help me…
Dood aan schuldgevoel
Pittig verhaal. Ik heb de gouden tip niet. Ik denk dat je er goed aan doet om met de huisarts te gaan praten voor evt. een doorverwijzing naar een psycholoog of een andere therapeut.
Dit schuldgevoel raak je niet zomaar zelf kwijt.
Heb je er al wel met een vriendin of je man ofzo over gepraat of is dit de eerste keer dat je je hart lucht?
Groetekes, Sje
dit is de eerste keer ik ben bang om afgeschildert te worden als de slechte moeder de psychopaat. terwijl ik ontzettend veel van me meisje hou.
Misschien is het, voordat je naar de huisarts gaat, een idee om het er toch met je man of met een goede vriendin over te hebben. Het kan al schelen als je aan iemand je verhaal kunt vertellen en als daar begripvol op gereageerd wordt.
Ik heb met onze meiden nooit in precies dezelfde situatie gezeten, maar ik denk dat elke moeder weleens radeloos is geweest door een baby die maar bleef huilen. En in radeloosheid is de ene moeder sterker dan de andere moeder. Ik ben bij dat soort huildagen sterk gebleven, jij was op dat moment niet sterk, maar het feit dat je hier nu nog steeds mee zit, dat je je enorm schuldig voelt en dat je dit verhaal durft te vertellen dat is wel heel moedig. Je geeft hiermee aan dat je je realiseert dat dit nooit had mogen gebeuren en dat je jezelf genoeg gestraft hebt met dit schuldgevoel.
En nu is het belangrijk dat je dat schuldgevoel een plaatsje kunt geven. Dat lukt niet alleen, dat moet met hulp van anderen. Neem iemand in je directe omgeving in vertrouwen en lucht je hart. Voor hetzelfde geld ben je dan al heel wat van je schuldgevoel kwijt.
Misschien scheelt het ook al dat je hier op de site in elk geval al een begripvolle reactie hebt gekregen. Je bent echt niet de enige moeder die in radeloosheid even niet zo’n hele sterke vrouw was.
Groetekes, Sje
Kan me best voorstellen dat dat schuldgevoel blijft zitten, maar probeer eens te kijken naar alle goede dingen die je voor en met je dochtertje gedaan hebt, dat ene incident verandert daar niets aan, op dat moment was je blijkbaar kwetsbaar en onstabiel, en natuurlijk praat dat het niet meteen goed maar je bent ook maar mens.
Dat je dat moment niet vergeet, prima dan gebeurd het naar alle waarschijnlijkheid ook niet weer, maar om dit jezelf twee jaar lang te blijven verwijten gaat wel een beetje ver…
Iedereen verliest wel eens zijn geduld of op een bepaalde manier de controle. Ik ben geregeld de slaapkamer van de kids uitgevlucht om even adem te halen omdat ik zo’n boosheid op voelde komen…en ja ook dat gevoel vind ik vreselijk maar het hoort er nu eenmaal bij, soms zijn het kleine draakjes die heel wat emoties bij je naar boven kunnen halen Wees maar blij dat het goed is afgelopen, zie het als een moment van machteloosheid en waak ervoor (maar gezien je schuldgevoel gaat dat zeker wel lukken) dat het niet weer gebeurd.
Zorg in elk geval voor voldoende rust en af en toe even uit de rol van moeder en lekker met een vriendin op pad is ook heel gezond!
Je kan het niet terugdraaien dus het heeft ook niet zo heel veel zin hier heel lang over in te blijven zitten. Het staat alleen maar de liefde die jij voor je kind voelt in de weg en zij kan het zich echt niet meer herinneren… Noem het een wijze levensles en laat het los.
Genieten van elk moment met je zoon en dochtertje, wonderlijke minimensjes!
Kop op
Groetjes Carolien.
Gewijzigd door - Mama van Jasper op 02 Sep 2015 10:57:58
Ik kan je vertellen dat niet alleen mama’s daar last van hebben hoor.
Papa’s kunnen dat ook hebben.
Advies van Sje om er met je man over te praten kan goed zijn.
Maar heb je ondertussen wel wat aan hem?
Want als hij nog steeds niet bijspringt zul je daar misschien niet veel aan hebben…
M.
