Zo, nou heb ik het te pakken.
Een hele leuke dag gehad met Sarah, wat was ze vrolijk en lief. En maar spelen en zelf zitten en kruipen.
En in de winkelwagen lachen naar iedereen.
Lekker in bad gegaan, gelachen naar haar spiegelbeeld. Zelfs toen ze met het kruipen op d’r kinnetje viel waren er maar twee snikjes. En ik maar troosten en troosten, was niet nodig, ik wilde het zo graag, haha.
En nu ligt ze te slapen, geen kik gegeven met naar bed brengen. kortom, ze was een engeltje vandaag.
Maar ineens voel ik me zo allenig. Bah. Zit ik hier op zaterdagavond op de bank. Alleen. Niemand om te vertellen wat Sarah allemaal al kan. Kan tegen niemand opscheppen en trots zijn.
Dat is vaak zo, maar vanavond komt het ineens hard aan. Weet ook niet waarom.
Wilde het even kwijt, en nu heb ik toch even kunnen opscheppen over mijn lieverd.
Groetjes, Boukje