Ik ben een dikke 3 maanden zwanger. Ik voel me vaak somber, soms hysterische uitbarstingen en voel me niet begrepen. Als je zwanger bent, moet je vaak goed voelen en blij, maar dat voel ik niet. Ik heb geen behoefte om mensen te vertellen dat ik zwanger ben. Ik heb niet zo’n zin meer in heel veel dingen.
Ik heb dit al aan mijn verloskundige verteld en ze zegt als het teveel wordt dat ik dan naar de dokter moet gaan. Maar ik wil niet aan de pillen.
Ik voel me zo tegen een muur aanstaan. Ik wil me goed voelen, maar wil ook goed voor het kind zijn.
Ik heb steeds ruzie met mijn man, terwijl we het normaal zo stabiel hebben. Ik voel me niet serieus genomen. Ik weet het even niet meer!
Depressie tijdens zwangerschap
Delmira
#1
Suzsje
#2
Ik kan je er niet mee helpen… maar wil je even een dikke digitale knuffel geven!!!
{{{DELMIRA}}}
Michele1
#3
klinkt als een pra natale depressie. Hier is veel minder over bekend dan een post natale of post partum zoals dit nu heet. Ik zou zeker even naar ha gaan als het aanhoud, medicijnen slikken is iets wat niemand je kan bevelen maar hulp krijgen is geen slecht idee dan. Verder sterkte meid.
Groetjes,
Michèle
Mriek
#4
Dat klinkt niet leuk en ook niet goed. Ik snap dat medicijnen je niets lijken, maar als je niet uitkijkt krijg je straks ook nog een depressie na de geboorte (mits dit een prenatale depressie is, tenminste). Dus ik zou toch even langs je huisarts gaan. Sterkte!
Groetjes,
M
MJ1
#5
Ik wil je zeggen dat ik het knap van je vind dat je er voor uit durft te komen meid!
Er rust toch altijd nog een soort van taboe over zwangerschap en depressieve gevoelens.
Want hé je zou in vele ogen de happy aanstande moeder moeten zijn.
Maar dit is zeker niet alijd het geval.
Bij mij dus ook niet, na 6 jaar en 1 miskraam verder, ben ik op dit moment 21 weken zwanger, Ik ben blij met het feit dat ik eindelijk zwanger ben, laat ik dat wel even voorop stellen.
Maar daarnaast word ik overspoelt door een gevoel van negativiteit, met name angst, onzekerheid en somberheid, en ik laat meer tranen dan dat ik lach.
en die rothormonen zullen hier ook ongetwijfelt een heel groot aandeel in hebben.
Dus ik tel de dagen af dan ook echt af.
Ik maak er in mijn naaste omgeving dan ook geen geheim van, en heb om hulp gevraagt, de verloskundige is op hoogte en heb de steun van de pop polie.
Wat ik je wil zeggen, ik snap in grote lijnen hoe jij je moet voelen, je bent echt niet alleen.
schroom niet en trek aan op tijd aan de bel, daar zijn ze voor.
als je wilt is er genoeg begeleiding te krijgen, en laat je vooral niet afschepen!
Groetjes Marianne mama van Ruben
Delmira
#6
Ik heb verteld tegen mensen dat ik zwanger ben, maar idd. heerst er bij een paar mensen een gevoel dat ik superblij moet zijn, omdat het niet bij iedereen lukt, bla bla. Hormonen doen blijkbaar heel veel met me! Ik heb niet zoveel zin om het mensen te vertellen dat ik zwanger ben, omdat ik dan steeds over de zwangerschap moet praten en daar heb ik geen zin in. Ik beredeneer nu heel erg alles met mijn verstand, mijn gevoel is vlak.
Wat voor andere opties zijn er nog behalve medicijnen. Ik las ergens vitamine B. En wat is een …kliniek?
Ik kijk het elke dag even aan, er zijn nog enkele dagen dat het wel gaat, als het niet meer gaat, dan ga ik maar naar de huisarts. Wil alleen van te voren graag weten wat hij voor mij kan betekenen.
Dank jullie wel! Jullie horen het wel weer.
Wat vervelend meid dat je je zo voelt tijdens je zwangerschap.
Niet te lang mee doorlopen en het zelf proberen op de lossen, na de bevalling heeft je kindje je hard nodig en moet jij niet een depressie inschieten!
Sterkte en een dikke digitale knuffel!
Dit is uit een oud topic van Marlala, ik weet niet of zij nog actief is op ikkeben maar haar info is nog wel te vinden dus mocht je de behoefte hebben kan je proberen haar te mailen:
[ Ik zou graag wat aandacht willen schenken aan de prénatale depressie. Over het algemeen hoor je hier eigenlijk nooit wat over, wat eigenlijk wel jammer is, want het kan verholpen of in ieder geval verminderd worden!!
Omdat hier ook zwangere mutsen zoals ik (nu 8,5 week, uitgerekend 11 april '09) komen om te lezen en info op te doen en ervaringen uit te wisselen, zou ik hier graag een bericht over willen achter laten.
Zelf heb ik er meer dan genoeg ervaring mee. 1x is voldoende, echt waar!! Gatverdarrie, afschuwelijk.
Het is een neerwaartse spiraal die je zelf niet eens in de gaten hebt. De hormonen sleuren je er in mee, want zo blijkt uit onderzoek, een prenatale depressie wordt veroorzaakt door hormonen (boycotten die handel, LOL).
Het is een nare tijd geweest, mijn hele eerste zwangerschap.
Een huilbui heeft elke a.s. mama wel eens, maar hola zeg, dit ging nergens over! En maar janken: “ik kan dit niet”, “ik wil dit kindje niet”, “o geeft niks hoor, als ik van de trap afval en m’n nek breek, dan ben ik er tenminste van af…” etc etc
Ik heb een link gevonden met zéér relevante informatie hierover die ik graag met jullie zou willen delen:
Niet alle vrouwen voelen zich goed tijdens de zwangerschap. Er wordt weinig geschreven over de prenatale depressie (depressiviteit tijdens de zwangerschap), maar bekend is dat 1 op de 20 vrouwen depressief of neerslachtig is gedurende enkele weken of zelfs maanden. De vrouw kan zich al somber of depressief voelen zonder dat zij weet dat ze zwanger is. De hormoonopbouw om het kind te laten groeien wordt de eerste 11-12 weken gereguleerd door de eierstokken. Na die tijd neemt de placenta (moederkoek) de hormoonproductie over.
Veel vrouwen zijn de eerste drie maanden van hun zwangerschap emotioneel labiel, moe, snel geïrriteerd, onzeker en soms ook somber. Meestal gaan deze klachten na de eerste drie maanden vanzelf over, dit is wanneer de placenta de productie van progesteron overneemt. Dit is dan ook geen prenatale depressie.
Is de vrouw prenataal depressief dan kan dit zelfs tot negen maanden duren. De klachten zijn dan vele malen heviger. Deze depressiviteit kan bijvoorbeeld vanaf de vijfde maand ontstaan en duren tot de achtste maand, of alleen in de eerste vier maanden voorkomen. Zo zijn er in de praktijk diverse varianten gesignaleerd.
Symptomen
● Vermoeidheid
● Somber zijn
● Niet blij zijn met de baby
● Depressiviteit
● Nervositeit
● Denken gek te worden
● Bang om gek te worden
● Angst om rare dingen te gaan doen
● Suïcidale dreigementen (eigenlijk een noodkreet)
● Slecht slapen
● Slecht kunnen denken
● Het kind niet meer willen
● Het gevoel hebben niet in je lichaam te zitten
● Uitgeput zijn
● Paniek
● Rugpijn
● Hoofdpijn
● Misselijkheid
● Braken
● Flauwvallen
Deze symptomen zetten zich meestal voort en ontwikkelen zich na de bevalling tot PND of zelfs tot een kraambedpsychose die opname in een ziekenhuis vereist. Slechts in sporadische gevallen ziet men na de bevalling de depressiviteit verdwijnen. Het is interessant om te weten dat prenatale depressies vaak familiair zijn.
Behandeling
Een prenatale depressie kan goed behandeld worden met vitamine B6 en visolie. Als dit onvoldoende blijkt te helpen wordt ook hormoontherapie, eventueel in combinatie met antidepressiva toegediend, voor de duur van de zwangerschap. Dit laatste is ook hier alleen symptoombestrijding. Het is heel belangrijk om met de aanstaande moeder in gesprek te blijven en haar te ondersteunen. Vooral een stuk erkenning is van onschatbare waarde.
Inmiddels ben ik dus zwanger van de tweede, en al in week 5 voelde ik me weer meegesleurd worden in de hormonenbende en de verkeerde gedachten e.d. kwamen (toen al!!) weer zoetjes aan boven drijven.
Op eigen initiatief heb ik vitamine B6 gehaald en gebruik nu dagelijks 1 capsule. Ik moet zeggen: top oplossing!! Had ik eerder moeten weten!! De visolie heb ik hier ook staan, maar eerlijk gezegd werd ik misselijk er van. Bij elk boertje (sorry hoor) dat ik liet erna (en dat doen zwangere vrouwen nu eenmaal iets meer…) proefde ik die vieze, vieze vissmaak, bah. Ik hou niet van vis, vandaar. Maar goed, visolie is ook geen hulpmiddel waarvan is bewezen dat 't specifiek helpt tegen prenatale depressie. Vitamine B6 echter wel. Ik kan dat ook persoonlijk bevestigen. Ik had alle sympomen die hierboven genoemd zijn, behalve ‘paniek’ en ‘flauwvallen’. De rest… ik had 't allemaal… Ach ja, ik heb er van geleerd. Ook herkende ik 't pas ruim een half jaar na de geboorte van Jens!! Omdat iemand anders erover begon… Toen ben ik verder gaan zoeken en informeren. Dat was wel heel raar om er zo laat nog achter te komen.
Juist omdat ik deze kennis en helaas ook ervaring met me mee draag, wil ik dit graag delen. Temeer omdat er zo weinig over gezegd en geschreven wordt!! 't Is zo zonde om niet te kunnen genieten van een zwangerschap…
Nu kan ik 't wel, en ik gun dat iedereen!!
Veel liefs, Marla, mama van Jens en 't frummeltje in m’n buik.]
Misschien heb je er iets aan,
Groetjes Carolien.
MJ1
#8
Zolang je er nog dagen tussen hebt zitten dat je het ziet zitten, en het is voor je te doen, dan zou ik zeker niet overwegen om met medicatie te beginnen.
Maar das mijn persoonlijke mening hé
zodra het echt niet te doen is, en je zit 24 uur per dag op een angstige donderwolk
Dan word het wat mij betreft een ander verhaal, want constant stress en spanning is ook niet goed, en dan word het dus kiezen tussen 2 kwaden.
Ik hoop dan ook voor je dat je niet voor die keuze komt te staan, want makelijk zal ie zeker niet zijn.
Je zou een (lang) gesprek bij je huisarts kunnen aanvragen, om zo rustig advies te kunnen in winnen, dan weet je een beetje wat je opties zijn en waar je op moet letten.
Maar voor het zelfde is het iets heeeel onschuldigs, gebruik je al een goede vitaminepreparaat voor zwangeren?
kan ook heel goed zo zijn dat je een tekorten aan bepaalde vitamines hebt.
Groetjes Marianne mama van Ruben
goudvisje20
#9
Hoihoi, ik herken het ook heel goed. Tijdens mijn vorige zwangerschap had ik het echt heel erg. Hierdoor ben ik zelfs gedeeltelijk in de ziektewet gegaan, omdat ik elke keer bijna zat te janken op mijn werk
Na een heel goed gesprek met de arbo arts ben ik dus max 20 uur per week gaan werken (daarvoor 40).
Het gaf mij zoveel verlichting. Ik had ook een gesprek met een therapeut gemaakt maar de wachtlijst was erg lang en uiteindelijk heb ik maar 1 gesprek gehad… Toen was Sylvie al geboren…
Wat ik vooral heb gedaan is erg veel praten. Met wie dan ook! Ik heb goede gesprekken met mijn manager gehad, met mijn vriend en vooral ook met mijn moeder. Hier heb ik echt ontzettend veel aan gehad.
Als ik niet minder was gaan werken had de (bijna?) depressie zeker doorgezet in een postnatale depressie. Dus ik ben erg blij dat ik de rust genomen heb en dat ik zo veel heb gepraat.
Met deze zwangerschap is alles heel anders, ik werk namelijk niet. Toch voel ik mij soms hetzelfde. Dat komt vooral omdat, ook al werk ik nu niet, ik het elke dag best druk heb. Niet alleen het huishouden maar ook de zorg voor mn dochtertje gaan gewoon door. Die kan je niet even opzij zetten als je er de puf niet voor hebt en dan even gaan rusten.
Toch probeer ik zoveel mogelijk naar mijn lichaam en gevoel te luisteren en als ik moe ben zo veel mogelijk te rusten en zo weinig mogelijk te doen.
En tsja als ik er een keer even flink doorheen zit, dan huil ik gewoon even flink uit bij mn vriend en daar knap ik altijd een heel stuk van op
Gelukkig heb ik het dit keer lang niet zo erg als bij de vorige zwangerschap, maar toch zou ik wel wat meer willen genieten in plaats van steeds zo down te zijn…
Groetjes Hanna, trotse mama van Sylvie
