11 november is.
Vorig jaar op 11 november is hij s’avonds heel hard met zijn hoofd tegen de punt van de deur gevallen. Gevolg was een flink ei op zijn voorhoofd met een flinke snee erin die gehecht moest worden.
Vanavond zaten we aan tafel toen de bel ging voor Sint Maarten. Mijn man was nog niet thuis, dus Tim dacht dat het papa was. Dus hij riep meteen heel enthousiast papa en kwam zijn Stokke kinderstoel af. Ik liep voor hem en ineens hoor ik een keiharde knal. Tim lag op de plavuizen. Doordat ik al richting deur liep heb ik niet gezien hoe het gebeurde. Maar hij lag op zijn rug op de grond, dus waarschijnlijk van zijn kinderstoel uitgegleden zo op de grond. Echt keihard krijssen, zo zielig. Na een half uur heel hard huilen is hij op mijn schoot in slaap gevallen. Papa was intussen ook thuisgekomen. Toen hij op mijn schoot in slaap viel hebben we hem dus maar naar boven gebracht en op bed gelegd. Vind het zo rot dat ik het niet gezien heb en dat hij zo’n pijn heeft. Nu ligt hij in zijn bed te slapen. Denk dat ik hem voor de zekerheid vanavond nog maar een keer wakker maak.
11 november is dus in ieder geval zijn dag niet!
Groetjes,
Sandra