Yoni (22/12/2000, 29/6 wkn, 820 gr en 34 cm)
(was één maand te vroeg) beviel van mijn zoon Michael
schreeuwde ik het uit dat ik geen kinderen meer zou willen.
Tja, ik denk dat je dat op een moment van pijn zegt
(de bevalling duurde 29,5 uur)
want nog geen 10 maanden later verlangde ik weer naar een kindje ondanks
het afzien van Michael zijn bevalling. Toen ik dan zwanger raakte was ik dolgelukkig maar jammer genoeg moest ik na 10 weken mijn kindje al afgeven.
Véél verdriet en het niet kunnen begrijpen. De gynaecoloog kon ons vertellen dat het beter zo was want er was wat mis met de baby. Ja, dan denk je inderdaad dat het beter is maar je verdriet blijft. Twee dagen later kreeg ik een curretage
(zo zouden er nog meer volgen !) en mocht ik na een paar uren naar huis.
Ik voelde me leeg en eenzaam vanbinnen.
Het ergste vond ik nog dat onze Michael hier niets van wist en
ik me dus zo gewoon mogelijk moest gedragen tegenover hem.
Mijn verdriet was groot maar ik wist dat er nog kansen zouden komen.
Daar kwam dan nog bij de ik in september te horen kreeg dat ik geopereerd moest worden aan de baarmoederhals omwille van de kanker die er zat !
Toen ik één jaar later terug zwanger was waren we blij en ongerust tegelijker tijd. Je bent bang dat het weer mis zal lopen maar daar mag je eigenlijk niet aan denken ! In mijn achterhoofd wist ik al dat deze zwangerschap weer niet goed zou aflopen en inderdaad, na 11 weken kreeg ik weer een miskraam !
Weer een curettage en weer onderga je die pijnen, zowel lichamelijk als
psychisch. Nu had ik er echt even genoeg van, ik zag het niet meer zitten en ging verkeerde zaken doen.
Onze zoon bleef maar vragen of hij nu geen zusje kreeg,
hij wilde het zo graag maar je moet het hem kunnen geven, he !
Iedere keer dat hij het vroeg zeiden we dat we wel zouden zien. Je hart breekt als je je kind niet kan geven wat het vraagt ! Ik wilde hem zo graag een broertje of zusje geven maar blijkbaar was het mij niet meer gegund om kinderen te krijgen. Omdat ik geen “pil” nam moesten we telkens weer uikijken met vrijen maar al gauw kon het mij niet meer schelen en gebruikten we niets meer. In 1997 dacht ik dat het wel terug zou lukken dus probeerden we weer en warempel, enkele maanden later was ik terug in verwachting ! Terug zo blij als een klein kind maar toch zit je weer met die gevoelens opnieuw !!! Deze keer mocht ik mijn kindje maar 9 weken bij me houden en weer kreeg ik een curettage. Dit was dus al de derde keer dat ik een miskraam kreeg en iedere keer kreeg ik hetzelfde te horen van mijn gyn, telkens zou er iets mis zijn met de baby. Nu éénmaal kan ik het nog begrijpen maar driemaal ???
Dat was me iets te veel van het goede! Ik geloofde die man niet meer en ging naar mijn huisdokter, die gaf me dan een andere gyn waar ik goed ben ontvangen. Toen die man mijn voorgeschiedenis hoorde
(namelijk toen al drie miskramen, tweemaal geopereerd aan baarmoederhalskanker) stelde hij voor om een groot bloedonderzoek te laten doen. Bij Jorn (mijn vriend) was er niets mis want die onderzoeken hadden we al achter de rug. Twee maanden moesten we wachten eer we de uitslag kregen en die was een slag in mijn gezicht ! Ik kreeg namelijk te horen dat ik een afwijking in mijn bloed heb. Je weet niet wat je je er bij voor moet stellen ! Het houdt eigenlijk totaal geen steek omdat ik ook nooit ergens last van heb gehad. NAtuurlijk waren er die miskramen maar wie zou er nu denken dat het daar door komt vooral omdat ik toen ik van Michael zwanger raakte totaal geen problemen had.
Nou, ik besloot om het nog éénmaal te proberen. Ik was ondertussen ook in therapie gegaan om beter mijn verdriet te kunnen verwerken.
Gelukkig vond ik een psychologe (een vrouw) waar ik goed mee kan opschieten en die ik wel vertrouw! Wat zéér belangrijjk is/was voor mij.
Maar goed, Jorn (mijn vriend) heeft véél met me afgezien en hij heeft me er door getrokken ! Ik ben hem dan ook oneindig dankbaar dat hij me is blijven steunen want gemakkelijk was het zeker niet voor hem. Hij moest ontzettend veel slikken van mij, hoe hij het volhield is nu nog een raadsel voor mij.
Tis dan ook ne schat van ne man !!!
Ik zou hem voor geen geld van de wereld willen missen!
Maar goed, de zesde en laatste miskraam gebeurde op 31/01/2000. Toen had ik er echt genoeg van en wilde ik me echt laten steriliseren.Gelukkig wilde mijn gyn dit niet doen omdat ik nog te jong was en me nog kon bedenken. Hij wist natuurlijk wel van mijn voorgeschiedenis maar ja, het was nu éénmaal zo en hij kon er niets aan veranderen. Ik zei nog tegen hem dat ik dan een andere gyn zou zoeken maar ook die zou me het zelfde vertellen.
Enkele maanden later, op 23 juni 2000 voelde ik me niet lekker. Ik was aan het werken en het ging echt niet meer. Voelde me misselijk en zat gewoon niet lekker in mijn vel. Mijn linkerborst deed ook al meer dan één week pijn en ik wist niet waarom. Ik besloot die zelfde dag nog een zwangerschapstest te doen, ik had er namelijk in voorraad liggen, en ja hoor, na 5 minuten was wachten kwam er al een zéér dikke streep op te staan. Joepie, ik was terug zwanger maar ook was ik bang, bang dat het weer eens op een miskraam zou uitdraaien. Iets dat ik niet meer zou aankunnen denk ik. Die avond zijn we dan bij onze gyn geweest en inderdaad die echo bevestigde mijn testje. Ik as welgeteld twee weken zwanger. Normaal had ik die zaterdag erop miojn maandstonden moeten krijgen, dus eigenlijk was onze meid héél rap zichtbaar. Ik moest onmiddelijk stoppen met werken en kreef dus ook de nodige papieren mee voor het werk. De volgende dag verwittigde ik mijn werk, natuurlijjk waren ze er niet blij mee, ik was tenslotte al zoveel thuis geweest maar toonden ook begrip voor mijn kinderwens en begrepen dat het belangrijk was voor me.
Toen begonnen natuurlijk mijn eenzame dagen, je mag niets doen, je moet rusten en plat liggen.
Natuurlijk heb je dat er voor over maar na een tijdje was ik het wel beu dat ik niets mocht doen.Ik was precies ongeneeslijk ziek terwijl ik alleen maar zwanger was.
Maar goed, de dagen gingen voorbij en rond de tiende week kreeg ik weer een echo, wat knap zo’n klein mensje al zien te bewegen. Het ging goed met de baby, dus dat zat wel snor, toch blijf je met je angsten zitten dat het weer mis kan gaan. Ik heb toen het volgende in mijn dagboek geschreven:
Lief kind van mij, hopelijk mag jij wel in mama’s buik blijven leven. Wat verlang ik ernaar om je nu al in mijn armen te mogen houden.
Leef mijn kind en blijf leven !!!
Wat ik anders niet had kreeg ik nu wel, ziek zijn, veel willen slapen en dat dan ook doen.Ik kon niet anders, ik kreeg soms mijn ogen niet meer open. Het kon natuurlijk ook zijn dat het een bijwerking was van e medicijnen die ik moest gebruiken voor mijn stollingsprobleem. Om de twee weken moest ik op controle bij de gyn en elke keer weer keek ik er naar uit om mijn babytje te mogen zien en horen. Ik wilde dat de eerste drie maanden voorbij waren en ik minder ziek zou zijn. Niets werd minder waar, de derde maand was voorbij en ik bleef me ziek en moe voelen.Volgens de gyn kwam het van de zwangerschap en moest ik me er niets van aantrekken.
Ronde de vijfde maand krijg ik een zéér uitgebreide echo, duurde ongeveer wel 20 minuten, wat ik wel leuk vond zo kon ik mijn baby lang op het scherm zien. Die echo diende om te zien of de hersenen, het hartje, de zenuwen ect wel in orde waren. Alles wat in orde en je bent weer wat zekerder maar zoals gezegd blijft die angst en terecht zou later blijken !
Het ziek en moe zijn werd wat beter, kon wat meer genieten van mijn zwangerschap en eindelijk begon je een buikje te zien bij mij. De mensen geloofden me niet als ik zei dat ik zwanger was omdat er bijna niets te zien viel terwijl dit bij Michael toch wel anders was.Op zes maanden weer op controle maar alles was nog goed met onze dochter (we wisten dat het een meisje zou zijn maar hadden dit verzwegen) toch was ze te weinig bijgekomen.
Eén week later had ik het personeelsfeest van mijn werk, we gingen er naar toe (op een vrijdag) en eigenlijk voelde ik me niet zo lekker, de hele week al niet. Ik had al een week een soort van krampen in mijn buik, ik dacht aan weeën maar dit zou nog niet mogen, ik was amper 29 weken op dat moment! Ik hield me rustig en thuis deed ik zo weinig mogelijk. Jorn was ook ongerust maar ik mocht maandag op controle komen.
Op maandag 18 december 2000 moest ik op controle bij de gyn omdat ik terug met mijn spuiten moest beginnen. Toen hij me vroeg hoe het ging kon ik niets anders antwoorden dan slecht. Hij besloot om direct een echo te nemen.
Na enige tijd op zijn monitor te hebben gekeken zag ik aan zijn gezicht dat er iets niet goed zat ! Jezus, wat was ik bang om onze dochter te verliezen !
Hij vertelde me dat ik inderdaad al weeën had en al opening.
Dit kwam niet goed dacht ik nog!
Hij zei ook dat ze niet voldoende was bijgekomen, ze woog slechts 890 gram dacht hij maar dat was wel veel te weinig voor 29 weken zwangerschap. Het bloed dat ze kreeeg van mij stuurde ze terug, de moederkoek was ziek en onze meid was gestresst en was ongelukkig in mijn buikje !!! Nou, ik heb dus nog nooit gehoord dat een baby ongelukkig kan zijn in mama’s buikje…
De gyn besloot om mij onmiddelijk op te nemen, platte rust houden en driemaal per dag aan de monitor. Ik dacht onmiddelijk het ergste en vreesde voor haar leven. Dinsdag kreeg ik dan weer een echo en toen was het nog erger geworden met haar toestand. Op vrijdag zou ik dan terug een echo krijgen en van die echo zou hij dan beslissen of ik naar huis mocht of niet. Ik dacht van wel want op donderdag voelde ik me beter en ik mocht ook rondwandelen van de verpleging.
Vrijdag 22/12 moest Jorn werken, de andere dagen had hij vrij kunnen nemen om bij me te zijn maar toen ze me dus kwamen halen om die echo te maken stond ik er alleen voor. Aangekomen op de verdieping voel ik dat er iets niet pluis zit, ik moet mijn gevoel volgen waarom weet ik niet…
De gyn smeert mijn buik in om met de echo te kunnen kijken en toen ik naar hem keek wist ik het direct !! Dit ging niet goed!!
Ik vroeg toch nog of ik naar huis mocht maar daar was volgens hem absoluut geen sprake van, als het zo zat zou vandaag mijn dochter nog gehaald worden. Ik wist niet wat ik hoorde, dit kon niet, dit mocht niet, hoe zou een babytje van amper 29 weken dit overleven?
Terug gekomen op mijn kamer bel ik naar Jorn en zeg hem dat hij direct moet komen want dat ze haar wilden halen met een spoedkeizersnede. Binnen de tien minuten stond hij in mijn kamer terwijl zijn werk toch wel een 30 minuten rijden van het ziekenhuis ligt.
Om 12 uur kreeg ik weer een echo maar gelukkig was ik nu niet alleen maar was Jorn erbij. En weer ging het niet goed, erger nog zelfs, ze moest onmiddelijk gehaald worden anders zou ze sterven in mijn buik.
Toen ik terug op de kamer was kreeg ik bezoek van een neonatoloog om alles uit te leggen wat er zou kunnen gebeuren en wat we kunnen verwachten. Het ging eerlijk gezegd een beetje voor me heen want het enige waar ik aan dacht was of mijn dochter het wel zou redden.
De keizersnede is begonnen om 13u50, ik kon alles zien in de lamp die boven me hing maar op een moment toen ze de buikspieren opensnijden kreeg ik echt te veel pijn en hebben ze me bijgegeven met als gevolg dat ik ons Yoni niet weten geboren heb maar gelukkig was Jorn er wel bij.
Op 22/12/2000 is Yoni geboren met een gewicht van 820 gram en 34 cm groot. Haar apgarscore was 5/8/8. Drie korte kreetjes heeft ze gelaten en dan is ze weggebracht om te verzorgen, ze moest beademd worden en had een longinfectie.
Groetjes,
Cindy
mama van Michael (11/10/94, 35 wkn, 2 kilo en 46 cm)
en Yoni (22/12/2000, 29/6 wkn, 820 gr en 34 cm)