Hier het verhaal van de bevalling van Neva
11/05/2006 - De bevalling.
Op dinsdag 9 mei waren dan eindelijk mijn vliezen gebroken. Afwachten dus… maar er gebeurde maar niks. Woensdag naar Jeanette gebeld die me doorgestuurd had naar het ziekenhuis voor een ctg scan en om de weeénactiviteit te meten dus zijn papa en ik s’avonds om 19-00 naar het ziekenhuis gegaan. Daar werd ik aan banden gelegd en jij maakte het goed… er waren geen weeén dus mocht ik om half 9 s’avonds weer naar huis. S’morgens werd ik om 07-00 wakker… weeén!! Ik mocht toen al niet meer thuisbevallen omdat de vliezen langdurig gebroken waren en ivm infectiegevaar werd het dus een ziekenhuisbevalling… bálen! Ik had natuurlijk op een thuisbevalling gehoopt! Maar het was beter voor jou dus heb ik me er bij neergelegd! Papa en ik zijn rond 11 uur naar het ziekenhuis gegaan en daar werd ik op dezelfde verloskamer gelegd als waar we de avond ervoor een ctg hadden gekregen. Dat was wel lekker vertrouwd, beter dan een verloskamer waar allemaal apparatuur stond want daar werd ik een beetje zenuwachtig van. De weeén werden steeds heviger maar waren wel uit te houden. Weer werd ik aan de ctg gelegd en een vrouwelijke gyneacoloog vertelde me dat ik nergens meer heen ging, ik ging vandaag écht hier bevallen! De uren gingen voorbij en de weeén werden steeds heftiger, maar het stomme ctg apparaat registreerde geen weeénactiviteit. Dat is denk ik achteraf de reden geweest dat ze me gewoon lieten liggen. Papa was intussen al een paar keer beneden een sigaretje wezen roken en had tussendoor nog een ijsje gehaald(fruit joy), wat ik echt heerlijk vond! Om 4 uur kwam de vrouwelijke gyn. terug met een man, Dr. Adriaanse, die constateerde dat ik wel degelijk ontsluiting had, maar dat door het littekenweefsel wat mama had overgehouden aan haar baarmoederoperatie, jij gewoon als het ware vast bleef zitten, je kon er niet door! Er werd een infuus aangesloten voor het geval een keizersnede zou worden. Dat wilde ik helemáál niet natuurlijk want dat zou betekenen dat ik dan 5 dagen in het ziekenhuis zou moeten blijven. Maar op een gegeven moment deden de weeén zóveel pijn dat het me allemaal niet meer uit zou maken, jij moest eruit! En snel! En later zou blijken HOE snel! Om ong. half 6, ik was zo in de ban van de weeén dat ik dat niet precies meer weet kwam Dr. Adriaanse even kijken hoe het ging. Hij zag hoe moeilijk ik het had en probeerde me te helpen door het littekenweefsel weg te masseren. Ik hád het inmiddels niet meer en sloeg steeds zijn handen weg. Ik had op dat moment 4 centimeter ontsluiting. Papa ging nog even een sigaretje roken en dat had hij beter niet kunnen doen. Hij dacht dat het nog wel een tijdje ging duren, maar een co- assistente kwam even kijken en zei; ik zal de arts maar even halen want je gaat erg snel nu! Ik vond het allemaal best, kon niet meer praten van de pijn! Dr. Adriaanse kwam binnen, gooide mijn benen in de beugels en… persen! Ik perste 1 keer en voelde je hoofdje geboren worden! Ik zei door alle ellende en pijn nog; ik ga dit niet redden hoor! Ik kan dit niet! Nog een wee… persen… en daar was je! Je werd gewoon gelanceerd! Ik kon mijn geluk niet op en heb geloof ik wel 3 keer gevraagd of alles goed was met je, en toen vroeg ik; kunt u ook zien wat het is? Best een domme vraag eigenlijk want natuurlijk kon je zien dat je een meisje was! Een prachtig meisje van 3420 gram en 48 centimeter lang. De placenta werd geboren en ik pakte mijn mobieltje om 1 belangrijk telefoontje te plegen; je vader! Ik zei; hey! Je hebt een dochter! Papa sjeesde naar boven, kon het even niet geloven dat het zo snel was gegaan! Helemaal verliefd hebben we je een uur bewonderd, even iedereen gebeld, en je eerste kraambezoek in het ziekenhuis, in de verloskamer waar je geboren bent, bestond uit Opa en Oma Plaggenborg, Opa zentveld en Martijn en Rinske met de kleine Britt. Het was een zware maar onvergetelijke bevalling lieve schat, we zijn apetrots op je!