erg ziek is geweest.
Daan begon donderdag met braken. En vrijdag ochtend had hij hoge koorts. Mijn moeder ingeschakeld en gaan werken. Daar calimiteiten verlof opgenomen voor de middag. Ik dacht, och een dag en dan is ie beter. Niet dus. Tot en met maandag hoge koorts, zielig hoestje en pijn in de buik. Hij lag of wel in bed te slapen of wel lag als een ziek vogeltje op de bank. ´s Nachts de nodige keren op geweest ( minimaal 5x). Maandag ochtend toch maar naar de dokter gegaan. Bleek het toch ernstiger dan we eerst dachten. Bronchitis ( longen vol slijm) en een middenoorontsteking. Meteen begonnen met antibioticakuur. ´s Middags en begin avond dachten goh het gaat vooruit. Nou dinsdag ochtend, braken. Ik stond op het punt om te gaan werken. Mijn moeder zou oppassen. Ik huilend naar de praktijk gereden. Kreeg ik meteen de opdracht om terug naar huis te gaan. ( Zorgverlof). Ik vond het wel fijn van mijn baas dat ik meteen naar huis mocht. Mijn moeder belt ook nog in de tussentijd dat hij bleef braken. Shit zeg. Ik bijna als een gek naar huis gereden met tranen in mijn ogen. De apotheek gebeld of de andere medicatie voor het braken al binnen was. Niet dus. Wachten tot ´s middags. Uiteindelijk thuis was Daan wat opgeknapt. Maar ik opgebeld dat hij niet kon staan of lopen. Tja dat was ook niet goed. Even afwachten, maar tegen 12 uur wou hij nog steeds niet lopen of staan (maar hij had wel praatjes). Terug naar de huisarts om te kijken of het geen blinde darm of zo iets was. De waarnemend huisarts heeft hem nagekeken en toch nog met de kinderarts overlegd. Bleek dat de buikpijn van de erythromicine kan komen over op een andere antibiotica. Dat was dus het wondermiddel.
Mijn baas maakte zich toch nog vreselijke zorgen over hem en zei dat ik hem goed in de gaten moest houden en anders werd het toch een consult bij de kinderarts.
Wonderbaarlijk na de inname van de nieuwe antibiotica knapte Daan eindelijk op. ´s Avonds toen Maurice thuis kwam zei hij Ha papa. ( en maandag wou hij niks van Maurice weten). Hij heeft gegeten en gedronken en had praatjes voor tien). Na het eten stond hij ineens in de keuken hij wou meehelpen. Daan liep eindelijk weer zonder pijn. Pfffff. wat waren wij blij.
Vandaag gaat het eindelijk met Daan stukken beter. Hij ziet er uit als een mager kindje uit Afrika (maar dan zonder opgezwollen buik). Hij loopt praat me de oren van mijn kop ( wat was het rustig toen ie ziek was, maarre ikke heb liever dat ie de oren van mijn kop praat dan als een zielig musje op de bank ligt). Mijn baas gebeld en gezegd dat het stukken beter met hem gaat.
Pff, wat een verhaal. Maar ik had toch veel schrik hoor. Niet alleen ik maar mijn moeder, Maurice en mijn baas ook.
Groetjes,
Diana moeder van Daan
10-10-01
