Dion is een mama’s kindje, hij is ook dol op zijn vader hoor maar het liefst is hij bij mij en doet alles met mij.
Mama wat doe je, mama WAAROM, mama wat is dat, mama wil dat spelletje met me doen, mama ik wil je helpen, mama mama mama
Ik wordt er echt af en toe helemaal gek van, het gaat de hele dag door alsof hij aan me vast geplakt zit.
Hij kan zichzelf niet vermaken, dat is altijd al zo geweest, speelgoed intresseerd hem niet zo.
Als ik dan zeg nee Dion nu even niet ga maar even met je autoos spelen bijvoorbeeld dan heeft hij altijd wel weer een smoesje of het laatste woord JA MAAR dit en dat bla bla bla.
Zijn kwebbel staat ook geen minuut stil.
Hij is nu 3,5 en ik vind eigenlijk dat hij wel een keer moet begrijpen dat mama ook even haar momentje nodig heeft of even snel iets in huis wil doen en daarna kunnen we weer spelen, of is dat teveel gevraagd?
Als ik dat uitleg zegt hij oke ik ga even dit of dat doen maar kom je dan wel af en toe bij mij kijken mam.
Vanmorgen barste de bom bij mij en ik kon het niet meer verdragen, zo verstikkend, dus ik zeg ik ga douchen en je blijft bij papa beneden, had ik de deur van de badkamer maar op slot gedaan want 5 minuten later staat hij weer in de badkamer onder het mom van ik moest even iets uit mijn kamertje pakken.
Is dit normaal gedrag? vanmorgen mocht mijn man mij niet een knuffelen en werd hij jaloers.
Afscheid nemen op het KDV e.d is geen probleem.
Mijn schoonmoeder zei laatst dat het haar opviel dat ik zo gefixeerd ben op Dion en dat het daardoor komt dat hij niets alleen onderneemt.
Ik heb hem wel altijd “verwend” met positieve aandacht en vond/vind de binding die je ontwikkeld met je kind in zijn jonge jaren erg belangrijk.
Als we ergens zijn waar hij het naar zijn zin heeft en genoeg afleiding is ziet hij me niet staan hoor maar ben ik alleen met hem thuis … zo vermoeiend.
Iemand tips of herkenning?
Claimen ....... mama mama mama
herkenning zeker!
Mijn zoontje is nog geen 3 maar is ook echt een mama’s kindje. Ook hij vindt zijn papa natuurlijk lief hoor
Maar papa is vaak weg voor zijn werk waardoor ik echt zijn “veilige haven” ben zeg maar.
Het is een erg lief kind, maar soms ook wat aan de bange kant, heeft echt veiligheid nodig. Zal ook altijd de kat uit de boom kijken en zich niet ergens instorten “zonder nadenken” (voor zover je het daar op deze leeftijd over kan hebben natuurlijk)
Ik leer hem wel stapsgewijs dat ik niet altijd de hele dag met hem bezig kan zijn. Hij kan zich wel regelmatig goed zelf vermaken, dat scheelt wel.
Ik heb dus helaas geen tips voor je, behalve geduld hebben. Mijn vader zegt altijd: als ie 18 is, is ie zo niet meer hoor
Dus behalve zelfstandigheid stimuleren en positief belonen als hij zichzelf vermaakt doe ik er niet zoveel aan behalve accepteren…
groetjes
Ineke
he vlokje,
Hier hetzelfde hoor! Ik ben veel met mijn dochter in de weer, altijd leuke dingen aan het doen, zeg maar verwennen met aandacht.
Ik weet dat het niet goed is, dat ze ook alleen moeten spelen maar ik doe het al vanaf dat ze heeeel klein is dus leer jezelf dat maar eens af!
Ik denk dat het gedrag komt omdat ze weten dat je er altijd voor ze staat en misschien zelfs wat soft bent. Ze weten het zo goed!
Wat ik nu zelf probeer te doen is haar minder aandacht te geven, wat niet meevalt. Ik ben nu zelf ziek dus goed om eens uit te proberen!
Ze willen van alles, maar je bent er zelf ook nog hoor!!!
Ik heb wat leuke tips voor je:
Het belangrijkste bij kinderen die een negatief gevoel laten zien is: Erken zijn gevoel! (pas nog geleerd op een workshop over communiceren met kinderen). Dus zeg als hij niet wil spelen of het moeilijk vindt: jij vindt alleen spelen niet leuk. Je kind merkt dan dat je hem begrijpt. Vervolgens laat je hem merken dat je snapt wat hij het liefste zou willen: Wat zou het heerlijk zijn als we altijd samen konden spelen hè. Wat zouden we dan allemaal doen?
Daarna de situatie scheppen zoals ie nu is, hij mag hierbij wel een keuze maken. Dus zoiets als: Je gaat nu lekker spelen. Wat zal ik voor je pakken, de lego of de auto’s?
Dat zal best lastig zijn en hij zal je blijven claimen. “Dwing” hem tot het maken van een keuze.
Andere optie:
Misschien kun je met een timer/klokje werken.
Leg dan uit wat je van hem verwacht. Zet het klokje in het begin op een korte tijd, bijv. 4 minuten. Hij moet dan 4 minuten zonder jouw aandacht spelen (of wat dan ook) Beloon hem met complimenten (of stickertje o.i.d.) als het goed is gegaan. Straf hem niet als het nog niet goed gaat, maar zeg dat hij het straks weer mag proberen. Breidt de tijd langzaam uit.
Ook als de tijd erop zit, niet stiekem bijdraaien als je ziet dat hij nog lekker aan het spelen is, tijd is tijd en dus tijd voor zijn verdiende compliment of kroel.
Deze laatste methode staat eigenlijk haaks op de vorige. De eerste werkt niet vanuit straffen/belonen, maar juist alternatieven bieden voor straf e.d.
Als je meer wilt weten over de bovenste methode:
Kijk maar eens op http://www.how2talk2kids.nl/
Heel herkenbaar.
Aaron is 4 jaar en speelt thuis praktisch niet alleen. (of ik moet heel boos zeggen dat ie MOET dan doet ie het zo’n 10 minuutjes alleen)
Ga ik eten koken zegt ie : mama ik wil helpen
Ga ik stofzuigen wil hij dat doen.
Wil ik even tv kijken ,. …komt ie erbij zitten.
we doen 10x per dag memory…10x kwartet…10x 4 in een huisje…pffff
Ik ben altijd oprecht blij als ik vrij ben en hij op school zit dan heb ik rust.
Ik weet ook dat het op een moment over zal gaan…maar 4 jaar is al best lang om zo bezig te zijn met je zoon.
Dus ik weet niet hoe ik je kan helpen…ga wel meelezen met anderen.
Gr, Danielle
Ik dacht al, wie is nou weer Ronda!
Maar ik heb-em!
(Namen staan nog wel in je onderschrift en banner hè?! Of had je dat zelf al in de gaten?)
Groetekes, Sje
Dat laat ik maar zo Sje…tis gewoon de beginnaam he!
Ik heb nog nooit iemand over ikkeben verteld dus niemand zal mij hier zoeken…alleen is Ronda wat meer geheim.
Hoe vind je de naam?..zelf uitgekozen en alle twee onze namen passen erin!
Gr,.Danielle
Ik heb hem net verteld dat mama ook wel snapt dat hij het liefst de hele dag met me wil spelen maar dat ik even iets anders wil doen en heb toen het eierwekkertje gezet op 10 minuutjes maar nu komt hij weer steeds naar me toe dat iets niet lukt en of ik hem wil helpen.
Ronda ik verheug me ook al op de tijd dat Dion straks naar school gaat en dat ik dan 2 ochtendjes van 3 uurtjes voor mijzelf heb, ik snap je helemaal hoor.
Ik moet binnenkort naar het CB en dan zal ik het wel eens aankaarten.
Hij moet nu wennen aan je nieuwe aanpak. Geef hem daar ook de tijd voor. Laat hem eens verwoorden wat de bedoeling is van het wekkertje. Zeg dat als het wekkertje gaat, je bij hem komt en dan los je samen het probleem op wat ie had.
Hi mamaJ,
Ik was inderdaat een beetje ongeduldig en ik vind het tocht niet zo fijn om een wekkertje te zetten merk ik, het voelt alsof ik mijn kind uitschakel zeg maar.
Vanmiddag heb ik hem lekker op weg geholpen met spelen en toen vertelt dat ik wilde gaan koken en dat hij dan even alleen met de dieren moest spelen.
We hadden knuffels in een bedje gelegd en de een had een gebroken pootje dus een verbandje erom en de ander had buikpijn enz. Dion was de dokter en in de zuster.
Ik vertelde dat hij best af en toe bij me mag komen maar vooral zelf even bezig moest zijn en ik liet hem de afspraak herhalen en het werkte !!!
Wat me nu ook opvalt is dat hij steeds vaker “echt” met me wil spelen, rollenspellen enzo en daarom vind ik het zo lastig om alsmaar met hem te spelen omdat dat meer energie kost op de een of andere manier, en hij praat echt 5 kwatier in een uur en daar wordt ik ook zo moe van.
Lastig hè!
Hoe oud is Dion?
Een wekkertje moet je inderdaad wel prettig vinden. Het is geen negatief iets hoor, zeker niet als je het combineert met het positieve zoals ik eerder schreef.
Straks op de basisschool moeten ze ook omgaan met ‘uitgestelde aandacht’ zoals ze dat noemen, soms ook met een klokje of andere hulpmiddelen.
Maar goed, je moet je er wel prettig bij voelen.
Als hij je blijft claimen, blijf jij zijn gevoel erkennen: Fijn hè om met mama te spelen, ik begrijp jou helemaal. Ik ga nu even koken, daarna kom ik naar jou toe. Waar ga je nu mee spelen? De dieren of de … (gelijk weer een keuze geven)
Dion is om prescies te zijn 3 jaar en 7 1/2 maand ja ja nog 4 1/2 maand en dan gaat hij naar school.
Ik ben me gaan beseffen dat ik er ook nog wel van moet genieten nu hij nog thuis is, ik ben ook van plan om er vaker met hem op uit te gaan.
Maar wat vind jij mamaJ ? op zijn leeftijd en nog zo gehecht aan mama.
Dank voor je tip, om zijn gevoel te benoemen en hem dan iets aan te bieden dat werkt idd. soms wel.
Heb jij een pedogogische opleiding gedaan?
Ruim 3,5 jaar, maar wel steeds alle aandacht van je gehad, zoals je zelf al zei… Niet verkeerd om nu dit soort dingen te gaan oefenen met hem, straks moet hij iedere dag langere tijd zonder je, al verloopt dat meestal zonder veel problemen hoor!
Ik ben juf in het basisonderwijs. En sinds ik zelf moeder ben, boef wordt in januari 3 en vertoont behoorlijk peuterpuber-gedrag, b
en ik geinteresseerd in dit soort dingen. Ik lees veel, laatst dus ook zinvolle workshop hierover gehad. Ik pas het direct toe en het werkt gewoon. Zelfs in mijn bovenbouw-groep, leeftijd 10/11 jaar werkt het!
Wat je ook wel moet doen, is hem de kans geven erover nadenken. Dus als je zegt: Fijn hè om met mama te spelen, ik begrijp jou helemaal. Stop dan even (ritssluiting op je mond, zoals ze dat op de workshop noemde) en laat het eerst even bij hem bezinken. Hij heeft dan door, ooooh mama begrijpt mij! Daarna de keuze aanbieden, zonder het woordje ‘maar’ te gebruiken. Dus: Ga je nu met de lego of met de dieren spelen?
Tuurlijk blijft dit lastig voor hem, Maar benoem dat ook gerust: je vindt het lastig, ik zie het aan je. En dan weer de ritssluiting. Misschien verwoord hij dan wel wàt hij precies lastig vindt, dat kun jij dan opnieuw verwoorden. Zo krijg je ‘het probleem’ ook helder.
Ben benieuwd! Hou me maar op de hoogte!
Ik heb een keer een lezing bijgewoont bij ons op het KDV over Positief opvoeden (werd aangeboden door de GGD)
Ik moet zeggen dat het niet nieuw voor me was en ik deed het van nature in grote lijnen al zo.
Ze hebben ook een workshop Leren Luisteren … aaahaa daar heb ik wel intresse.
Ik lees helemaal niets over opvoeden het gaat eigenlijk vanzelf, wat vind jij een aanrader om te lezen?
Als je op google intikt, boek how2talk2kids kom je op een boek (geel) en deze gaat over die methode die ik je gaf. Dat erkennen van het gevoel.
Lief dat je ernaar vraagt.
Het gaat een stuk beter, we pakken hem nu wat harder aan en bij blijven zeuren en mopperen om maar aandacht te krijgen gaat ie gewoon op de trap, na 2 minuutjes ga ik naar hem toe en nu zegt hij al zelf sorry mam en als ik vraag waarom moest je dan op de trap dan weet hij het te benoemen.
In het begin was hij zo koppig dat hij geen sorry wilde zeggen maar nu dus wel.
Het is heel raar om een kind te straffen op zijn gedrag en niet bijvoorbeeld door iets wat hij doet zoals ergens aanzitten wat niet mag of expres steeds iets op de grond gooien.
Maar goed dit heeft niet zoveel te maken met het claimen wat hij doet/deed waar dit topic over ging.
Wat het claimen betreft; ik heb heel veel speelgoed opgeruimd (beneden) en afspraken gemaakt met Dion dat hij mag kiezen waar hij mee wil spelen, hij weet nu dat ik eerst met hem meespeel (z’n 20 minuutjes) en dat mama dan iets anders gaat doen (ik help hem dus op gang) en als mama dan klaar is gaan we een tussen doortje eten/drinken en dan is het meestal tijd om weg te gaan (een afspraak of boodschappen enz) dan komen we weer thuis en gaan we een broodje eten en dan weer samen spelen en dan Dion alleen en gaat mama weer iets doen en dan drinken we samen weer wat en kletsen we en krijgt hij daarna weer aandacht van mij door even buiten te gaan spelen of knutslen enz. en dan is het weer tijd om iets alleen te doen en als ik ga koken mag hij TV kijken en in die tijd komt papa ook thuis en verteld hij wat hij die dag gedaan heeft of gaat even stoeien met papa.
Ik ben mijn dagen wat structureler gaan indelen en dat werkt voor Dion heel goed.
Als dit een tijdje goed blijft gaan dan kunnen we weer wat flexibeler worden.
Het is ook zo dat het claimen erger was geworden nadat hij niet meer slipe tussen de middag en misschien was het ook wel vermoeidheid en gewoon omdat de dag veel langer duurt.
Ik herinnerde mij ineens dat toen hij nog baby was ook onrustig was en veel huilde en ben toen de 3 R’s gaan invoeren en gaan inbakeren en vanaf toen ging het ook veel beter.
Nog 4 maanden en dan gaat hij naar school, daar is hij denk ik ook wel aan toe want hij wil altijd zo graag met andere kinderen spelen maar dat kan niet altijd en is mama dus steeeds de sigaar maar om een paar mamamomenten te geven dat hij 100% aandacht krijgt werkt veel beter dan hem de heledag om me heen te laten lopen en zo af en toe een aai over zijn bol en alsmaar antwoord te geven op zijn vragen want ik wordt daar ook geirriteerd van en kan hem dan minder goed verdragen en wijs hem dan wel eens af waardoor Dion steeds meer gaat claimen.
Kan je het volgen hahahahaha wat een verhaal niet.
In het mamaforum staat een topic over hoe voed jij je kind op/welke methode … zo zie je maar dat iedereen en elk kind anders is.
Hoe ik het nu doe heb ik zelf “verzonnen” over nagedacht, hoe help ik mijn kind een fijn mens te worden zodat hij ook zelf lekker in zijn vel zit en daardoor zijn omgeving ook.