Julian bleek vanaf zijn 2e maand een echte buikslaper te zijn (ik vind het zelf overigens ook heerlijk). Hij vindt echt geen rust als hij op z’n rug ligt, hij wordt dan erg onrustig en kan onmogelijk in slaap vallen. Ook niet na heel lang huilen… maar zodra hij omgedraaid wordt naar zn rug, is hij zo vertrokken. Overigens kan hij wel in slaap vallen als hij in zijn wippertje zit, half in de ligstand.
Hoe ervaren andere mama’s dit?
Ik vind buikslapen nog steeds spannend en eng, maar gelukkig is hij erg sterk in zijn nek.
En zou het ‘eens een buikslaper, altijd een buikslaper’ zijn?
Dag!
