Helaaaaaaaaaaaas… ik vertel 't hem zo vaak dat het lief is, maar dat ze dat niet mag, maar hij vertikt 't gewoon (“femke mag nog geen brood, daar is ze nog te klein voor, ze mag alleen nog melk”).
Helpen met de fles? Nee, hij duwt die fles letterlijk naar binnen, met als resultaat een brullend meisje.
En een pop? 't Is echt een jochie… daar taalt ie niet naar.
Desalniettemin zijn 't goeie ideeen hoor! Maar Jens is gewoon stronteigenwijs en het is hem niet vertrouwt om alleen te zijn met haar (in box, wieg, of wipper).
Dat bleek laatst ook weer; Femke lag op een boxkleed op de grond naast mij en Jens, stuiterbal dat hij is…, sprong er omheen. Ik bleef maar waarschuwen en in de hoek zetten, maar mooi niet luisteren hè. Dus ja, hij sprong op een gegeven moment op haar hand en ik hoorde ‘knik’. Mama in de stress dus; huisartsenbezoek, ff na laten kijken, gelukkig niks aan de hand.
Diezelfde avond nog… na 't eten… 't sambalpotje stond nog op tafel terwijl wij afruimden… Ja hoor, meneer in al z’n enthousiasme slaat met 't potje op Femke’s hoofd. Hij kent z’n eigen krachten nog niet, en weet nog niet wat wel of niet kan (wanneer 't zeer doet bij de ander, dat is ie allemaal aan 't leren nu), dus dikke blauwe bult als resultaat en een brullende/gillende baby.
Jongens zijn gewoon zo lomp hè…
Hij weet tegenwoordig ook het clipje van de wipper los te krijgen, dus Femke ligt óf in de wieg, óf in de box als Jens erbij is… ik vertrouw 't gewoon niet meer. Hij bedoelt 't zo goed, maar de gevolgen zijn zo fout.
Maar goed, IK voer haar dat niet, ik sta 't ook niet toe, 't gebeurt alleen als ik net even de andere kant opkijk (natuuuuuuuurlijk…). En dan hoop ik maar dat er geen stukje naar binnen is gegaan en dat ze alleen maar een sabbeltje van heeft gehad, maar zeker weten doe ik 't nooit. (kom je terug uit bijv. de keuken of van toilet, zie je dus sporen van appelstroop of pasta… hmm).
Maar ja, of zo’n sabbeltje kwaad kan… geen idee.
