Hey
Ik heb 8 weken bv gegeven, omdat meneer de borst weigerde. Hij heeft (en z’n zusje ook trouwens) lactose intolerantie, dus na een week ongeveer had hij instinctief door dat hij van mijn melk buikpijn kreeg. Hij stond echt in twee-strijd: wil wel, want ik heb honger, maar wil niet, want dan krijg ik buikpijn…
Plus, 't was zo’n strijd geworden hierdoor, en hij pakte niet goed, ik had een pré- en postnatale depressie, de band tussen ons raakte alleen maar meer beschadigd (en is nog niet 100% helaas).
Met het overstappen naar kunstvoeding viel er een last van m’n schouders, maar ja… voordat alles weer in rust en vrede was… waren we bijna 1,5jr verder :S.
Ik heb me erg schuldig gevoeld hoor, want bv was en is in mijn ogen heel natuurlijk en de maatschappij is er erg op gebrand op bv, maar sinds ik weet wat er bij Jens ‘mis’ is en hoe de vork in de steel steekt, weet ik dat ik me er niet schuldig over hoef te voelen. Ik heb er niks aan kunnen doen; lactose is niet uit bv te bannen, ook niet met dieten.
Toen Femke werd geboren wilde ik toch wel heel graag bv geven. Maar durfde gewoonweg niet. Simpelweg bang voor een herhaling. En dat bleek nog gegrond ook… helaas. Ze heeft wel m’n colostrum gekregen die ik heb gekolfd tijdens m’n Pamela-dag… (nou ja, pamela zou stikjaloers zijn op die voorgevel), al was 't misschien maar 50cc.

