… hoe doen jullie dat… wij hebben hier een bonusopa (vriend van mijn mama) en een bonusoma (vriendin van schoonvader) , mijn schoonmoeder en mijn vader zijn allebei overleden…
ik noem ze gewoon bonus opa en oma…
maar vanavond ging ik weer bij mijn moeder eten, en het blijft toch steken… !
als ze dan binnenkomt en mijn moeder roept… zeg maar hallo tegen opa …
dan ergens blijft er een stemmetje zeggen in mijn hoofd 'dat is haar opa niet ! '
en ik kom er niet vanaf… ookal is de vriend van mijn moeder een dotje, en is hij zoooowowooww lief voor pippy (eigenlijk steekt het dat hij zo veel op mijn vader lijkt, hij is zo gek als een deur met die kleine, en speelt altijd gevaarlijke spelletjes…zo net op het randje…dat zou mijn vader dus ook doen…)
maar dat woord opa… dat blijft prikken en steken…ookal is hij voor pippy dadelijk gewoon opa want ze weet niet beter… om het er met mijn moeder over te praten, is voor mij eigenlijk geen optie, punt 1 omdat ze gewoon niet luistert!
en ik heb wel een grote mond, maar een zeer klein hartje, en ik wil haar ook niet kletsen, want zij is gelukkig met haar vriend, en ik gun het haar van harte, na 5 jaar zorgen voor mijn vader… maar ik wil zo graag van dat stemmetje af, die maar blijft zeggen ‘dat is haar opa niet’… en ook voor haar vriend wil ik het er niet over hebben, omdat hij eigenlijk zo’n lieve opa voor haar is, en omdat haar echte opa er niet meer is, ben ik zo blij voor die kleine meid, dat ze er nu eigenlijk toch eentje heeft …
mijn schoonvader gaat er wel heel anders mee om, en ook zijn vriendin, als die dat zouden doen…zou dat meer in overleg gaan …
maar vanavond ergerde ik me er weer aan…
als we dan weggaan, ik krijg het ook gewoon niet uit me ‘strot’ …om te zeggen tegen pippy, 'zeg maar dag tegen opa…'
ik voel me dan echt een stomme muts, omdat ik zo’n dubbel gevoel erbij heb …