dag lieve moeders,
Ik heb vandaag voor het eerst bloed gegeven. In 2007 wilde ik beginnen, maar toen was ik net op vakantie geweest in gebieden waar malaria voor kon komen, toen ik weer opgeroepen werd, was ik zwanger en de laatste 3 oproepen moest ik laten gaan omdat ik maar keelpijn bleef houden.
Dus vandaag eindelijk voor het eerst bloed geven… Ik was zelfs een beetje zenuwachtig. Ik hield mezelf voor: Als ik kan bevallen, kan ik ook een halve liter bloed geven. Nou… dat gaat voor mij dus niet helemaal op.
Ik werd na een half uur wachten opgeroepen voor de medische test en die ging goed, Hbwaarde 9,3, dus dat is echt wel hoog, bloeddruk iets laag maar goed genoeg, voelde me goed, dus ik ging ervoor.
Het zenuwachtige gevoel was wel weg toen ik eenmaal werd opgeroepen voor het echte geven. Ik kreeg een goede uitleg, vriendelijke zuster, appeltje eitje, dacht ik. Het prikken zelf ging ook goed, dat is bij mij vaak een probleem omdat mn aders niet zo dicht onder de huid liggen. Het bloed ging in een goed tempo richting zak en ik voelde me nog steeds kiplekker.
Maar na een mituut op 9 voelde ik me een beetje licht in mn hoofd. De piep dat de zak vol was ging, dus er kwam een zuster aan. Ik zei dat dus tegen haar. Nou, doe maar even rustig, zei ze, dat voel je je zo weer beter. Elke 20 seconden vroeg ze hoe ik me voelde en het werd steeds beroerder. Ik werd misselijk, licht in mn hoofd, hoorde het geluid ver weg, ik dacht: daar ga ik hoor!
Dus ineens 3 zuster aan mn stoel, benen in de lucht, natte koude doeken op mn hoofd en in mn nek, de arts kwam erbij… ik voelde me toen echt heel beroerd en zakte heel even weg. Na een paar seconden was ik er weer en langzaam maar zeker voelde ik me weer beter worden. Ik heb nog een half uur in die stoel gezeten voordat ik weg mocht! De arts vroeg me goed na te denken of bloed geven wel iets mij is… waarschijnlijk komt het omdat mn lichaam reageert op het bloed geven met bloeddrukschommelingen. Ik mag het nog een keer proberen, maar weet niet of ik dat wel ga doen…
Daarna moest ik direct Nora van de creche halen en ik bleef me een beetje wiebelig voelen. Toen ik haar optilde raakte ik zelfs een beetje buiten adem.
Ik dacht: dat doe ik even, maar niet dus! Wel raar, echt bijna niemand die last heeft en ik ga weer van mn graat…
Mn zus is een jaar of 16 geleden bijna doodgegaan door enorm bloedverlies en als er geen donoren waren, was ze er niet meer geweest. Ik vind het daarom superbelangrijk om bloed te geven en zou het wel balen vinden als ik het niet kan…
Maar ja, dat was mijn avontuur van vandaag!
