Deze week is het een jaar geleden dat ik met verlof ging en sommige weten wel dat mijn einde van mijn zwangerschap echt geen pretje geweest is en mijn bevalling al helemaal niet. We zijn nu bijna een jaar verder, 3-9 is de kleine meid alweer een jaar en ik merk dat ik de laatste dagen erg emotioneel ben.
Hoe moet ik het uitleggen. Het is zo snel gegaan allemaal. Zo ligt ze in je armen, compleet afhankelijk en zo hobbelt ze met een rollator door de woonkamer heen en roept ze je aandacht omdat ze iets nieuws ontdekt heeft.
Ook voel ik me heel kwetsbaar. Ik ben door mijn jeugd vrij hard geworden en ik had eigenlijk weinig angsten. Ja naalden en ganzen, maar verder had ik een houding dat het me niemand me kon kwetsen en nu ben ik eigenlijk heel kwetsbaar geworden. Ik ben ook heel gevoelig voor nieuweberichten die over kinderen gaan. Ik kan dan heel emotioneel worden of heel boos. Ze zeggen wel eens met een kind heb je er een angst en een zorg bij en dat is zeker wel zo. En als ik haar de wereld zie ontdekken realiseer je je dat je ze niet tegen alles kan beschermen. Ik ben echt geen lieverdje geweest en ik weet wat voor gevaren er loeren, en als ik daar over nadenk lopen de tranen over mijn wangen.
Herkend iemand dit of zal ik maar meteen een afspraak maken met een psyg???
Groetjes,
Michèle
