Dit is mijn verhaal..
Ik ben zwanger geraakt op mijn negentiende jaar en op mijn twintigste jaar bevallen. op het eind van mijn zwangerschap had ik elke keer het gevoel dat ik nodig moest drukken, iedereen zei al
volgens mij moet je bijna bevallen ik dacht nee hoor duurt nog wel even om dat ik nog maar 38 weken was. het kan natuurlijk wel maar ik dacht dat het nog wel langer kon duren. op twee september 2009 ging ik op tijd naar bed omdat ik smorgens op drie September langs mijn neefje zou gaan omdat die jarig was. maar dat ging helaas niet door. want snachts zat ik niet zo lekker in m'n vel en bijna niet geslapen. om kwart over 5 half 6 smorgens kreeg ik last van mijn buik. maar had ik wel vaker. dus ik dacht dat er niets aan de hand was. maar het werd steeds heviger. ik zei tegen mijn vriend bel je werk maar af want het gaat gebeuren.. mijn vriend helemaal in paniek wist niet wat hij moest doen. nou de verloskundige gebeld en die zei hoeveel minuten zitten er tussen een wee. mijn vriend zei dus nou geen 1! zo hard ging het ik had helemaal geen pauze er tussen zitten. de verloskundige zei nou ik kom toch maar even langs duurde nog zeker een uur.. om 8 uur was ze er ongeveer. toen had ik al 7cm ontsluiting. ik mocht op een gegeven moment persen. maar het hartje van de kleine werd steeds zwakker en sprong ook niet meer omhoog, ik mocht dus niet meer persen maar dat hou je nooit vol. toch maar voor de zekerheid de ambulance gebeld en met toeters en bellen naar het ziekenhuis gebracht. in de ambulance hield ik het niet meer om niet te gaan persen. in het ziekenhuis zagen ze zijn haartjes al! ik mocht eindelijk gaan persen en na 10 minuten ongeveer was Djayden geboren! hij huilde meteen en alles was goed gelukkig. dat was wel even spannend. Binnen 4 uur was hij er. dus allemaal heel snel gegaan.Het gaat super goed met hem. we zijn hartstikke blij met onze zoon. hij woog bij de geboorte 2950 gram en 47 cm klein hihi.
Liefs Cynthia