Eindelijk, na een zwangerschap van 41 weken is hij er.
TUMANI SHAUN AVERY GRAHAM, geboren op 23 mei te Hengelo.
Op 22 mei 's avonds om 6 uur werd ik wakker van een laat middagdutje met krampjes. Floyd (mijn man) kwam naar boven om te kijken of hij alvast met het eten zou beginnen. Ik zei dat ik bami wilde maken en dat ik zo beneden zou komen. Om hem uit te leggen hoe hij dit moest gaan maken zou even wat tijd vergen. Ik uit bed dus en daar ging mijn vruchtwater. Ik had wel een verbandje in verband met afscheiding gelukkig. Snel naar de wc, Floyd terug geroepen en om een groter verbandje en een schone onderbroek gevraagd. Heel rustig gekeken en het vruchtwater was helder rood. Ziekenhuis gebeld en die zeiden, kom maar. Nou, mooi niet. Deze dame had zoiets van ja en dan stuur je me weer naar huis. Ik wacht nog wel even. Ben naar beneden gegaan, weeën begonnen toch op te komen en heb nog rustig gekookt voor mijn gezinnetje. Mijn ouders gebeld en die waren er binnen een half uur en keken me met grote ogen aan dat ik voor het fornuis stond.
Gauw nog even gegeten, ik had honger en toen vond ik dat het toch wel tijd werd. Met iedere wee verloor ik meer vruchtwater. Heb me snel omgekleed en toen in de auto. Om half negen waren we in het ziekenhuis. Aan het ctg en inderdaad het was vruchtwater wat ik was verloren, dus niet meer naar huis. Ik was zo blij dat het eindelijk zo ver was. Weeën kon ik nog goed opvangen toen. Om elf uur mocht ik van het ctg, Floyd even naar huis om het fototoestel te halen, en mijn vader maar gezegd dat ze beter konden blijven slapen, dus is hij nog even naar huis gegaan om dingen op te halen.
Floyd was al snel terug en we hebben op de gang gelopen, ondertussen weeën opgevangen. Om twaalf uur werd ik getoucheerd en ik had maar 1 cm! Nou dat was alarm, want twee weken geleden had dezelfde verloskundige 2 cm ontsluiting geconstateerd. Op het ctg ging het hartslagje van Tumani naar beneden met iedere wee en in het uur daarna ging alles heel snel. De weeën werden steeds heftiger, Tumani raakte meer in stress en ze bleven mij maar draaien van de ene zij op de andere om te kijken of er verandering in kwam. De weeën werden een weeën storm die niet meer op hield, ik vroeg om iets voor de pijn, maar omdat Tumani het niet goed deed kon dit niet. Om 1 uur weer getoucheerd en nu 3 cm ontsluiting. De verloskundige is bij me op bed gaan zitten en heeft nog 2 weeën afgewacht en toen de gynaecoloog gebeld. Ze dacht om mij een epiduraal te geven met een weeën remmer zodat we allebei even tot rust konden komen, maar het hartje daalde onder 90 en toen de gynaecoloog de verloskamer in kwam zei hij meteen na de OK voor een spoed keizersnee. Ik heb dit nog snel vertaald voor Floyd en toen was het een invasie van mensen in de kamer. Infuus, bloed prikken, catheter, scheren, op een ander bed, snel naar de OK, weer op een ander bed, snel de epiduraal en hup kindje uit de buik.
Daar was hij dan, onze zoon Tumani, meteen huilen en een apgar score van 9 en 10. Wat waren we blij dat het zo goed was afgelopen.
Hechten, en toen naar de afdeling. Daar werd ik even in het dagverblijf gezet met samen met Tumani, want de mevrouw waar ik bij op de kamer zou komen lag nog te slapen. En toen begon de tweede crisis. Ik vloeide heel erg met grote bloed stolsels. Snel nieuwe matjes, alles zat onder. Om vijf uur werd ik naar de kamer gereden, ze keken weer onder de dekens en weer alles onder het bloed. Toen moesten er drie verpleegkundigen komen, 2 om mij vast te houden en 1 om heel hard op mijn buik te drukken om de bloedstolsels eruit te krijgen zodat het vloeien zou stoppen zodat ik niet in shock zou raken. Ik wens dit mijn ergste vijand niet. Net drie uur geleden een buikoperatie en dan staan ze op mijn buik te drukken. Ik heb alles bij elkaar gegild en steeds sorry tegen de mevrouw die ook op de kamer lag geroepen. Wat een drama! Maar het moest en het is uiteindelijk gelukt en ik kon even bijkomen.
Later ging het allemaal beter en ging de pijn ook weg, kreeg extra pijn medicatie en hele goede begeleiding van de verpleging. 's Middags mocht ik even rechtop zitten, en werd helemaal duizelig. Dus 's avonds 3 zakken bloed gehad om mijn HB weer op peil te krijgen.
Ondanks een moeilijke bevalling kan ik er wel met een goed gevoel op terug kijken, want Tumani en ik zijn er goed uitgekomen en het is een heerlijk kereltje. Zo tevreden en hij groeit goed!
