Bij mij ging het wéér heel anders. Ik was 40 weken en 4 dagen en had die dag, 29 augustus, een beetje buikpijn. Nu heb ik ook vaak last van mijn darmen, de pijn komt op in golven en verdwijnt weer. Deze pijn was hiermee te vergelijken. Die nacht werden de krampen erger, maar ik koppelde ze niet aan weeën, omdat ik dacht dat die echt regelmatig moesten komen en dat had ik niet. Wel had ik flinke buikpijn, die wel een beetje kwam en ging. Ik heb toen op de bank geslapen, geen idee hebbend dat er misschien iets begonnen was. De volgende dag las ik in de tuin een boek en ik kon me niet meer concentreren van de buikpijn. Ik dacht: ‘Zouden het toch geen weeën zijn?’ en belde de vk. Maar ik was volgens haar té helder om weeën te kunnen hebben! Ik mocht terugbellen als het bleef. Nou, na een uur hing mijn vriend aan de lijn, want ik had echt pijn. En tot verbazing van de vk had ik toen al 10 cm ontsluiting! Dat verbaasde me ook, want de pijn was vervelend, maar wel te doen. Ik had die pijn aan mijn darmen eerder gehad. Maar deze keer was het dus wel degelijk het ontsluiten!
Persweeën heb ik nooit gehad en daarom ben ik in het ziekenhuis aan een infuus gelegd. Toen kwamen de been- en rugweeën en dat was niet fijn. Eva lag ook nog scheef met haar hoofd en kon daardoor niet zelf geboren worden. Met de pomp was ze er razendsnel!
Op het moment van bevallen dacht ik: ‘Nooooit meer!’, maar daar kwam ik snel van terug. Achteraf viel het toch mee! Maar elke bevalling is anders. Zo heeft mijn vriendin er bij haar zoon 3 dagen over gedaan en bij haar dochter 1,5 uur!
Sterkte Jessica!
Groetjes Rainbow, trotse mama
