Te snelle bevalling kost jaren
Het was in de nacht van 11 op 12 september 2008 (toen ik bijna 40 weken zwanger was) dat het begon te rommelen in mijn buik. Ik was 12 september 2008 uitgerekend. Maar ik dacht dit kan nog erg lang duren voordat het door gaat zetten. Ik heb toen om 6 uur in de ochtend de verloskundige gebeld om te vragen of ze even wilde komen om te kijken hoeveel ontsluiting ik had. Het bleek dat ik op dat moment 2 cm ontsluiting had.Ze gaf aan zodra dit door ging zetten het wel einde van de middag of in de avond zou gebeuren aangezien ik met de eerste bevalling er 36 uur over heb gedaan. Dus mijn man is die ochtend gaan werken en zou die middag vrij nemen.
Ik had mijn moeder af wel ingelicht en gevraagd of zei rond 8 uur in de ochtend bij mij wilde komen. Ze zou sowieso die dag komen om even de badkamer nog grondig schoon te maken voordat de kleine was. We hebben eerst nog even lekker een bakkie koffie gedronken. Niks aan de hand. Ik voelde niks. Ik ben toen met haar rond 9 uur in de ochtend naar boven gegaan zodat ik nog wat was weg kon strijken. Ik heb tot ongeveer 9.10 uur staan strijken totdat ik opeens een hevige wee kreeg. Ik op bed gaan liggen en mijn moeder naar beneden gegaan om de verloskundige te bellen op mijn verzoek aangezien het zo’n pijn deed gelijk en het stopte niet meer. De verloskundige zou er met 15 minuten zijn. Mijn moeder is toen weer naar boven gekomen en zag dat ik niet meer op bed lag. Ik zat op de wc in de badkamer. Kon er niet meer vanaf komen. Uiteindelijk ben ik toch op mijn handen en knieen op de badkamervloer terecht gekomen. Ik ben totaal in shock geraakt. Mijn moeder vervolgens mijn oudste dochtertje opgevangen, mijn vader gebeld dat hij z.s.m. moest komen om mijn oudste dochtertje op te vangen, mijn man geprobeerd te bellen maar had geen ontvangst met zijn mobiel vervolgens weer de verloskundige gebeld waar ze bleef en dat het niet lang meer ging duren. Toen waren we 15 minuten verder. Mijn moeder is naar beneden gerend en heeft de voordeur opengezet voor de verloskundige. Zodat mijn moeder niet meer mij alleen hoefde te laten en mijn moeder had het idee dat ze zelf haar kleindochter op moest vangen. Op dat moment komt de verloskundige binnen en die schrikt van de situatie. Moest gauw op bed zien te komen. Op dat moment ging de telefoon het was mijn man. Hij zou er aan komen maar werd hem gezegd doe het vooral rustig aan want op tijd ben je niet. Het duurt ongeveer 3 kwartier voordat hij altijd thuis is. Op dat moment komt mijn vader ook binnen gerend.
Kraamzorg was er nog niet dus moest mijn moeder de verloskundige ondersteunen. Uiteindelijk om 10 over half 10 is onze tweede dochter geboren.
Ik heb er in totaal dus maar een half uur over gedaan. Dit brengt veel emoties e.d. met zich mee. Door die shock ben ik er zelf niet helemaal bij geweest. Ik heb de bevalling niet bewust mee gemaakt. Ook de dagen erna heb ik nachtmerries gehad. Dat ik zwetend in mijn bed wakker schrok en greep naar mijn buik. Waar is mijn baby. Ik kon niet geloven dat ik bevallen was. Ook het prachtige meisje wat naast ons lag. Ik voelde niks voor haar. Ik zag haar niet als mijn kind. Dit heeft mij weken gekost.
Ook de kraamtijd heb ik niet bewust mee gemaakt.
En nu nog 1,5 jaar later heb ik het er vaak nog moeilijk mee. Vooral als ik hoor dat er iemand in mijn naaste omgeving is bevallen ben ik daar dagen mee bezig. Zij kan er wel van genieten, zij kan wel met de kleine knuffelen, zij krijgt nu alle aandacht e.d.
Maar langzaamaan gaat het een plekje krijgen stukje bij beetje. Uiteindelijk is het ook goed dat ik er soms mee geconfronteerd word, want dan blijkt dat je alles nog niet volledig verwerkt hebt en dat je weer een stukje moet verwerken.
Maar het komt goed. We houden vol.