(dit had ze in andere topic verteld en ik heb het effe gekopierd)
Hallo lieve meiden,
Ik zelf persoonlijk mag jullie het nieuws vertellen. De kleine is er. Ik schiet opnieuw vol bij het tikken ervan, het is allemaal zo goed gegaan. Zooooooooooo
anders als bij Joyce.
S’nachts precies twaalf uur wist ik het zeker, de baby gaat komen er is geen weg terug. Toen moest ik om de drie a vier minuten zelfs al puffen bij een wee.
Bert lag op bed. Dat wou ik ook zo laten omdat ik dan durfde te oefenen met puffen. Ik gaf me over aan de pijn. En ik moest naar boven tussen de weeen door. Kleertjes klaarleggen en douchen. Bert kwam zijn bed uit. Ik wilde dat liever niet maar hij liet zich niet wegsturen. Ik met mijn cd walk man muziek geluisterd en de lichten gedoofd tot een heel klein beetje licht.
Zo ben ik blijven puffen. Om twee uur gebeld met de verloskundige. Die zei bel maar terug als het om de drie minuten terug komt. Ik zei dat komen ze. Ze zegt bel maar als het echt zeer gaat doen. Ja dat deed het al maar ja, ik wist het wordt nog veel erger.
Om vier uur zo ongeveer wilde ik douchen en brak me water bij de deur naar boven. Ik moest terug bellen van Bert maar dat wilde ik niet. Bert werd boos en was zo bang dat de baby in nood kwam. Ik schreeuwde bel jij dan maar !
Bert heeft gebeld en toen kwam ze binnen een mum van tijd hiernaartoe.
Ze voelde van binnen en ik was zoooooooooooooooooo bang voor het nieuws : je hebt twee centimeter ontsluiting. Maar nee hoor, ze vertelde 6 centimeter en dat ze niet meer weg ging. Ik kon haar wel zoenen zo blij was ik. Ik vroeg of ik mocht douchen. Ja dat mocht. Ik vond het heerlijk en kon me goed ontspannen.
Op een gegeven moment wist ik, nu moet ik er onderuit anders komt de baby nog hier in de douche. Beneden kwamen de laatste ontsluitingsweeen. Die deden verschrikkelijke zeer maar ze zei dat ik het goed deed.
Toen voelde ze wederom om te kijken of ik volledige ontsluiting had. Ik dacht ik houdt het niet meer als ze me verteld van niet. Maar ze zei o ja hoor je hebt nu volledige ontsluiting. Ik werd bang want ik wist niet meer hoe het verder moest.
Toen legde ze me uit wat ik moest doen. Bij Joyce heb ik nooit geen persweeen gevoelt dus ik werd bang. Maar ja hoor, ze waren er in volle glorie. Af en toe gaf ik even op maar pakte het gelijk weer op. Binnen een mum van tijd was ze er.
Een meisje. Mijn meisje. Ons meisje. Ik weet niet meer wat ik deed huilen of lachen.
Ik ben zo trots, gewoon thuis en zonder verdoving. Maar een heel klein beetje uitgescheurd en drie hechtingkjes. Oja, nog leuker om te vertellen zijn de tijden.
Om twaalf uur is het dus echt begonnen en om 05:40 is ze geboren. Heel snel dus.
de naweeen waren wel effe om gek van te worden maar ons poppetje is er.
Helemaal gezond. Voor nu even genoeg ik ga naar boven want ze huilt. Alles is voor de tweede keer maar toch nieuw. Ik weet even niet wat en hoe ik met haar om moet gaan. Moet ik de hele tijd knuffelen, of haar even laten huilen ?
Moet daar opnieuw een weg in zoeken en daar ga ik de komende tijd mijn tijd in stoppen. Zal een stuk minder op ikkeben zijn maar dat begrijpen jullie vast wel.
De kaartjes gaan maandag op de bus.
Veel liefs van Miranda.
