ik begrijp mss iets van het gevoel, Micha heeft in een periode van 4 maanden vorig jaar zijn opa (mijn vader) en zijn lievelingsoom van nog maar 36 jaar verloren en daar voorafgaand 4 jaren dus lang spanning omtrendt kanker.Zolang is hij er nog niet, maar wij wel.
Micha heeft om dit een tijd bij ons in bed geslapen, toen opa en oom Lukas vrij kort achter elkaar waren gestorven, hij was toen ook echt een ander ventje uit zijn hum en had dit nodig, was echt bang in de eerste weken en steeds bang dat wij ook weg waren, hij heeft nu een eenspersoonsbed en gaat best goed op eigen kamer maar daar zijn wij wel wat flexibeler in geworden. Niet dat hij daar nog aan denkt, maar wij wel, of ook meer een gedachte hebben van, lekker belangrijk, tis wel even goed zo. Geen rigoreuze draaiingen meer.
Dit is natuurlijk weer een andere situatie, maar gaat allebei om erg ingrijpende gebeuren die het leven van ouders en kind op de kop zetten en spenen is nix en alleen slapen ten koste van wat zal allemaal moeten, want dat hoort zo, moest je mij vroeger horen preken…echt, ik had daar ook weinig begrip voor.
Ik kan nog wel veeel meer schrijven om het nog beter uit te leggen, maar het is het gevoel het vertrouwen wat je als ouder(s) wilt geven wrs meer voor jezelf qua gevoel maar tis puur op liefde gebaseerd.
Tuurlijk komt er uiteraard nog veel meer op hun pad, maar als er zoveel is gebeurd maak je je niet druk om een speen oid.
Wat wij hier zeggen; laat het lekker op zijn beloop…
AgnesReinds-Bosch
Gewijzigd door - agnes78 op 27 May 2012 23:09:08