Ik ben een alleenstaande moeder (38 jr) van 2 kindertjes; een meisje van 4 en een jongetje van 6 maanden. Helaas slaapt mijn zoon nog steeds niet door en geef ik nog volledige borstvoeding. Ik weet zo onderhand het verschil niet meer tussen dag en nacht…
Hallo allemaal,
ik ben per toeval op deze site gekomen en ik wil mijn verhaal graag even van me afschrijven. Wie weet herkent iemand het en heeft goede tips etc. Zoals gezegd ben ik dus een alleenstaande moeder van een meisje van 4 jaar en een jongetje van 6 maanden. Ik ben inmiddels een jaar alleen. Ik ehb wel contact met de vaders van mijn kinderen; mijn dochter gaat om het weekend naar haar papa. De vader van mijn zoon zit helaas in het buitenland.
Ik ben 3 weken na de geboorte van mijn zoon verhuisd en woon nu in Brabant. Harstikke fijn hier, mijn dochter gaat met plezier naar school, het was al met al een goede beslissing om weg te gaan uit de Randstad. MAAR helaas ben ik daardoor ook wat geisoleerd. Ik ken hier nog maar weinig mensen. Daarbij komt dat ik ook geen rijbewijs heb, dus even makkelijk naar de stad etc. zit er niet in. Geeft niks, heb ik toch geen tijd voor. Mijn zoon is een superlieve baby maar hangt erg aan me. Ik geef hem nog steeds borstvoeding en elke nacht wil hij nog drinken, soms zelfs 2 keer. Inmiddels zie ik sterretjes. Ik heb de puf niet meer om mezelf op te tutten en soms snauw ik tegen mijn dochter omdat ik het haast niet meer op kan brengen om ook haar de aandacht te geven die ze nodig heeft.
Ik las in een ander verhaaltje hier dat een moeder klaagde dat ze zo weinig steun ondervindt in haar omgeving. Dat haar kinderen vrijwel nooit eens uit logeren kunnen etc. Dat herken ik helaas maar al te goed. Zelfs nu, nu mijn zoon me zo ontzettend claimt, wordt er niet bijgesprongen vanuit mijn familie. Ik heb 1 zus die 10 autominuutjes bij me vandaan woont; ze is op Nieuwjaarsdag voor het laatst bij me geweest en dat was ook maar een uurtje. 'Ja, sorry, we hebben het zelf zo druk, dat we geen tijd hebben voor iemand anders' krijg je dan te horen. Mijn ouders zijn van de generatie die schermen met de opmerking 'Ja, wij moesten het vroeger ook allemaal zelf doen hoor' en zelfs 'je wilde toch zelf die baby?'...... Ondertussen kan ik me niet meer herrinneren hoe het is om 1 acht normaal te kunnen slapen. Ik ren me de hele dag rot om mijn dochter van en naar school te brengen, voor mijn zoon te zorgen (die nooit lijkt te slapen, hoe lief hij ook is) en mijn huishouden te doen.
Daar komt bij dat 2006 een extreem zwaar jaar was; ik was alleen zwanger, heb alleen moeten verhuizen en alleen de baby moeten krijgen. Ik heb nog een heleboel te verwerken en ook dat kost tijd. Tijd die ik niet heb. Overigens ben ik vorig jaar door familie en vrienden op praktisch gebied best wel goed geholpen, maar nu zit ik blijkbaar hoog en droog en denkt iedereen dat ik het wel red zo. En je wilt ook niet altijd 'klagen', nee toch?
Vandaag lukte het echt niet meer. Nadat ik op aanraden van het consultatiebureau mijn zoon gisteravond om 10 uur nog een zwaar bord pap (meneer weigert ook om uit een fles te drinken, ook handig) heb zitten voeren, met daarna nog een danootje én een bijna volledige borstvoeding, wekte hij me om 4 uur gewoon als vanouds voor een bv en om vervolgens om half 7 weer te komen, weer eten. Hij viel daarna weer in slaap, maar ik moest eruit om mijn dochter aan te kleden en net terwijl ik de deur uit wil om haar weg te brengen, werd hij alweer wakker (half 9) en moest ik hem alweer naar beneden halen.......
Ik heb 1 geluk; ik heb een lieve buurvrouw. Zij is ook alleen, heeft maar liefst 4 dochters tussen de 4 en 9 jaar. Buuf zag me op het schoolplein, zag dat ik er helemaal doorheen zat. Ze is meegelopen naar mijn huis, heeft mijn zoon uit de box gehaald, tas gevuld met benodigdheden, kinderwagen meegenomen. En gezegd; jij gaat vandaag de hele dag doen waar je zin in hebt. Desnoods de hele dag slapen. Ik zorg wel voor de baby en neem je dochter tussen de middag ook mee. Ik heb gewoon zitten huilen van opluchting. Dus vandaag is het mijn dag, ik ga zo gewoon (heel asociaal) terug naar bed en ga slapen slapen slapen.
Wat me op de been houdt, is dat ik weet dat het over gaat. Hij zal straks gewoon door gaan slapen, heeft geen borstvoeding meer nodig en dan weet ik zeker dat ik stukje bij beetje weer mezelf kan gaan worden. Maar jongens jongens wat is het ondertussen zwaar.........
Nou, dat wilde ik even van me afschrijven. Sorry als het een klaagverhaal is, sla het dan maar over zou ik zeggen, haha.
Groetjes, Esther
p.s. doorslaaptips zijn van harte welkom! Ook ervaringen over flesweigeren trouwens; zelden zoiets eigenwijs meegemaakt ;-)