Ben ik nou vreemd?

[Boukje_Sarah]

Hoi allemaal
hier even een vraagje waar ik al best lang mee zit, maar nooit heb durven te plaatsen. Maar nu toch maar, misschien is het wel heel gewoon.
Soms heb ik momenten dat ik naar Sarah kijk en denk: "is ze echt van mij? Komt ze echt uit MIJN buik?"
Dan is het alsof ik haar helemaal nieuw zie. En kan ik me bijna niet meer indenken dat dat echt door mij gemaakt is (beetje rare uitdrukking, maar weet t niet anders te verwoorden)
Wat ik wel even duidelijk wil zeggen, ik houd ongelooflijk veel van haar, knuffel haar kapot en mis haar als ik haar niet zie.
Maar vandaag weer, ik zat te eten en ze zat in het wipstoeltje heel lief naar me te kijken en ik dacht: “he, wat raar, ik heb gewoon een dochter” alsof ik het dan pas echt besef.
Hopelijk begrijpen jullie een beetje wat ik bedoel. Soms word ik er een beetje bang van. Ooit heb ik het aangekaart bij het cb, maar daar waren ze heel verbaasd en zeiden gelijk dat de moeder-kind band juist zo belangrijk is en dat ik er wel aan moet werken… bla bla bla.
Dus ik meteen denken, ojee, ik doe het niet goed.

Anyway, herkennen jullie er iets van? Of moet ik hulp gaan zoeken ??

(dit laatste is een grapje)

[Michele1]

Nee hoor ik heb dit ook heel er gehad zeker het eerste half jaar. Vergeet niet er veranderd zo ontzettend veel in je leven. En zeker bij een eerste kindje kun je je daar geen voorstelling van maken. Enne zolang je het nog steeds leuk vind dat je een dochter hebt geen zorgen maken

Groetjes,

Michèle

[mama_snoekie]

Ja heel herkendbaar! Ik kijk ook graag uren naar mijn kindjes, en dan krijg ik ook ineens zo’n gevoel van jeetje, het is gewoon een echt kind! Een kind zoals heel veel mensen hebben, en nu heb ik het ook! Gewoon van mij, uit mij, voor altijd mijn kinderen! Hahah! En dan ook zo’n allesoverheersend gevoel van liefde en trots, dat je direct een lied of gedicht zou willen schrijven, maar er dan achter komt dat je gevoel gewoon niet te beschrijven is!
Ik had dat laatst toen ik Jessey de fles gaf en Joey door de babyfoon in zijn bedje hoorde zingen. Ik kreeg ineens weer zo’n soort schok, en bedacht me weer dat ik al die gevoelens eens moest verwoorden in een gedicht. En het is redelijk gelukt, de woorden kwamen zo in me op en het zijn drie hele leuke gedichtjes geworden! Maar toch kan niemand daar uit opmaken hoe ik me nou werkelijk voel…
Je hoeft echt geen hulp te zoeken hoor! Het is en blijft toch ook echt een wonder, dat je een kind hebt? Uit jouw buik, die op jou en papa lijkt, en over een wonder ben je steeds weer verwonderd! Lekker van genieten dus!

Groetjes Anouk

[Rainbow]

Ik herken het ook hoor. Gisteren was Eva op opa’s verjaardag lekker aan het ravotten met haar neefje en nichtje en opeens was ze zo groot! Ze ging daarna helemaal alleen in een hoekje aan een satéstokje zitten knagen, heel volwassen! Ik keek ook naar haar, naar hoe ze deed, hoe ze bewoog en ik dacht: ‘Jij komt uit mij!’ En helemaal als ze als ik thuis kom uit het werk naar me toe rent en me helemaal omhelst. Dan denk ik: ‘Ja, je hoort bij mij!’ Toch duurde het bij mij best wel lang voor ik die moeder-dochterband had. Ze huilde veel en ik zat totaal niet op een rose wolk. Ik keek dan naar haar en het voelde helemaal niet alsof ze van mij was. Ik wilde alleen maar dat ze stopte met huilen. Daar voelde ik me dan weer schuldig over. Toen ze naast me in bed lag, heel klein in een geel t-shirtje, huilde ik omdat ik haar zo lief vond, maar tegelijker niet meteen die enorme liefde voelde. Heel dubbel. Dat is gelukkig helemaal goed gekomen en ik zou haar echt voor geen goud willen missen. Ze wordt alleen maar steeds leuker!

Wel raar dat het cb je vraag zo zwaar oppikte en meteen over een moederband begon…Ik weet volgens mij percies wat je bedoelt en dat heeft toch niks met een minder hechte band te maken? Je moet gewoon wennen aan elkaar, is toch ook niet zo gek?

Groetjes Rainbow, trotse mama

[Liske]

Nee, je bent niet vreemd, niet wat betreft dit in elk geval, verder ken ik je niet

Ik heb het ook gehad en soms nog dat ik heel moeilijk de link tussen mn zwangerschap en Nora kan leggen. Dat dit kindje van twee cellen van pappa en mij door middel van mijn energie, mijn voedingsstoffen, hormonen en liefde, binnenin mijn lichaam is geworden tot een kindje dat klaar was voor de wereld! En nu is ze helemaal haar eigen zelf met haar eigen wil en karakter. Toch is ze hetzelfde kindje, dat is echt een wonder. Ik vind het het grootste wonder dat er bestaat, al is het de normaalste zaak van de wereld!

Het is zo’n grote verandering in je leven, dat moet soms nog even goed tot je doordringen. Dan zie je jezlf en je gezin ineens van een afstandje ofzo. Ik denk dan: wow, ik ben getrouwd en heb een dochter! Bizar!

Niet vreemd dus en zo et lezen is er niets mis met de moeder-dochterband bij jullie, laat het cb maar lekker doen alsof ze alles weten. Jij weet hoe het zit en dat het té veel is om in 1 keer te beseffen!

liefs

[Melanie1]

Ohhh ik heb het ook zo vaak nog hoor… Als ik Noah een paar uurtjes achterlaat bij mn ouders, en dan weg ben, heb ik op een gegeven moment echt iets van “hee ik mis iets”, en als ik dan terug kom weet ik dat ik mn zoon miste… dat is zo`n raar gevoel, je kan iemand missen en je kan iemand missen… je zoon missen vindt ik verschrikkelijk, maar zo af en toe ook heeeeeeeeerlijk…

Zo tijdens het eten dan eet hij zelf, en is ie aan t kletsen…en kijk ik hem aan en denk pfff, mannetje toch wat word je groot… en dat is helemaal van mij en van papa… Je lijkt precies op je papa, maar in je karakter en je gedrag lijk je op mij… ik vindt het nog zo raar hoor dat dat uit mij komt, vooral nu ik weer zwanger ben, kan ik me er niets meer bij voorstellen dat dat hummeltje van 2jaar in mijn buik heeft gezeten…

Ik hou heel veel van Chris, maar nog NET iets meer van mn zoon…Terwijl Chris altijd op de eerste plaats kwam, en wanneer je kinderen hebt, komen die op de eerste plaats…

Liefs, Melanie, (mama van Noah)

[Rainbow]

Ja, nu met de tweede zwangerschap denk ik ook weer: er komt nu weer een heel nieuw kindje bij. Misschien lijkt hij wel helemaal niet op Eva qua uiterlijk of karakter, of lijkt hij heel veel op mij, of juist op papa? Je weet niet hoe hij er uit ziet en wat het voor kindje is. Spannend. Ook een gek idee dat dat zwangerschapsproces steeds min of meer hetzelfde verloopt. Ik voel nu weer dezelfde golven in mijn buik als bij Eva en soms lijkt het alsof zij er nog in zit. Ik zie er ook hetzelfde uit en voel me hetzelfde. Het jongetje zit ook in hetzelfde warme holletje waar zijn zus al in heeft gezeten. Ja, gek eigenlijk!

Groetjes Rainbow, trotse mama

[Boukje_Sarah]

Dank jullie wel voor de reacties.
Ben ik toch niet zo heel vreemd (op dat punt dan )

@Liske, het is idd vreemd voor te stellen. Dat je als mens in staat bent een ander uniek mens te maken. En wat stelt t maken nou helemaal voor? Ik dank dat dat ook 1 van de redenen is dat ik het zo raar vindt dat Sarah mijn dochter is. Zoveel moeite heb ik er niet voor hoeven doen.

@Rainbow, ik vond het ook een beetje overtrokken reactie van het cb, maar ik denk dat ze me niet begrepen. Wel ben ik idd even gaan twijfelen. Wat is die moeder band? Ik heb er geen echte definitie voor. En daar ben ik heel hard over na gaan denken, maar heb het los gelaten nu.

In heel mijn leven heb ik nog nooit tegen iemand gezegd, ik hou van je. Niet omdat ik dat niet deed, maar vanwege omstandigheden kan ik het niet. Ja, naar mijn vader op zijn sterfbed, was het de eerste keer dat ik het zei.
Ik was een beetje bang dat ik dat met mijn dochter ook zou hebben (tijdens de zwangerschap). Maar ik heb er geen problemen mee. Ik zeg het elke dag en het voelt goed, ik meen het en voel me er enorm door bevrijd.
Dus ik denk dat die band er idd wel is.

[Rainbow]

Inderdaad Baukje…wat is een moeder-/kindband precies? Ik weet dat ook niet zo? Als jij vaak tegen Sarah zegt dat je van haar houdt, lijkt me dat bij jullie in ieder geval wel goed zitten! Zeker omdat je het eerst zo moeilijk vond om dat te zeggen. Zelf zeg ik het nooit tegen Eva of tegen haar vader, terwijl ik natuurlijk wel zielsveel van ze houd! Hier in NL zeggen we ook niet zo makkelijk ‘ik hou van je’, volgens mij. Wel geef ik Eva heel veel knuffels en kusjes op een dag, zeg ik vaak hoe mooi ze is en ravotten we lekker samen. Dat moet haar ook een goed gevoel geven en ik merk/zie aan haar dat ze gelukkig bij ons is. Zolang je zelf het gevoel hebt dat je je kindje blij maakt, kan een ander (het CB) zeggen wat ze willen, maar dan doe je het dus gewoon prima!

Groetjes Rainbow, trotse mama

[Liske]

Hahaha… wij strooien er thuis mee! Bij mn ouders thuis helemaal niet, maar nu met mn man. Ik zeg elke dag wel een keer dat ik van hem houdt en vice versa. Tegn Nora zeg ik in ieder geval altijd voor het slapen gaan Mama houdt heel veel van jou en is zo trots op wat jij allemaal al kan! Jij bent mijn zonnetje!

En dan gedurende dag ook nog wel een paar keer. Persoonlijk vind ik het ook fijn om te horen

En niet dat ik daarom meer van ze houd dan jullie van je man en kind, maar wel grappig om die verschillen te zien! Puur gewoonte denk ik ook. Ieder zn eiegn manieren. Ik denk dat als die liefde er is, het sowieso wel doorkomt, dat uit zich in duizend dingen op de dag!
@Boukje: Lekker doen hoe je het doet, en blijf je verbazen, is alleen maar gezond!

liefs

[MarMama]

Hier nog een die het helemaal herkend!

Nog elke keer dat ik naar Luka kijk denk ik:’ Dat is mijn zoon, hij komt uit mij!’ Toch elke keer weer een vreemd idee…

Ik heb een onwijs sterke en hechte band met Luka, het is bijna eng. Hij roept altijd om mama als hij weet dat ik er ben, hij wil alleen van mij eten hebben als ik er ben, door mij aangekleed worden, etc. Hij kan papa, opa en oma zeggen, maar ‘vraagt’ altijd om mama. Als hij me weer ziet gaat hij huilen van blijdschap en wil me eigenlijk niet meer loslaten als ik hem vast heb.
Ook in de kinderwagen wil hij altijd naar mij kijken en met me ‘praten’, het is zo erg dat we er een andere kinderwagen voor hebben moeten aanschaffen omdat meneer zijn nek verrekte door steeds achterom en omhoog te kijken…

Hij heeft ook een goede band met zijn papa hoor! Alleen als ik er niet ben…
Volgens het CB is het goed, deze band, maar soms denk ik wel eens:’ Als het maar geen moederskindje wordt…’ Maar goed, dat zien we dan wel weer!

In ieder geval, allemaal heel herkenbaar wat iedereen schrijft!

[murielisblij]

Ik vind het ook een hele rare reactie van het CB. Volgens mij hebben heel veel mensen dit wel eens. Het is toch ook ongelofelijk dat zo’n mooi mensje uit jou buik komt. Ik zit ook wel eens zo naar haar te kijken. Is echt helemaal niets mis mee en je hoeft dan ook geen hulp te zoeken

Een moederband. Dat zit volgens mij gewoon in je. Ik hou in ieder geval oneindig veel van haar en ga door het vuur als het moet. Maar als je soms zo’n klein momentje samen hebt dat ze naar je lacht en ik weer terug naar haar dan zit het toch helemaal goed.

[vlokje03]

Ik herken het ook helemaal, wij hebben 5 jaar moeten wachten op dit wondertje en nog kan ik soms niet geloven dat hij echt van ons is, hij gaat nooit meer weg!
Ik heb heel erg aan het moederschap moeten wennen en het is zo anders dan dat ik me al die jaren had voorgesteld en ik vond het in het begin ook best heel pittig en dacht wel eens moet ik dit nou leuk vinden.
Maar gelukkig is het helemaal goed gekomen, het gaat me nu prima af en ik krijg zelfs vaak complimenten dat we zulke leuke ouders zijn voor ons zoontje, hij doet het hartstikke goed en is een bijzonder mannetje.
Hoe ouder hij wordt hoe leuker ik het ga vinden.
Hij hoort bij ons maar toch is hij een innividu, een persoontje die bij ons is komen wonen.
Nu ik dit zit te typen moet ik er ook wel heel erg over na denken hoe ik het moet verwoorden want het is een gevoel dat diep geworteld zit.
Gewoon niet te veel over na denken en lekker gelukkig zijn met elkaar en pluk de dag en geniet van de geluksmomentjes want gelukkig zijn kan niet 24 uur per dag het hele jaat door.
O,ja wat de meeste meiden schrijven over dat het haast niet te bevatten is dat je ooit zwanger was dat heb ik ook.
Ik zou het graag nog eens mee willen maken maar helaas wil manlief geen tweede kindje en ik leg me daar bij neer want we hebben zoveel verdriet gehad dat het niet lukte om zwanger te worden en uiteindelijk gelukt is met IVF net op het moment dat wij het op wilde geven en dat wil mijn man niet nog eens meemaken en ik eigenlijk ook niet.

[Jaantje]

Nog een ‘domme’ note: eerste reactie toen hij op mijn buik werd gelegd was iets in de zin van: dus er zat echt iets in. Kon het moeilijk geloven en nu nog steeds. Het is iets dat je weet dat het van jouw is, dat het uit je komt, mede door die buik die je moest meeslepen, het getrap, de echo’s en een gevoel dat je hebt.

Nu kan ik er nog steeds naar kijken van: dat grote mannetje? 9,4 kg 70 cm versus 2,7 kg 49cm, in een half jaar, dat kan nooit en dat heeft nooit in mijn buik gepast. Soms vraag ik me af of ze bij het CB wel zelf kinderen hebben of alles uit de boeken plukken.

Zolang jij gelukkig bent, jouw kind is gelukkig en iedereen is gezond en je kunt lachen met elkaar etc… en je voelt je goed bij de band die jullie hebben, wat is dan het probleem? Waarom mag je dan niet soms dingen denken die misschien niet met de feiten kloppen. Ga af op je instinct, je weet dat het van jezelf is, je hebt als je niet onder narcose lag zelf gezien dat die baby uit je kwam, het te bevatten is gewoon heel moeilijk.

Het is dat ik zelf twee dagen dubbel heb gelegen en gevoeld heb dat ik hem eruit perste anders zou ik nog steeds geloven dat ze hem onder die tafel vandaan hadden getoverd

Gewijzigd door - Jaantje op 17 Jun 2010 21:20:49