Hallo,
Voor het ogenblik voel ik me verdrietig.Het is een wat ingewikkeld verhaal, maar ik zal mn best doen om het zo beknopt en zo precies mogelijk aan jullie te vertellen, en ik hoop op reacties.
Ik ben Veerle, 31 jaar, 3 superkids van 12,8 en bijna 5 jaar.Ik woon hier nu 2 jaar in Nederland, ben afkomstig uit Vlaanderen.Mijn vorig huwelijk was niet al te rooskleurig.Ik heb veel meegemaakt.Het is veel om te omschrijven wat er allemaal is gebeurt, maar ik ben heel ongelukkig en verdrietig geweest in mn vorig huwelijk.Uit mn vorig huwelijk komen dus mn 3 kindertjes.Eind 2004 heb ik voor mn kinderen en mezelf het beste besluit genomen, scheiden van hun vader.Hij mishandelde me op vele gebieden, waar de kinderen vaak de dupe van waren, en getuige van waren.Wel heel rap, maar het ging nou 1maal zo, 6 weken later ontmoette ik John, een Nedelander via internet.Mooi en romantisch verhaal.Al rap wisten we dat onze relatie heel erg goed zat.Inmiddels zijn we 2,5md gehuwd, en we zijn saampjes heel erg gelukkig.Bij John kan ik mezelf zijn, hij is lief en heel respectvol, en neemt mn kinderen als de zijne.John heeft ook een niet geslaagd huwelijk achter de rug, en hij heeft 2 kids met zn ex.jammergenoeg slaagt zijn ex er niet al te goed de kinderen op te voeden, en we helpen haar daar heel veel in.Het is heel jammer en triest, maar er is iets aan de hand met zn ex, iets psychisch, en ik kan niet maken dat hier te vertellen.Dus zijn zijn 2 koters hier ook heel vaak, en het gaat goed, druk maar goed.Ze zijn 11 en 8.De oudste is licht beperkt, en ze volgt bijzonder onderwijs, en wij doen ons best om haar goed te begeleiden…en nu de MAAR…
We hebben het vaak over een kindje van ons 2, en na veel praten en wat tijd te laten overgegeaan hebben mijn man en ik beslist om onze 5 kids een broertje en een zusje te geven.We zien het heel nuchter, en het is geen bevlieging.We hebben alles afgewogen, en over een jaartje (ik wil eerst hier nog een opleiding volgen, heb er altijd spijt van gehad dat ik dat niet had afgerond vroeger)laat ik mijn mirena verwijderen.
Vanmorgen stuurde ik een mailtje naar mn zus, die dus in Belgie woont.Ze wist wel al dat John en ik het bespreken, maar zolang wij nog geen besluit hadden genomen, vind ik dat je het er nog niet moet over hebben.
Ik kreeg een mail terug die me wel zo veel pijn heeft gedaan, dat ik het echt met andere moeders wil delen, en aub geef jullie mening.Ze zegt dat ze er gemengde gevoelens over heeft, en er zijn er al 5, en kost zoveel geld, en hun toekomst.En ook na al wat ik heb meegemaakt.Dan probeerde ze zich in onze schoenen te stellen, en toch zouden we beter geen liefdesbaby nemen, en druk, en meer werk…
Dat weten wij natuurlijk ook wel, en daar kies je dan ook voor.Kijk, wij kunnen niet zoveel sparen, maar we hebben het niet slecht.Ik vroeg zus ook, dat ze 1 reden moet opgeven wat een nieuwe baby ons gezinsgeluk zou kunnen verstoren?Hebben wij geen recht op een kindje van onszelf?Ik heb haar ook duidelijk gemaakt dat de liefde voor mijn kids niet kan veranderen, bij geen enkele moeder.Het zijn je kinderen, als je er nu 1 of 10 jeht, die liefde deel je ongelooflijk uit over al je kids.
Ik zit hier nu echt in zak en as, ze klonk zo negatief, misschien is er met zus iets aan de hand.Ze heeft het ook zo druk, met haar full-time baan als juf met 26 leerlingen, en heeft een kleuter en peuter, die s’nachts niet de liefste zijn.
Ik zou heel graag de mening horen van andere mama’s.Als je nu 1 of meerdere kinderen hebt, of jullie ook een samengesteld gezin zijn, maakt niet uit.Ik ben al zo onzeker van aard (alhoewel dat al sterk is afgenomen sinds ik John ken)en weet niet goed hoe ik moet reageren naar mn zus toe.
We chatten of mailen elkaar niet iedere dag, en als we mekaar dan zien, is het echt extra feest, en komen er wel es traantjes, van geluk of van gemis, want we wonen 260 km uit elkaar.
Heel graag veel reacties aub, voel me zo verdrietig,
groetjes van een mamahart vol liefde
Veertje
