'En oh oh, wat heb ik het er moeilijk mee…
Nu ben ik in de ontzettende luxe positie, dat ik 2 nieuwe kinderwagens heb. Voor ieder kind heb ik er eentje gekregen (alles dubbel gekregen…), maar de wagen van Veronica wordt dus morgen verkocht. Niet te geloven, hoe zwaar ik het er mee heb. Had ik niet verwacht.
Net schoongemaakt, in elkaar gezet en och och… kan mijn ogen er niet vanaf houden. Gaat die meid naar de basisschool en ik verkoop de kinderwagen waar ze als baby in lag. Vond het best symbolisch hoor. Zei ook direct tegen Marcel (behoorlijk vijandig):“De wagen van Lucas wordt voorlopig NIET verkocht hoor!! Zelfs niet, als ie al lang en breed overal heen loopt!”. Marcel zei heel geschrokken:“Nee nee, dat doen we niet”, zo vijandig zei ik dat dus.
Nu moeten jullie weten, dat IK degene ben, die de wagen verkocht. Er is nu eenmaal iemand die er om zit te springen (over 9 weken uitgerekend van dr 5e kindje) en een vriendin van me wist, dat ik er nog eentje wilde verkopen. Tja, dat is helemaal waar, maar ik was niet actief op zoek naar een koopster. Slik.
Weer vertelde ik aan Marcel, hoe rot ik het vind, dat hij geen 3e kindje wil. Ik vind het ook heel erg hoor, maar ik ben gewoon jarloers, als ik weer iemand hoor, die zwanger is (tot Maxima aan toe!!). Uiteraard doe ik altijd heel blij enzo. En jeetje zeg, ik héb 2 kinderen, een jongen en een meisje. Beide gezond. Als er iemand moet weten, wat een voorrecht het is, om een kind of zelfs 2(!!) kinderen te mogen krijgen, die ook nog eens gezond zijn, nou dan ben ik het wel. Immers, bijna had ik er maar 1 gekregen en was Lucas dood gegaan. Dus dat besef is er wel degelijk hoor! Dat zal dan ook vast de reden zijn, dat ik niet aan iemand durf te vertellen. Internet is anoniem (redelijk dan) en alleen een goede vriendin, weet wat een moeite ik er mee heb. Nu dus ook mensen van internet… Ik vind het echt heel slecht van mijzelf, dat ik zo naar andere zwangere moeders kijk. Dat ik zo naar moeders met meer dan 2 kinderen kijk. Ik ben zeker wel blij hoor, voor die mensen!!! Ik misgun het niemand. Maar toch… Stom stom stom van mij.
Als ik Ome Willem was, sloeg ik mezelf nu, met drumstokjes op mijn hoofd. En dan was het over. Maar helaas, ben maar een simpele vrouw, die er gewoon niet met dr pet bij kan, dat het echt afgelopen is. Nou ja, afgelopen klinkt wel een beetje heftig, maar dat ik er echt niet een (zo door mij gewenst) 3e kindje bij zal krijgen. Nee, dat zit er echt niet in, mijn man wilt het PERSE niet. Dus is hij gesteriliseerd. Moet nog terug naar het ziekenhuis, om zaad te controleren en och jongens, wat hoopte ik toch, dat het niet goed zou zijn en dat ie nog eens terug zal moeten. Maar ja, dat is toch ook wel een beetje stom. Hopen op een “ongelukje”…
Marcel weet hoe ik denk hoor, maar hij kan er niets mee. Ik heb zelfs gezegd tegen hem:“Mochten wij ooit uit elkaar gaan, dan zal ik toch weer eens zwanger raken, mocht het nog lukken”, uiteraard vond ie het niet leuk om te horen (kan me daar wel iets bij voorstellen ook), maar hij wist in ieder geval wel, hoe ik me voelde. Ik ben van mening, dat als hij het echt niet meer wilt (is niet over 1 nacht ijs gegaan), dat ik niet mag doordrammen… Dus doe ik dat niet meer.
En nu gaat dus een kinderwagen weg en zat ik hier met tranen op mijn wangen achter het toetsenbord. Want leuk vind ik het niet hoor!!!
Monique (en Veronica slaapt zowaar nog steeds!!! Das goed nieuws dus hahaha)
groetjes Monique