Wij hebben een tijdje geleden al een nieuwe fiets voor Danny met een fietskar voor de kinderen gekocht. Danny kon dat via zijn werk doen, dus wij zagen ons al fijn ritjes maken met de kinderen
Nou niet dus! Die eerste dag hebben we Joey er in gezet en toen Jessey en daar begon ook gelijk de ellende… Hij schreeuwde alles bij elkaar tijdens de ‘‘proefrit’’ en we waren er van overtuigd dat het kwam doordat Joey dacht dat de kar voor hem was, en dat Jessey (die hij toch al als een soort bedreiging ziet…) dus in ZIJN kar zat!
We hebben de kar een paar weken in de schuur laten staan en namen ons voor, in de hoop dat de kinderen dit voorval zouden vergeten, de volgende keer eerst Jessey er in te zetten.
I.v.m. de sneeuw heeft het wel erg lang geduurd voor we vandaag voor de tweede keer de kinderen in de kar zetten. Eerst Jessey en toen Joey erbij, en dat was geen probleem, echter toen Danny op de fiets stapte begon hij angstig te krijsen en schreeuwde dat hij er uit wou! Hij wou bij mama op de fiets in het zitje, want de kar was eng!
Ik kan me voorstellen dat het even wat anders is, zo opgesloten in dat karretje, dicht bij de grond en dan de straat onder je door zien gaan. Na een paarhonderd meter was hij echt volledig in paniek em hebben we hem maar op mijn fiets gezet. Joey blij, de rust was weder gekeerd, maar ik baal wel enorm!
Wat moeten we hier nu weer mee? Gewoon laten zitten terwijl hij het uitschreeuwt van angst lijkt me niet de goed, nóg langzamer gaan fietsen kan niet want dan vallen we om, en de kar helemaal niet gebruiken willen we eigenlijk ook niet… Iemand tips?
Groetjes Anouk
