Afgelopen zondag zijn we naar zee geweest. Met Eva. Iki ben dol op de zee en het strand en ik verheugde me er enorm aan. Ik vond het leuk. Eva vond het leuk. Papa vond het NIET leuk. We moesten met de wagen, toch een halve tank, over het mulle zand en Eva huilde omdat ze zo wiebelde. Toen we waren geinstalleerd, moest ik plassen en gingen we een strandtent zoeken. Maar die was een paar honderd meter verderop en dus trok papa rood aangelopen de wagen weer door het zand. Toen Eva fruit over hem heen spuugde en hij zijn biertje over zijn broek liet vallen, was de goede zin helemaal weg. Hij vond het te veel gedoe. Eva wilde niet slapen in de wagen, terwijl ze doodmoe was. Ik vond dat niet zo erg, dan maar een keer niet slapen 's middags, maar papa vond dat zielig. Daardoor werd hij chagerijnig en werd het minder gezellig. Ik zat ontspannen op het strandterras, hij niet. Hij is vaak wat overbezorgd en hij vindt dan dat ze MOET slapen. Maar zo’n dag is nu eenmaal anders dan anders!
Eva was plakkerig van de zonnebrand, van het fruit en van het zand en ze had rode ogen van de slaap. Slapen deed ze niet…pas in de auto. Papa kan niet goed tegen hitte, wat fijn is aangezien we naar Kreta gaan straks! Maar dat is volgens hem anders, want dan kunnen we terug naar het appartement…Maar doe je dat dan? Ik weet niet hoor. Zijn zussen snapten gisteren ook niet waar hij zich druk om maakte. Eva gaf ook helemaal niet aan dat ze het niet leuk vond en ik was ook helemaal blij! Hopelijk betekent het niet dat we nu niet meer gaan, want het was zo leuk!
Zijn jullie al eens naar zee geweest? En hoe ging dat?
Groetjes Rainbow, trotse mama












" border=0>