Het gaat hartstikke goed met Julian hoor, maar toch vraag ik me wat af.
Hij zit nu heel duidelijk in een eenkennige of angstige fase. Als ik ergens op visite ga, oh wee als ik hem op de grond zet of bij iemand anders, want dan is het brullen. Hij klampt zich dan heel erg aan me vast (ook wel weer schattig natuurlijk) Bij echte bekenden, zoals opa en oma enzo doet hij dit niet, dat vindt hij allemaal (nog) prachtig!
Ook met spelen wil hij veel aandacht. De box is minder interessant, wat ik op zich niet zo erg vind en ook wel begrijp. Als ik naast hem ga zitten, terwijl hij in de box bezig is, vindt hij het oke, maar zodra ik wegloop zet hij het op een krijsen. Kiekeboespelletjes doen we al heeeeeeel lang en ook blijf ik tegen hem praten of zingen als ik wegloop. Zijn angst is gelijk weer over zodra ik hem oppak. Hetzelfde gebeurt wanneer hij op de grond speelt.
Ik vraag me nu af, hoe ‘moet’ je daarmee omgaan? Moet ik hem die aandacht steeds geven, dus oppakken of troosten wanneer hij huilt of ook gewoon laten gaan? Ik wil namelijk niet dat hij denkt dat ie maar een kik hoeft te geven en ik dan toch wel kom…
Dus: moet ik er aan toegeven of laten huilen? Ik wil absoluut geen verwend kind van hem maken die altijd maar zn zin krijgt zodra hij begint te piepen
Groetjes en alvast een gezellige jaarwisseling!
