Altijd op de tweede plaats

#1

Ik kom bij mijn moeder altijd op de tweede plaats. Ze doet het niet expres en eerlijk gezegd was ik er al zo aan gewend dat ik er niet echt meer op lette tot ze met er laatst op wees. Het is namelijk zo, mijn moeder woont in Noord holland en mijn broertje en mijn opa dus hier in Den Haag. En mijn moeder doet altijd alles voor iedereen en mijn huis is de afgelopen twee jaar al haar uitvalsbasis zeg maar. Ze zijn nu overleden maar ze had ook de zorg voor haar oudtante en moeder en dus haar vader en mijn broertje. Als ze met mij afspreekt dan is het altijd rennen en vliegen want dan heeft ze meteen een rondje Den Haag. Dat houd in dat ze eigenlijk met mijn opa en mijn broertje afspreekt en mij er tussendoor plant of alleen komt eten of eten en slapen, dan wel alleen slapen.

Nou drong het ineens tot haar door dat ze mij dus de afelopen twee jaar een beetje gebruikt heeft, Mervin zag het wel, ik iets minder en nou had ik zoiets van tja zo is mijn moeder. Maar nou hadden we aanstaande zaterdag afgesproken. Een vriend van mijn stiefvader zou daarheen komen en mijn moeder zou lekker met mij en Morgan gaan winkelen. Alleen hadden we afgesproken als die vriend niet zou komen dat we na Mer zijn verjaardag zouden gaan. Op zich prima, alleen nu belde ze me gisteravond dat het niet doorgaat want die vriend komt niet en ze moet dinsdag ook voor mijn broertje in Den Haag zijn en ze wilde niet twee keer rijden. Ik had de indruk dat ze anders toch wel gekomen was, maar ik dacht daarna ben weer aan de kant geschoven voor iemand anders. Nou weet ik wel wat de afspraak was maar ik baalde wel een beetje zeker omdat ze voor mijn broertje wel weer rijdt. Ik ben op dit moment ook wel pissig op hem maar das een ander verhaal. Dat kan ik alleen niet hier zetten ivm met mijn broertje zelf. Maar ik durf eigenlijk niet meer te hopen op qualitytime met mijn moeder. Ik heb het gevoel dat ik de rest van haar leven haar zal moeten delen in de zin van ik kan het doen met de resttijd.

Groetjes,

Michèle

Groetjes,

Michèle

#2

hey michele, vind het ontzettend rot voor je meis, helaas kan ik er weinig zinnigs over zeggen (ik ben namelijk enigst kind dus ja… heb dat probleem niet zo ) overigens heb ik wel een rare en soms lastige moeder dus daar kan ik me wel in verplaatsen … met je moeder praten heb je natuurlijk al een keer geprobeerd, of vaker aan gedacht, ja da’s denk ik het enigste wat je kan doen duidelijk zijn als je daar nog tijd in wil steken, en anders accepteren , ja da’s altijd makkelijker gezegt, want dat denk ik bij mijn moeder ook altijd maar op sommige momenten, erger je weer kapot!
maar meis ik wens je heel veel sterkte, maar probeer je eroverheen te zetten want er boos over blijven kost een hoop ernergie en het helpt meestal nie !

Pippy is geboren 17.07.2009

#3

Wat een vervelende situatie. Zeker omdat ik uit je verhaal begrijp dat ze het zelf doorheeft. Dus erover praten heeft waarschijnlijk niet zo veel zin omdat je moeder zich waarschijnlijk net zo rot voelt als jij…
Is er geen andere oplossing te vinden voor je broertje? Ik heb uit je eerdere verhalen al wel begrepen dat hij veel zorg nodig heeft. Maar het is ook niet eerlijk dat jij altijd aan de kant wordt geschoven voor mensen die meer zorg nodig hebben dan jij.

Succes meid.

Groetjes Natasja

#4

@ Liske mijn broertje zit al sinds oktober vorig jaar gedwongen opgenomen. Was naar de open afdeling maar door een stomme fout van hun (Er was aangegeven dat hij begeleid kon gaan wonen, maar is zonder uitleg afgekapt door hun) is hij weer gestopt met zijn medicijnen en weer in een psychose (das nummer 4) terecht gekomen en weer op de gesloten afdeling geplaatst. En mijn moeder heeft zoiets van iemand moet voor hem opkomen. Want van zijn v ader hoeft hij ook niks te verwachten. Maar ik vind dat ze soms te hard loopt voor hem.

Groetjes,

Michèle

#5

{{Michèle}}

Groetjes,
M

Lilypie Third Birthday tickers

#6

Ik kan me heel goed voorstellen hoe je je voelt. Kun je hier niet eens met je moeder over praten?

Groetjes,
Sandra

#7

Ben ik denk ik wel van plan als we met zijn twee (drie maar morgan praat nog niet mee) weg zijn. Ik heb geen zin om haar erover te bellen want dat werkt toch nooit.

Ik hoop alleen dat het zin heeft en ik niet weer moet horen dat ik mijn broertje beter moet begrijpen en zo. Hij is schizofreen geloof me die begijp ik nooit. Over mijn broertje hebben we al een keer woorden gehad.

Groetjes,

Michèle

Gewijzigd door - Michèle op 08 Feb 2011 13:57:12

#8

wat een vervelende situatie ,

wat ik zou doen is haar uitlegen dat je haar helemaal begrijpt (ook al is dat miss niet zo) maar dat jij ook behoefte hebt op 1 op 1 contact met je moeder, en dat morgan haar oma ook graag een midagje voor haar zelf wilt, op die manier krijgt zij niet het gevoel dat ze zichzelf en je broer moet verdedigen en heb je meer kans dat het gesprek goed verloopt en dat ze dan ook moeite neemt om even in jou schoenen te gaan staan.

ik zeg heel eerlijk dat toen mijn jongste zijn 1ste jaar praktisch altijd ziek was dat hij meer aandacht kreeg dan de oudste twee , hoewel ik heel goed wist dat dat gebeurde kon ik erop dat moment even niks aan doen, want de kleine had mij gewoon op dat moment harder nodig, oke dit ligt natuurlijk heel anders dan bij jou en jou broer omdat hij hulp krijgt en dus je moeder wel de mogelijkheid heeft om even een dagje voor jou uit te trekken,maar miss is het het gevoel dat zij iets heeft van hij heeft mij nodig en dat jij gezond en wel voor je zelf kan zorgen.
neemt niet weg dat jij net zo goed recht hebt op je moeder, ik hoop dat je eruit kan komen met haar

knuf

before you judge me, try hard to love me

#9

Kan me voorstellen dat het moeilijk is meid.

Herken de situatie een klein beetje. Mn ouders wonen ook ver weg en komen hier vaak als ze toch in Den haag of het Westland een andere afspraak hebben. Dus dan zijn ze er even een uurtje en is het altijd een beetje gehaast. Laatst was mn moeder hier een hele dag, maar dat kan eigenlijk alleen als mn vader voor zn werk een afspraak in de buurt heeft. Ze rijdt zelf geen auto, dus is dan afhankelijk van mn pa. En die is eigenlijk altijd gehaast. Behalve als we daar zijn. Aard van het beestje.

Als het je echt dwars zit, zou ik inderdaad het gesprek is aangaan. Misschoen hefet ze niet door dat het voor jou best pijnlijk kan zijn en dat het je het gevoel geeft op de tweede plaats te komen.

Liefs!

Lilypie Pregnancy tickers

Lilypie Third Birthday tickers

#10

@ mamma van 3 mijn broertje is blijvend ziek ik vind dat wat anders, niet dat jou jongste zijn ziek zijn niet erg is integendeel, maar bij ons is het blijvend enne ik kan wel voor mezelf zorgen maar ik ben ook ziek. Alleen anders. Overigens als mijn broertje gewoon zijn medicijnen zou nemen dan kan hij ook een normaal leven lijden maar bij het minste geringste tegenslag kapt ie er weer mee. Ik weet dat het deels bij het ziektebeeld hoort, maar gooit de handdoek soms wel heel makkelijk in de ring en dan gaat mijn moeder nog harder lopen omdat er geen land meer met hem te bezeilen is. En daar wordt ik dan zo pissig om.

Groetjes,

Michèle

#11

ja snap dat dat anders ligt , zei ik ook al, en het is indd lullig dat hij zijn medcijnen niet neemt als het hem even tegen zit en dat hij zo weer alle aandacht naar hem trekt. en nu ik dat opschrijf zou het hem daar niet om te doen zijn? ja ken hem natuurlijk niet en weet niets van zijn situatie maar omdat je zegt dat als hij de medicijnen gewoon neemt alles in princiepe gewoon kan zijn , doet hij dat niet valt hij terug en rent iedereen naar hem toe…

de vergelijking ging me meer om het gevoel niet om de situatie snap je, iig goed bedoelt ,

hoop iig dat je er uit komt

before you judge me, try hard to love me

#12

@ mamma van 3 jongens. Hij is schizofreen dus het niet nemen van medicatie hoort voor een deel bij het ziektebeeld, maar als je aan hem vreegt wat hij wil dan is het rust en oud worden, daarom ben ik van mening dat het bij hem toch een stukje gemakszucht is, want hij weet wel dondersgoed dat geen medicatie nemen onrust geeft. Dus het is dubbel. Maar mijn ma rent wel harder dan al zegt zij van niet. Overigens als ik mijn medicatie niet neem wordt ik ook ziek, maar zegt iedereen dat het mijn eigen stomme rotschuld is. Das het lekkere verschil tussen een lichamelijke en geestesziekte NOT

Groetjes,

Michèle

#13

Jeetje wat een vervelende situatie!!! Ik kan je alleen een dikke digi-knuffel geven!!!

#14

ja ik snap h´m … en ja als jij hetzelfde doet dan (medicijnen niet nemen) word je op je vingers gekeken en is het je eigen schuld.

super dubbel en heel moeilijk te begrijpen als je niet in die situatie zit of hebt gezeten.

ik kan je dan ook geen tips geven behalve blijven praten met je moeder en dan zou ik de laatste zin van je eerste bericht van dit topic tegen haar zeggen, gewoon recht door zee …

before you judge me, try hard to love me

#15

Is het ook overigens als je wel met een schizo te maken hebt is het ook moeilijk hoor. Het is gewoon af en toe lastig en mijn ma is een echt zorgen voor type. Maar missschien moet ik maar even recht door zee zijn hoewel ik dat meestal wel ben. De laatste keer werd ik zo boos en direct dat morgan in huilen uitbarste.

Groetjes,

Michèle

#16

Bah wat een vervelende situatie zeg… Heel veel sterkte ermee!

Groetjes Hanna, trotse mama van Sylvie

#17

Wat vervelend meid! Lijkt me echt geen prettig gevoel…

Toen mijn broertje erg ziek was, is te lang om uit te leggen, deden mijn ouders ook alles voor hem. Ik werd niet achter gesteld hoor, maar het ging over niets anders dan mijn broer, de ziekenhuis bezoeken, zijn medicijnen en opname’s in het ziekenhuis. Erg vermoeiend allemaal.

Hoe lullig het ook klinkt, je moeder heeft 2 kinderen, jij en je broer!
En dat je broer chronisch psychisch ziek is, is geen reden dat ze jou en jouw gezin op de tweede plaats mag zetten. Natuurlijk is dat heel makkelijk gezegd hoor vanaf hier, dat weet ik. Maar ik zou er toch met je moeder over praten wat voor gevoel het jou geeft, jij telt toch ook?

Het gaat vaak snel om de ‘zichtbaar’ zieke persoon, maar ik begreep dat jij ook een chronische aandoening hebt. Is daar dan geen aandacht voor?
Nogmaals, het is voor mij heel makkelijk te zeggen vanaf hier, maar ik zou er toch over praten.

Heel veel sterkte!


#18

@ marmamma is ben diabeet en dat is dan toch anders dan schizofreen zijn/ Das een geestesziekte en dan is het meteen ‘geoorloofd’ om zo te zijn lijkt het wel.

Groetjes,

Michèle

#19

Ik snap dat het anders is, maar ik blijf erbij, dat betekent niet dat dat voor jou minder erg is. Natuurlijk heeft je broer ‘speciale’ aandacht nodig, dat maakt psychische aandoeningen zo moeilijk. Ze kunnen er, soms, niets aan doen. Maar eisen wel alle aandacht, echt moeilijk hoor!
Ik vind het wel onwijs knap hoe je ermee omgaat! Dat kan niet iedereen…