Als je kinderen krijgt stel je je toch van alles voor…
Als je kinderen krijgt heb je van tevoren wel vaag een idee hoe het allemaal lopen zal.Maar wat mij tot nogtoe flink tegenvalt is de betrokkenheid van famillie in het algemeen, en de mentaliteit van de meeste andere moeders in het bijzonder.
In mijn famillie bied nooit eens iemand zich aan als oppas, men schijnt het normaal te vinden dat je 365 dagen per jaar slooft en doet voor je gezin, maar het interreseert niemand iets dat je naast moeder ook maar een MENS bent en er ook wel eens uit zou willen.Er zijn wel altijd redenen om niet op te passen, en de algehele teneur is maar dat ik het mij uit mag zoeken. Dankzij onze buren kunnen we eens in de zoveel maanden eens uit eten, en mijn schoonouders hebben, ondanks hun hoge leeftijd, vorig jaar 4 dagen opgepast zodat we eventjes weg konden, maar toen ik laatst een tandafdruk bij de tandarts moest maken, moest ik dat wel uitstellen omdat er niet zo een twee drie oppas te vinden is! Het blijft goochelen, al jarenlang en soms hangt het je keel uit. Het doet me ook vaak verdriet want ik heb twee hele lieve makkelijke kinderen, en het totale gebrek aan een netwerk komt ook hun niet ten goede, denk ik vaak.Mijn ideaal zou zijn dat ik wederzijds op kon passen en op laten passen, maar het eerste is mij helaas nog niet gelukt, waarschijnlijk omdat ik anderen wel mijn kinderen moet toevertrouwen maar zelf .... wie het weet mag het zeggen!
Verder heeft ook onder andere moeders, de goede daar gelaten, het ongebreideld egoisme toegeslagen. De eerste dag dat mijn zoontje naar de PSZ ging viel hij, en iemand trapte per ongeluk op zijn handje. Maar denk je dat ze hem dan troostten? Nee, zolang je het maar niet bij hun kindlief doet, natuurlijk! En zo zijn hier zoveel voorbeelden. De moeder die op het consultatiebureau de buikdrager omdeed en wiens kind vervaarlijk op de hoek van de tafel balanceerde.Rechtstreeks word er niks tegen haar gezegd, maar als ze weg is barst het commentaar los! Op het KDV loopt een joch van 1,5 jaar tussen babies en kruipenden te zwaaien met een speelgoedbuggy. "dankzij"dat kind kwam mijn zoontje twee keer met een blauw oog thuis. Je aarzelt, moet je de ouders erop aanspreken? Totdat je ziet dat ma lief haar four wheel drive zowat in het gebouw ramt, kindlief zou eens een metertje moeten lopen, en het ook doodnormaal vind om haar kind midden tussen de anderen zindelijk te maken, onder het motto"kijk eens hoe goed ik ben!" a sociaal gedrag kan tenslotte niet vroeg genoeg worden aangeleerd!
Ik ben zo afgeknapt op al die botheid en onverschilligheid, maar ik weet dat er ook plekken op de wereld zijn waar ieders kindje welkom is en je status als moeder beter.Mijn liefste wens voor 2002 is dan ook daar terecht te komen, weg van hier, de hel van ego trippende tweeverdieners die slechts voor zichzelf een fijne wereld creëren, en waar matrieel bezit belangrijker is dan alles!