Alles is mijn schuld.. Goed gepraat!

#1

Pfff ik begin me nu steeds rotter te voelen…
Ik weet het allemaal echt even niet meer… Wat dit betreft wou ik wel dat ik volgende week uitgerekend was…

Ik heb op zich niet veel te klagen, ik heb een goede zwangerschap. Ik heb alleen bloedarmoede, af en toe last van mn bekken, bandenpijn, een te grote baby maar vooral heeeeeeeeeeeeel erg vaak heel erg moe…
Als ik tegen mijn vriend zeg au ik heb pijn in mn rechterbil of pfff wat ben ik moe… dan reageert hij vaak helemaal niet of hij zegt ja kan ik ook niks aan doen
Hij kookt de laatste tijd steeds. Ik zet het eten op en hij maakt het af, dus geen werk eigenlijk! Zegt hij laatst, ja ik moet er ook niet meer huishouden bij doen, anders trek ik het echt niet meer…
Ik had echt zoiets van pardon? Je doet net of ik niks meer doe, terwijl ik voor de rest alles nog gewoon doe?! (Stofzuigen, afstoffen, wassen, vaatwasser leegruimen en inruimen, wc’s schoonmaken, bedden opmaken en laatst zelfs de hele koelkast schoon gemaakt)
Ik begin het steeds moeilijker te vinden… Hij heeft het niet naar zijn zin op zijn werk en heeft daardoor vaak hoofdpijn. Ook heeft hij colitis ulcerosa, waardoor hij veel en vaak buikpijn heeft. Hij loopt op het moment echt de hele tijd te klagen als hij thuis is. Maar ik mag niet klagen?
En hij blijft maar zeuren over onze financiën. Ik doe de financiën dus hij hoeft er verder niet naar om te kijken. Maar hij wil zo veel… Hij heeft een sport auto waar hij het liefst elke week wat nieuws voor koopt… En als hij iets ziet wat hij wil hebben dan wil hij het liever vandaag dan morgen…
Ook wil hij graag vaker weg, naar de bios, naar automeetings, naar het zwembad, naar dierenparken enzovoort. Tsja dat kan nu gewoon allemaal even niet, we moeten nu eerst dingen voor de baby aanschaffen en geld opzij houden voor als de baby er straks is.
Maar nu komt het…
Ik krijg overal de schuld van Alles is de schuld van dat ik zwanger ben en last heb van mijn hormonen…
IK ben niet vrolijk, IK ben mezelf niet, IK klaag te veel, IK ben te negatief…
Hij heeft dit nou al een paar keer zo gezegd en ik word er echt moedeloos van… Ik zeg al bijna nooit meer wat als ik ergens last van heb en probeer altijd vrolijk te zijn, zelfs al kan ik wel bijna janken…
Hij blijft de laatste tijd steeds vaker zeggen dat hij hoopt dat de baby eerder komt en dat ik dan mezelf weer ben en dat de hele situatie weer word zoals het was… Hij benoemt steeds vaker hoe erg hij baalt van deze zwangerschap (en dus van mij )…
Ik kan niks meer hebben… Nee ik ben de laatste tijd absoluut niet vrolijk meer… Ik word gek van zijn gezeur en gemopper… En volgens mij heeft dit niks met mijn hormonen te maken…
Ik zeg dit ook gewoon tegen hem maar het blijft een welles nietes verhaal… Hij vind dat hij zo is door mij en ik vind dat ik zo ben door hem…
Tsja zo word het er natuurlijk niet gezelliger op… Maar ik ben zo moe, ik heb geen energie meer over en ik doe al zo mn best…

Gewijzigd door - goudvisje20 op 08 Mar 2012 20:11:37

#2

Och, lieverd toch. Wat naar. Het klinkt naar een hoop verwijten over en weer en niet alsof hij echt naar jou luistert en jij naar hem. Alsof je deze negativiteit erbij kunt gebruiken. Tuurlijk zal hij nooit weten hoe het is om zwanger te zijn, laat staan om zwanger te zijn met allerhande kwaaltjes erbij. Maar een beetje begrip voor jou (en jij vervolgens voor hem) doet al wonderen.

Desnoods laat je hem deze posting van jou lezen, dan snapt 'ie misschien beter hoe jij je voelt dan als je het hem persoonlijk zegt?

Dikke knuffel voor jou, dit gevoel gun ik je zeker niet!

Groetjes,
M

“Ik zou graag de ideale moeder zijn, maar ik heb het te druk met het opvoeden van m’n kind”

Gewijzigd door - Mriek op 22 Aug 2011 12:31:07

#3

Jeetje wat ontzettend vervelend. Van een zwangerschap hoor je te kunnen genieten en je niet te voelen zoals jij je nu voelt. Bah vind het echt naar voor je, want zoals ik het lees doe je nog bijna alles. Kleine moeite voor hem om even het eten op te zetten. Zoals ik tussen de regels door lees zit hij niet super in zijn vel. Maar dat is geen reden om jou maar overal de schuld van te geven. Probeer hoe lastig het ook is dit toch met hem te bespreken. Want het is te zot voor woorden dat jij niet meer kunt klagen, maar wel zijn gezeur kunt aanhouden. En als je alles opkropt zal vroeg of laat voor jou de bom ook barsten.

Ik hoop dat je je snel weer wat beter voelt.

Dikke knuffel!

Groetjes,
Sandra

Lilypie Fourth Birthday tickers
Lilypie First Birthday tickers

#4

sluit me aan bij Mriek en sandra, praten meis, de enige oplossing.

Dikke knuf

Liefs Michelle

#5

Pfff moeilijk dit… Maar mn vriend heeft het er de laatste tijd wel eens over dat hij denkt dat hij een depressie heeft. En als ik zo eens er over nadenk en lees dan begin ik hier ook aan te denken…
Hij is namelijk ook erg snel en veel moe de laatste tijd en slaapt veel meer.
En met al het negatieve er bij… Past het allemaal aardig in het plaatje

Gewijzigd door - goudvisje20 op 08 Mar 2012 20:12:04

#6

oef meiske toch…

Beide even in de negatieve spiraal… Hebben jullie al vakantie gehad? Of daar hard aan toe? Kan je niet vragen of er eens in de week iemand even komt helpen met poetsen? Doe ik ook hier in het dorp bij de zwangere meiden… Laatste weken zijn nl pittig…

Voor beide is de reactie logisch: manlief omdat het niet lekker op werk gaat, hij voor zijn gevoel veel moet doen thuis. Jij omdat je hoogzwanger ben en je het ook niet kado krijg…

Kortom trek aan de bel… echt als iemand even de boel komt ordenen dan scheelt dit al heel veel werk… en kunnen jullie beide misschien weer even naar adem happen…?!

Praat samen ook hoor … niet alleen de negatieve dingen maar ook de positieve dingen. Zoals bijv. super dat je het eten weer heb gekookt … of fijn zeg zo met elkaar (als de sfeer gezellig is)… dat werkt nl net als bij kinderen …

((((goudvisje)))

#7

Als hij denkt aan een depressie, moet hij z’n verantwoordelijkheid nemen en hulp gaan zoeken. Naar de huisarts en desnoods een doorverwijzing krijgen naar psychologische hulp. Want vaak kom je niet zonder hulp uit een depressie en jullie zijn er allemaal bij gebaat dat hij niet nog steeds depressief is als jullie 2e kindje er is.

Groetjes,
M

“Ik zou graag de ideale moeder zijn, maar ik heb het te druk met het opvoeden van m’n kind”

#8

@Miniboy: Het gaat niet om de huishoudelijke taken hoor Dat is een voorbeeld van zijn ‘gezeur’ Ik hou alles nog makkelijk vol en als ik het echt niet meer volhoud, dan doet hij het wel hoor. Komt goed

@Allemaal: Thnx allemaal voor het meeleven! Superlief!
Vanmiddag heb ik mijn vriend een mail gestuurd met daarin hoe ik me voel en hoe ik er over denk. Ik heb helemaal niks terug gekregen maar bleek dat hij het druk had op zijn werk.
Maar eenmaal thuis lag hij op bed en ik was naar de winkel. Dus toen ik thuis kwam hoorde ik hoi van boven komen dus ben ik met Sylvie naar boven gegaan.
We hebben even goed gepraat en hij gaf me in alles gelijk.
Hij is inderdaad de laatste tijd heel negatief, heeft nergens zin in, geniet nergens van en inderdaad geeft hij mij overal de schuld van…
Hij gaat morgen meteen een afspraak met de dokter maken en hij bood zijn excuses aan. Ik heb hem ook verteld dat ik echt niet vind dat hij zich aanstelt omdat hij ook heel wat te verduren heeft gehad en nog steeds heeft. Ik heb gezegd dat ik het ook absoluut niet leuk vind voor hem en dat ik niets liever wil dan dat hij gelukkig is.
Ik zei ook dat we nooit zo lang hadden moeten wachten maar dat we meteen toen hij aan een depressie dacht al naar de dokter hadden moeten gaan. Daar was hij het ook mee eens, maar ja daar doen we niks meer aan.
We denken dat hij al een poosje een depressie aan het opbouwen is zeg maar. Hij moest namelijk in 2009 stoppen met zijn pilotenopleiding vanwege zijn migraine. Dit was echt een harde klap voor hem, want dit was zijn droom. Hij heeft dit blijkbaar nooit goed verwerkt en loopt er nu nog mee rond. Als hij alleen maar een vliegtuig ziet vliegen baalt hij al als de ziekte. Dus hier is het waarschijnlijk mee begonnen en dan zijn colitis ulcerosa erbij, migraine erbij, werken onder zijn niveau en werk wat totaal niks met zijn opleiding te maken heeft… Hij heeft het ook echt niet makkelijk…
Ik baal er van dat hij waarschijnlijk een depressie heeft en dat hij er al te lang mee rond loopt. Maar als het zo is, weten we ook waar alles door komt en kan er wat aan gedaan worden.

Dit topic past nu eigenlijk helemaal niet meer in zwanger, dus als hij bij de dokter is geweest zal ik wel even een nieuw topic openen in mama’s hoekje. Ik hou jullie op de hoogte!

Gewijzigd door - goudvisje20 op 08 Mar 2012 20:12:34

#9

Heftig, een partner met een depressie. (Sprak zij uit ervaring…).
Alle liefs en sterkte voor jullie allebei. In de tijd dat ik getrouwd was met een depressieve man, heb ik eens een boekje besteld bij een stichting met de titel “Een depressie heb je niet alleen”.

En dat is zo verschrikkelijk waar!

Groetekes, Sje

#10

Fijn dat jullie zo goed hebben gepraat en dat hij inziet dat hij hulp moet vragen. Tof hoor! Ik wens hem en jou heel veel sterkte verder, ik ben benieuwd hoe het verder gaat.

Groetjes,
M

“Ik zou graag de ideale moeder zijn, maar ik heb het te druk met het opvoeden van m’n kind”

#11

Fijn dat jullie het goed uitgepraat hebben.
Ook goed dat hij naar de dokter gaat en toe kan geven dat hij misschien depri is. Dat is de eerste stap naar herstel hopelijk (sprak ze ook uit ervaring met moeders).

Hopelijk krijg je dan ook wat rust krijgt.
Ik wens jullie heel veel sterkte en succes.

#12

Fijn dat jullie erover gepraat hebben.
Want praten hierover is echt heel erg belangrijk!!

Zelf heb ik een milde depressie gehad zo’n 2 jaar geleden. Ik heb toen een jaar bij de psycholoog gelopen, en daarna ging het weer stukken beter. Moet wel zeggen dat ik eraan moet blijven werken, omdat ik anders wel de neiging heb om terug te vallen (vooral in combinatie met mijn drukke leventje).
Maar ik heb wel veel baat gehad bij de psychologische hulp.

Hopelijk heeft jouw vriend dat ook!

Liefs, Anne

#13

@Hanna, als je op moeilijke momenten je hart wilt luchten bij iemand die ook in jouw schuitje heeft gezeten dan weet je me te vinden he?!

Ik had destijds gewild dat er iemand was die aan een half woord genoeg had, maar ik bleef maar reacties krijgen als “joh, dan kun je zelf toch wel vrolijk zijn?”, “ga anders een dagje met z’n tweeën uitwaaien op het strand, daar knap je van op”.

Allemaal goedbedoelde opmerkingen waar je niks aan hebt, want voor mensen in de omgeving is het heel moeilijk om te beseffen hoe het zit als iemand in een depressie zit of als je samen moet leven met iemand die in een depressie zit.

Een paar jaar geleden raakte de man van een goede vriendin in een depressie en zij heeft nogal eens haar hart bij mij gelucht. Gewoon het feit dat er iemand was die haar begreep, deed haar zo goed! Is de moeilijke periode die ik jaren geleden doorgemaakt heb met mijn (inmiddels ex-)echtgenoot toch nog ergens goed voor geweest: ik heb met mijn “ervaring” een vriendin kunnen helpen en steunen.

Dus nogmaals, mocht je je hart willen luchten, je hebt mijn mailadres. Alle sterkte voor jullie samen.

Groetekes, Sje

Gewijzigd door - Sje op 23 Aug 2011 09:38:32