Pfff ik begin me nu steeds rotter te voelen…
Ik weet het allemaal echt even niet meer… Wat dit betreft wou ik wel dat ik volgende week uitgerekend was…
Ik heb op zich niet veel te klagen, ik heb een goede zwangerschap. Ik heb alleen bloedarmoede, af en toe last van mn bekken, bandenpijn, een te grote baby maar vooral heeeeeeeeeeeeel erg vaak heel erg moe…
Als ik tegen mijn vriend zeg au ik heb pijn in mn rechterbil of pfff wat ben ik moe… dan reageert hij vaak helemaal niet of hij zegt ja kan ik ook niks aan doen
Hij kookt de laatste tijd steeds. Ik zet het eten op en hij maakt het af, dus geen werk eigenlijk! Zegt hij laatst, ja ik moet er ook niet meer huishouden bij doen, anders trek ik het echt niet meer…
Ik had echt zoiets van pardon? Je doet net of ik niks meer doe, terwijl ik voor de rest alles nog gewoon doe?! (Stofzuigen, afstoffen, wassen, vaatwasser leegruimen en inruimen, wc’s schoonmaken, bedden opmaken en laatst zelfs de hele koelkast schoon gemaakt)
Ik begin het steeds moeilijker te vinden… Hij heeft het niet naar zijn zin op zijn werk en heeft daardoor vaak hoofdpijn. Ook heeft hij colitis ulcerosa, waardoor hij veel en vaak buikpijn heeft. Hij loopt op het moment echt de hele tijd te klagen als hij thuis is. Maar ik mag niet klagen?
En hij blijft maar zeuren over onze financiën. Ik doe de financiën dus hij hoeft er verder niet naar om te kijken. Maar hij wil zo veel… Hij heeft een sport auto waar hij het liefst elke week wat nieuws voor koopt… En als hij iets ziet wat hij wil hebben dan wil hij het liever vandaag dan morgen…
Ook wil hij graag vaker weg, naar de bios, naar automeetings, naar het zwembad, naar dierenparken enzovoort. Tsja dat kan nu gewoon allemaal even niet, we moeten nu eerst dingen voor de baby aanschaffen en geld opzij houden voor als de baby er straks is.
Maar nu komt het…
Ik krijg overal de schuld van Alles is de schuld van dat ik zwanger ben en last heb van mijn hormonen…
IK ben niet vrolijk, IK ben mezelf niet, IK klaag te veel, IK ben te negatief…
Hij heeft dit nou al een paar keer zo gezegd en ik word er echt moedeloos van… Ik zeg al bijna nooit meer wat als ik ergens last van heb en probeer altijd vrolijk te zijn, zelfs al kan ik wel bijna janken…
Hij blijft de laatste tijd steeds vaker zeggen dat hij hoopt dat de baby eerder komt en dat ik dan mezelf weer ben en dat de hele situatie weer word zoals het was… Hij benoemt steeds vaker hoe erg hij baalt van deze zwangerschap (en dus van mij )…
Ik kan niks meer hebben… Nee ik ben de laatste tijd absoluut niet vrolijk meer… Ik word gek van zijn gezeur en gemopper… En volgens mij heeft dit niks met mijn hormonen te maken…
Ik zeg dit ook gewoon tegen hem maar het blijft een welles nietes verhaal… Hij vind dat hij zo is door mij en ik vind dat ik zo ben door hem…
Tsja zo word het er natuurlijk niet gezelliger op… Maar ik ben zo moe, ik heb geen energie meer over en ik doe al zo mn best…
Gewijzigd door - goudvisje20 op 08 Mar 2012 20:11:37