Alleen verder met de kinderen

#1

Zoals de meeste van jullie wel weten zijn mijn vriend en ik vorig jaar uit elkaar gegaan. Tot mijn grote geluk was dat maar voor 2 maanden, en zijn we het afgelopen jaar veel samen geweest, hoewel we wel apart woonden. Ik dacht dat het eigenlijk wel goed ging, maar afgelopen maandag zijn we toch tot de conclusie gekomen dat we beter uit elkaar kunnen gaan.

Mijn vriend kwam daar als eerste mee aan, hij vond het niet leuk meer. Hij vond het fijner om in zijn eigen huis te zijn, en zag er steeds vaker tegenop om bij ons te komen. Ik vond dat verschrikkelijk om te horen en mijn wereld stortte weer helemaal in. Toch ben ik eens goed gaan nadenken, naar aanleiding van een interview in een tijdschrift. daar werd de vraag gesteld wat de een het leukst vond aan de ander, en die noemde een een heleboel dingen op. Ik dacht er eens over na wat ik leuk vond aan mijn vriend, en kwam tot de conclusie dat ik eigenlijk niks op kan noemen! Dat leek me geen goed teken, en ik besefte dat ik vooral zo graag samen verder wil vanwege de kinderen. Ik ben zelf opgegroeid in een compleet gezin, mijn ouders zijn deze week al 37 jaar bij elkaar. Dat wens ik mijn kinderen ook, maar ik besef nu dat mijn kinderen er niks aan hebben dat wij bij elkaar blijven, maar wel allebei niet 100% gelukkig zijn… Want dat is zo. We hebben geen grote ruzies, maar wel heel veel ergernissen. Het is gewoon saai, en we hebben elkaar helemaal niks meer te vertellen. Met andere woorden, het is gewoon op…

We hadden alles vorig jaar natuurlijk al geregeld, dus eigenlijk is het nu niet eens zo moeilijk. Mijn vriend heeft de kinderkamer in zijn huis klaar gemaakt, en de alimentatie en omgangsregeling waren al vast gelegd bij de rechter. De kinderen gaan om het andere weekend bij papa logeren. Gisteren voor het eerst Joey proberen te laten slapen daar, maar helaas is hij 's avonds weer terug gebracht. Hij wou naar mama.
Ik twijfelde enorm wat we daar mee aan moesten, want ik wil hem daar niet tegen zijn zin heen sturen, maar ik wil ook wel dat hij uiteindelijk gewoon met zijn zusje bij papa is, want ik kan soms ook wel wat rust gebruiken. Ik moet nu alles in mijn eentje doen, en dat is best zwaar.

Toen Joey weer bij mij was begon hij te huilen dat hij toch naar papa wou, dus nu weten we dat het een uitprobeersel was van hem. De volgende keer maken we duidelijk de afspraak met hem dat hij best naar papa mag, maar dat hij dan wel móet blijven slapen. Maar volgende week gaan we het eerst met Jessey proberen, dan kan Joey ook gelijk zien dat het gewoon kan, bij papa logeren.

We hebben er bewust voor gekozen om het niet letterlijk tegen de kinderen te zeggen, omdat er toch niet zo heel veel veranderd. Papa zal niet meer bij mij in bed slapen, maar hij is hier nog best regelmatig. Hij moet hier nog een boel spullen meenemen, en aangezien hij geen auto heeft (ik ook niet) gaat dat in delen op de fiets. Zo kunnen we het bezoek afbouwen, en zal hij uit eindelijk nog maar een keer per week hier eten en de kinderen naar bed brengen (zodat ik ook kan sporten) en de andere week zijn ze in het weekend bij papa. Ik hoop dat dat zo gelijdelijk gaat dat de kinderen niet zo heel veel zullen merken. We zijn er zelf namelijk heel rustig onder, we hebben er echt vrede mee, en verwachten dat we in de toekomst apart alsnog gelukkig zullen zijn!

Zo dat was een heel verhaal! Maar ik wou het toch even melden hier

Groetjes Anouk


#2

Zo te lezen voelen jullie je er allebei goed bij en dan is het toch ook goed?! Het blijft wel een heftige beslissing. Maar het is wel erg fijn dat jullie onderling alles goed kunnen regelen.

Dikke knuffel en ik wens veel geluk voor de toekomst.

Groetjes Natasja


#3

Klinkt misschien heel stom maar ik ben blij te lezen dat het zo ook kan. Mijn vriend rn ik zijn nu 3 weken uit elkaar en hebben afgelopen woensdag het eerste gesprek gehad. We hebben toen onder andere afgesproken dat als hij damian wil zien hij moet bellen of smsen en we maken een afspraak. Wij zijn niet op goede voet uit elkaar gegaan en ik durf het nu nog niet aan om alleen met hem te zijn of damian daar alleen te laten tm dat snapte die dus hij vond het goed dat mijn vader dan mee zou gaan. Tot op de dag vandaag heb ik nog steeds niks van hem gehoord over damian terwijl hij hem dus als 3 weken niet gezien heeft. Hier heb ik het heel moeilijk mee omdat ik dus alles eraan probeer te doen dat hun gewoon contact hebben maar hij wil dus blijkbaar niet al zegt ie van wel.

#4

Klinkt misschien heel stom maar ik ben blij te lezen dat het zo ook kan. Mijn vriend rn ik zijn nu 3 weken uit elkaar en hebben afgelopen woensdag het eerste gesprek gehad. We hebben toen onder andere afgesproken dat als hij damian wil zien hij moet bellen of smsen en we maken een afspraak. Wij zijn niet op goede voet uit elkaar gegaan en ik durf het nu nog niet aan om alleen met hem te zijn of damian daar alleen te laten tm dat snapte die dus hij vond het goed dat mijn vader dan mee zou gaan. Tot op de dag vandaag heb ik nog steeds niks van hem gehoord over damian terwijl hij hem dus als 3 weken niet gezien heeft. Hier heb ik het heel moeilijk mee omdat ik dus alles eraan probeer te doen dat hun gewoon contact hebben maar hij wil dus blijkbaar niet al zegt ie van wel.

#5

och meisie, wat sterk van je zeg! ik vind het onwijs goed hoe jullie hiermee omgaan daar is echt wel wat over te zeggen! in de meeste gevallen gaat het niet zo vriendelijk… ik hoop dat je heel gelukkig wordt wijfie. en je bent een top mama, dit gaat echt wel werken. Ook ben ik erg trots op je hoe jullie dit aanpakken, nogmaals petje af… ben er helemaal stil van.

#6

Fijn dat jullie het zo kunnen oplossen en soms leid latten tot dit maar jullie kunnen eerlijk zeggen we hebben het geprobeerd en het is niet gelukt maar Jessey en Joey hebben nog steeds een pappa en een mamma alleen met twee huizen, maar zij zullen er zeker niet onder lijden. Goed gedaan van jullie beide.

Groetjes,

Michèle

<img src=“http://www.magicalkingdoms.com/timers/tickers/ou7voetefgsaxlxd.png”" border=0>

#7

Jammer dat het niet gelukt is, maar wel fijn dat het in goede harmonie gaat

Liefs Michelle


#8

Jammer dat het niet gelukt is Anouk!
Maar des te beter dat jullie beiden tot die conclusie gekomen zijn, en dat het appart ook heel goed kan gaan!

Je wilt inderdaad niet samen zijn, als je niets goeds kunt opnoemen over de ander.

Ik hoop dat je zo met je kindjes ook heeeeeeeel gelukkig word/bent, en dat je in de toekomst een hele lieve man weer gaat vinden.

Liefs, Melanie

#9

Wat knap dat jullie het zo doen! En fijn dat de overgang voor de kinderen niet zo groot is!

#10

{{{{{Mama-Snoekie}}}}}
Dappere beslissing.

Groetekes, Sje

#11

Dikke knuffel! Ondanks dat jullie er beide, gelukkig, achterstaan blijft het natuurlijk wel heftig en definitief! Sterkte ermee!

<img src=“http://lb3f.lilypie.com/jXGZp1.png”" border=0>

<img src=“http://lb1f.lilypie.com/jNljp2.png”" border=0>

#12

jeetje wat knap zeg hoe je hier mee omgaat, ik heb echt zo’n respect voor jullie met hoe jullie hier mee omgaan, ook ik maak het in mijn omgeving heel anders mee helaas. natuurlijk is het niet makkelijk maar wel verstandig. wat je zelf ook zegt bij elkaar blijven puur en alleen voor de kinderen is geen optie. ook ik wens je een goede en gelukkige toekomst.

liefs,
Rinske

#13

Jammer dat het niet gelukt is, maar jullie hebben er wel alles aan gedaan. Respect hoe jullie ermee omgaan.

Dikke knuffel en veel sterkte!

Groetjes,
Sandra

#14

Moeilijk besluit, maar klinkt als het beste besluit dat jullie konden nemen. Maar mag ik me even bemoeien ermee? Uitproberen van Joey klinkt zo negatief: hij kan gewoon oprecht jou gemist hebben toen hij bij papa was en toen hij weer bij jou was, miste hij papa. Hou er rekening mee dat dat ook het geval kan zijn geweest.

En hoe onlogisch het ook klinkt: het is juist beter om kinderen wél duidelijk te vertellen hoe de vork in de steel zit. Kinderen hebben daar veel behoefte aan, juist als het onduidelijk is omdat papa en mama nog goed met elkaar omgaan en papa nog regelmatig over de vloer komt, gaan kinderen zich afvragen waarom ze niet gewoon samen zijn. “Het is gewoon op” is een verklaring die voor volwassenen logisch klinkt, maar die kinderen niet begrijpen. Gewoon simpel uitleggen dat papa en mama niet langer samen zijn, omdat ze dat niet willen, maar dat jullie nog heel veel van hen houden.

Succes verder, je kan het!

Groetjes,
M

“Ik zou graag de ideale moeder zijn, maar ik heb het te druk met het opvoeden van m’n kind”

#15

Bedankt voor jullie lieve reacties, ben blij te lezen dat jullie het dapper vinden. Dat hoor ik in mijn omgeving gelukkig ook. Ik was bang dat mensen ons slap zouden vinden dat we het niet proberen, hoewel we het natuurlijk al weer bijna een jaar aan het proberen zijn. En in principe ging het ook best hoor, zeker omdat we soms elkaar even een paar dagen niet hoeven te zien, maar echt gelukkig zijn we beide niet. Er was geen sprake van liefde, vonken of op z’n minst een soort broer-zus relatie, we hebben en delen gewoon niks meer behalve de kinderen.

Er is best een last van ons afgevallen en we zijn beide positief over de toekomst. En mochten we nou echt voor elkaar bestemd zijn, dan komen we uit eindelijk wel weer bij elkaar, maar voor nu, en voor de komende tijd zeg ik nee. Ik wil rust, structuur, duidelijkheid, en dat kunnen we bereiken door ons aan de omgangsregeling te houden.

We willen graag vrienden blijven, maar voor de duidelijkheid naar de kinderen toe, willen we dus naar 1 keer per week contact toewerken, al zullen wij samen wel vaker telefonisch contact hebben, voor de gezelligheid en om hem op de hoogte te houden over de kinderen. Een dagje samen weg in de zomer vinden we ook dat dat moet kunnen, en wel zo gezellig voor de kids
Gelukkig zijn we het er allebei ook over eens dat dat voor nu geld, en wanneer er eventueel nieuwe partners komen voor (een van ) ons, dat we dan dus niet gezellig samen bellen 's avonds Maar dat is nu nog allemaal ver weg, ik moet er even niet aan denken!

@mellanie
Wat moeilijk voor jou dat het bij jullie zo anders loopt. Ik moet zeggen dat het er bij ons vorig jaar, toen we dus al uit elkaar zijn gegaan ook niet geheel vlekkeloos verliep hoor, maar zoals jij beschrijft heb ik gelukkig niet mee hoeven maken.
Hier waren het meer ruzies (zonder de kids erbij) en eindeloze discussies. Toen was hij het die er een punt achter wou zetten, niet ik. Ik wou vechten, en kon maar niet accepteren dat ik die kans niet kreeg. Na 2 maanden kwam hij toen terug met de mededeling dat hij ons miste en het nog een kans wou geven, en dat hebben we nu dus bijna een jaar geprobeerd. Nu we alles geprobeerd hebben kan ik dus met hem eens zijn dat het niet werkt, en kunnen we dit boek met een gerust hart dichtslaan.
Ik hoop dat er bij jullie ook snel duidelijkheid en structuur komt, en dat je er sterker uit komt met je kindje! Heel veel sterkte!

Groetjes Anouk


#16

@Mriek
Dat het misschien oprecht gemis was van Joey zou kunnen, maar aangezien hij ook regelmatig bij opa en oma logeert, en het daar ook al een aantal keren probeerde, twijfel ik daar aan. Net als afgelopen zomer bij opa en oma op de camping. Dan wil hij naar mama, maar eenmaal bij mij wil hij weer terug! Als papa hem even snel met de auto in pyjama terug kon brengen was het nog niet zo’n groot probleem, maar hij moet naar de andere kant van de stad, op de fiets met kind achterop, in het donker door weer en wind…
Maar stel dat hij het de volgende keer weer zo doet, wat moeten we er dan mee? Als we hem telkens weer terug brengen naar mama krijgt hij zijn zin en zal hij dus alleen gezellig een middagje bij papa willen spelen, maar niet slapen. Maar als ik hem daar tegen zijn zin in toch laat slapen, dan krijgt hij er misschien een afkeer van, en dat willen we ook niet. We vinden het belangrijk dat de kinderen met papa ook een goede band houden, en papa mist de kinderen natuurlijk al heel veel, dus hij wil ze ook graag te logeren hebben, maar ik vind het voor mijzelf ook belangrijk dat ik af en toe eens wat tijd voor mezelf heb!
Ik kan me wel voorstellen dat het allemaal vreemd voor hem is geweest, want dat huis is natuurlijk nog niet echt vertrouwd voor hem. Hij was er al wel regelmatig geweest, maar daar eten of douchen en er zijn als het al donker buiten is, dat dus nog niet.

Wat betreft het vertellen… Joey is een stuk wijzer als we soms denken. Als we gaan zeggen dat papa en mama nooit meer samen zullen zijn, dan ben ik bang dat hij daar 's avonds in zijn bedje over gaat liggen piekeren… Hij merkt nu echt maar heel weinig verschil, want hij hoort er niks over, en ziet papa niet veel minder vaak dan voorheen. Voor hem is het duidelijk dat papa een ander huis heeft, en dat papa altijd moet werken. Voorheen kwam hij in de weekends hier, maar nu komen de kinderen in de weekends (2 x per maand) bij hem. Wel wat anders dan allemaal samen hier, maar niet minder vaak papa zien… Bedankt dat je het zegt, maar ik twijfel nog even of we het zo letterlijk gaan zeggen. Zodra ik merk dat hij ergens mee zit of vragen zal stellen ben ik natuurlijk wel eerlijk tegen hem!

Groetjes Anouk


#17

Zoals jij het toelicht is het inderdaad misschien een combi van wennen en uitspelen. Misschien moet hij daar eerst overdag wat vaker zijn en bijvoorbeeld blijven eten 's avonds en dat papa hem dan voor het slapen terug naar jou brengt. En dan na een paar keer (of als Joey eerder aangeeft dat hij het wil) dat hij dan bij papa blijft slapen.

Tuurlijk kan je vragen van de kinderen beantwoorden als ze komen, maar wees alert op veranderingen in hun gedrag of functioneren. Die kunnen erop duiden dat ze niet begrijpen wat er aan de hand is en dan is het zaak om alsnog iets uit te leggen (ook al vragen ze er niet om). Maar zolang ze nergens om vragen en jij het idee hebt dat ze het prima snappen zoals het nu is, dan kan je het ook best nog even laten rusten.

Knap hoe jullie er samen mee omgaan! Jullie hebben er inderdaad alles aan gedaan.

Groetjes,
M

“Ik zou graag de ideale moeder zijn, maar ik heb het te druk met het opvoeden van m’n kind”

#18

Knap hoor om zo’n beslissing te nemen! Succes de komende tijd!

Groetjes mama Jade