Ik weet niet eens meer hoe we er zo op kwamen, maar we hadden het er gisteravond over dat het alarmnummer vroeger 0611 was, en nu 112. Dat deed mij denken aan de eeuwige uitleg van mijn moeder, bijna wekelijks in mijn beleving, dat we 0611 moesten bellen als mama bijvoorbeeld van de trap af viel en flauw zou vallen. En daarbij geloof ik vanaf onze eerste woordjes al ons adres leerden, voor het geval dat we zo’n noodoproep moesten doen, of anders wel voor als we eens verdwaald zouden raken.
Maar dat die herinnering zet mij wel aan het denken, nu ik zelf moeder ben, en dan nog niet eens dat ik Joey en Jessey dat straks moet gaan leren, maar eerder nog over nu, nu ze nog kompleet van mij afhankelijk zijn… Getsie zeg, wat een eng idee dat zoiets kan gebeuren! Het blijft maar door mijn hoofd spoken, en ik ben ineens heel bewust bezig met sommige dingen, zoals een mes hanteren (ik kan niet tegen bloed en val zo flauw) of traplopen…
Staan jullie wel eens stil bij zulke dingen? en hou je daar rekening mee?
