Hoi,
Ik had er ook erg veel moeite mee om de kinderen alleen los te laten.
Ik ging iedere keer mee, tot een moeder van een vriendin tegen me zei:
je moet ze leren los te laten.
De oudste wilde toen ze 4 jaar was bij een vriendje spelen bij ons
om de hoek.
Ze mocht van mij gaan vragen of ie met haar wilde spelen.
Ze bleef erg lang weg en ik vertrouwde het niet.
Het begon al te schemeren en ik haalde van alles in mijn hoofd, ontvoering, in het water gevallen en verdronken.
Je weet het niet, het kan.
Dus ben aan buren gaan vragen, niemand had haar gezien.
Mijn man op de fiets gaan zoeken en ik lopend.
Ineens kwam ze de straat in met een blij gezichtje, ik ben daar niet geweest.
Ze was naar het hertenkamp gegaan bij ons in de straat en een eind verder op is een bruggetje en daar zijn de herten en ezels.
Daar had ze gekeken (een hele poos) en toen weer naar huis gegaan.
In het slootje ligt water, ze had kunnen vallen en verdrinken!
Toen ik haar niet kon vinden was ik in tranen en overstuuur, mijn hard ging
te keer, maar toen ik haar zag, kon ik niet boos zijn maar alleen maar flink knuffelen en kusjes geven.
Later heb ik het met haar erover gehad dat ze dit niet weer mag doen.
Toen ben ik weer een hele poos met haar meegegaan tot ik het vertrouwde.
Met het 5de jaar pas alleen laten gaan. Nou ja alleen, met andere kinderen erbij.
Er is ook een meisje van 10 jaar waar ze vaak mee spelen en die let er goed op.
Onze jongste van nu bijna 5 gaat sinds een jaar met haar zus en vriendinnen mee spelen.
Ik ga wel iedere keer even kjken of blijf een poosje bij hun en speel met ze.
Het is persoonlijk, dus als jij denkt dat het vertrouwt is moet je het doen.
Of met meerdere kinderen laten samen spelen.
Groetjes Lisan.